14 Batalion Saperów (LWP)
| ||
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Sformowanie | 1944 i 1957 | |
| Rozformowanie | 1957 | |
| Tradycje | ||
| Kontynuacja | 66 Batalion Saperów | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | mjr Bazyli Celajew | |
| Organizacja | ||
| Numer | JW 2726[a] | |
| Dyslokacja | Międzyrzecz[1] Kostrzyn nad Odrą | |
| Rodzaj wojsk | Wojska inżynieryjne | |
| Podległość | 5 Saska Dywizja Piechoty[1] | |
bsapx.jpg)
14 Batalion Saperów (14 bsap) – samodzielny pododdział wojsk inżynieryjnych ludowego Wojska Polskiego.
Sformowany w miejscowości Nowa Berezyna (okolice Żytomierza) na podstawie rozkazu dowódcy 1 Armii Polskiej w ZSRR nr 0130 z 5 lipca 1944 jako jednostka 5 Saskiej Dywizji Piechoty.
Przysięgę żołnierze batalionu złożyli 22 października 1944 w Trzebieszowie.
Skład etatowy[edytuj | edytuj kod]
Etat 04/506
- Dowództwo i sztab
- 3 x kompanie saperów
- 3 x pluton saperów
- drużyna zaopatrzenia
- kwatermistrzostwo
- magazyn techniczny
- drużyna gospodarcza
Razem:
żołnierzy – 254 (oficerów – 33, podoficerów – 44, szeregowych – 177)
sprzęt:
- samochody – 3
- łodzie MN – 1
Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]
W końcu stycznia 1945 rozminowywał Warszawę, a w lutym Łódź. Zabezpieczał przemarsz oraz działania bojowe swojej dywizji na terenie Łużyc i podczas forsowania Nysy. Szlak bojowy zakończył w Czechosłowacji w ramach operacji praskiej.
Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]
Po wojnie batalion stacjonował w Wędrzynie[2]. Po zakończeniu działań wojennych jednostka przystąpiła do rozminowywania i oczyszczania terenów w rejonach: Słubic, Sulechowa, Sulęcina, Świebodzina, Międzyrzecza, Skwierzyny i Gorzowa Wlkp. W połowie lipca 1945 r. batalion został wsparty kompanią niemieckich jeńców saperów w sile 90 ludzi. Minerzy niemieccy ulegali częstym wypadkom. Po analizie okazało się, że znaczna ilość Niemców nie była saperami. Woleli jednak rozminowywać, niż siedzieć w niewoli. W pododdziałach przeprowadzono szkolenie i zajęcia instruktażowe z zakresu przeszukiwania i unieszkodliwiania min. Instruktorami szkolenia byli podoficerowie niemieccy. Saperami bezpośrednio kierowali oficerowie i podoficerowie niemieccy. Dowódcami pododdziałów byli Polacy[3]. W późniejszych latach rozminowywała tereny w rejonach Kostrzyna nad Odrą, w Gubinie (tzw. Góra Śmierci), Krośnie Odrzańskim, Międzychodzie, Wschowie, Poznaniu i Kościanie. W 1947 roku część batalionu wzięła udział w walkach z oddziałami UPA w Bieszczadach w ramach Grupy Operacyjnej ″Wisła″. Wydzielony pododdział w czasie tych działań niszczył wykryte bunkry, usuwał miny i torował drogi.
Batalion saperów 5 Saskiej Dywizji Pancernej[edytuj | edytuj kod]
W 1977 roku tradycje i numer batalionu saperów 5 Saskiej Dywizji Piechoty przejął kostrzyński 66 batalion saperów 5 Saskiej Dywizji Pancernej[4]
Dowódcy batalionu[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy 66 batalionu saperów:
- mjr Józef Janek (był w 1956)[7]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kajetanowicz ↓, s. 428.
- ↑ Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 .... s. 429.
- ↑ Zdzisław Barszczewski: Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem Polski. s. 262 - 265.
- ↑ Rozkaz nr Pf-12/MON z 28 lipca 1977 roku
- ↑ Zdzisław Barszczewski: Przywrócone życiu..... s. 292.
- ↑ a b c Wojska inżynieryjne LWP 1945-1979 s. 323
- ↑ Nalepa 1992 ↓, s. 86.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 4, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- Edward,Jan Nalepa: Pacyfikacja zbuntowanego miasta. Wojsko Polskie w czerwcu 1956 r. w Poznaniu w świetle dokumentów wojskowych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07959-5.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
- Franciszek Kaczmarski, Stanisław Soroka: Wojska inżynieryjne LWP w latach 1945-1979. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej - Warszawa 1982. ISBN 83-11-06710-4
- Zdzisław Barszczewski: Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem Polski. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998. ISBN 83-11-08751-2.
| |||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
