
Łyniec
Artykuł | 53°20'49"N, 18°35'43"E |
- błąd | 38 m |
WD | 53°30'50"N, 18°35'35"E |
- błąd | 38 m |
Odległość | 19613 m |
| ||||
| ||||
Park dworski | ||||
Państwo | ![]() | |||
Województwo | ![]() | |||
Powiat | chełmiński | |||
Gmina | Stolno | |||
Liczba ludności (III 2011) | 90[1] | |||
Strefa numeracyjna | 56 | |||
Tablice rejestracyjne | CCH | |||
SIMC | 0849037 | |||
![]() |
Łyniec – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie chełmińskim, w gminie Stolno.
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego.
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 90 mieszkańców[1]. Jest szesnastą co do wielkości miejscowością gminy Stolno.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś rycerska ,pisana do 1647 roku jako (Młyniec) w XV wieku w posiadaniu rodu von Ostan, w 1667 roku miejscowość należała do Konarskich. W XIX wieku w wsi było 7 domów zamieszkałych przez 83 katolików, majątek łyniecki był w tamtym czasie w posiadaniu Lazarusa Dawida,później przeszedł w ręce Stanisława Slaskiego .W pierwszej części XX wieku Łyniec należy do Witolda Slaskiego, Małgorzaty Bischof z domu Winter oraz Jakuba Szymańskiego. Ziemie w 1924 roku po Witoldzie Slaskim kupuje w wsi Karol Udałowski z Grudziądza,po II wojnie światowej Łyniec przejmuje skarb państwa.[2]
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Według rejestru zabytków NID[3] na listę zabytków wpisany jest park dworski z 1 połowy XIX w., nr rej.: A/467 z 6.03.1985.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Gabriela Mazur , Leksykon Miejscowości powiatu chełmińskiego, 2020, ISBN 978-83-7591-751-2 .
- ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo kujawsko-pomorskie. 2020-09-30. s. 31. [dostęp 2016-05-26].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Łyniec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 851 .
|