2 Pułk Ułanów (LP)
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Austro-Węgry
| |
| Sformowanie | 1 stycznia 1916 | |
| Rozformowanie | 19 lutego 1918 | |
| Tradycje | ||
| Rodowód | 2 Szwadron Kawalerii 3 Szwadron Kawalerii II Dywizjon Kawalerii 5 Szwadron Kawalerii 6 Szwadron Kawalerii Dywizjon Kawalerii III Brygady Legionów Polskich | |
| Kontynuacja | 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | mjr Juliusz Ostoja-Zagórski | |
| Ostatni | płk Roman Kawecki | |
| Działania zbrojne | ||
| I wojna światowa szarża pod Rokitną | ||
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Wołczeck, Mińsk Mazowiecki, Medyka | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | kawaleria | |
| Podległość | Komenda Legionów Polskich Polski Korpus Posiłkowy | |
.PNG)
2 Pułk Ułanów - oddział kawalerii Legionów Polskich.
Spis treści
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze zawiązki polskiej jazdy powstały w Oddziałach Konnych lwowskiego i krakowskiego „Sokoła” w zaborze austriackim. W Krakowie zawiązały się dwa konne oddziały, 2 i 3 szwadron kawalerii Legionów. 1 października 1914 roku szwadrony wyruszyły na Węgry wchodząc taktycznie w skład II Brygady Legionów Polskich[1].
W czerwcu 1915 roku oba szwadrony połączyły się tworząc Dywizjon Kawalerii Legionów. Również w tym samym miesiącu koło Piotrkowa sformowano 5 i 6 szwadron kawalerii. Z tych szwadronów, oraz oddziału karabinów maszynowych i patrolu telefonicznego w październiku 1915 roku zorganizowany został II Dywizjon Kawalerii LP. 10 listopada 1915 roku doszło do połączenia się tych dwóch dywizjonów i powstał wówczas 2 Pułk Ułanów Legionów Polskich. Początkowo w skład jego wchodziły 4 szwadrony, a szwadron składał się z 4 plutonów po 24 ułanów każdy. Manifest dwóch cesarzy, niemieckiego i austriackiego z 5 listopada 1916 roku zapoczątkował kryzys w szeregach Legionów. Pułk ułanów odmówił złożenia przysięgi na wierność cesarzowi i 18 lutego 1918 roku został rozwiązany. Po upadku Austrii odrodził się w Krakowie 2 listopada 1918 roku jako 2 Pułk Ułanów Wojska Polskiego.
Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy
- mjr Juliusz Ostoja-Zagórski
- rtm. Józef Dunin-Borkowski
- rtm. Jan Dunin-Brzeziński
- płk Roman Kawecki (17 XI 1917 – 18 II 1918)
- rtm. Jan Dunin-Brzeziński (2–15 XI 1918)
- Ułani
- Antoni Gryzina-Lasek
- chor./ppor. Adam Mniszek
- kpr. dr Kazimierz Papée
- Jan Maria Romański
- Mieczysław Targowski-Tarnawa
- Edward Wania
- Obsada personalna 2 szwadronu 1 października 1914 roku[2]
- dowódca szwadronu – por. Zbigniew Dunin-Wąsowicz
- dowódca I plutonu – ppor. Kazimierz Ziembiński ps. „Zieliński”
- dowódca I plutonu – chor. Józef Dunin-Borkowski
- dowódca I plutonu – chor. Jerzy Topór-Kisielnicki
- dowódca I plutonu – ppor. Roman Włodek
- lekarz – ppor. lek. Janina Witoszyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mniszek i Rudnicki 1929 ↓, s. 5.
- ↑ Mniszek i Rudnicki 1929 ↓, s. 5-6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Milewski: 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. Warszawa: „Ajaks”, 1993. ISBN 83-85621-09-1.
- Adam Mniszek, Klemens Rudnicki: Zarys historii wojennej 2-go Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
