Na podstawie rozkazu wykonawczego L. dz. 470/Art. Org. Mob. Tjn. o nowej organizacji artylerii na stopie pokojowej z 15 maja 1924 roku przy 1 pułku artylerii ciężkiej w Modlinie została sformowana Kompania Artylerii Pieszej Nr 1 w składzie dwóch baterii po cztery rosyjskie armaty wz. 02. Kompania była jednostką wyszkoleniową. Pod względem administracyjnym i mobilizacyjnym kompania była pododdziałem 1 pac na prawach dywizjonu detaszowanego[1]. W lipcu 1924 roku na stanowisko komendanta Komp. Art. Pieszej Nr 1 przydzielony został mjr art. Bolesław Jacyna z 10 pap w Łodzi[2]. W następnym miesiącu do kompanii przydzielonych zostało trzech poruczników z 1 pan w Warszawie (Jerzy V Dąbrowski, Józef Edmund Dembiński i Józef II Porzycki)[3]. Na rozkazu wykonawczego L. dz. 2200 Og. Org. o organizacji artylerii na stopie pokojowej na rok 1926/27 z 27 listopada 1925 kompania została zlikwidowana[4].
Kompania składała się z drużyny dowódcy i dwóch baterii. Drużyna dowódcy kompanii liczyła 4 oficerów i 51 szeregowych oraz 7 koni wierzchowych i 16 koni artyleryjskich. W drużynie dowódcy znajdował się jego poczet oraz sekcja łączności, oddział zaprzęgowy i funkcyjni. Każda z baterii liczyła 2 oficerów i 27 szeregowych oraz 3 konie wierzchowe[5].
Na przełomie 1924 i 1925 służbę w 1 kap pełniło służbę ośmiu oficerów artylerii, będących oficerami nadetatowymi 1 pac:
Likwidacja kompanii nie oznaczała zmian w zadaniach mobilizacyjnych nałożonych na 1 pac. Zgodnie z obowiązującym wówczas planem mobilizacyjnym „S” pułk był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji 11 kompanii artylerii pieszej. Kompania miała osiągnąć gotowość 5 dnia mobilizacji. W jej skład wchodziły trzy baterie, a w każdej z nich cztery rosyjskie 3-calowe armaty dywizyjne wz. 1902. Na początku lat 30. XX wieku kompania została skreślona z tabeli mobilizacyjnej 1 pac[4].
Piotr Zarzycki. Artyleria piesza w Wojsku Polskim II Rzeczypospolitej. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (187), 2001. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN1640-6281.