Aleksander Serednicki
| ||
![]() | ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 6 lutego 1886 Demenki pow. kijowski | |
Data i miejsce śmierci | 23 kwietnia 1926 ok. Radomia | |
Przebieg służby | ||
Lata służby | od 1903 | |
Siły zbrojne | ![]() ![]() | |
Formacja | ![]() ![]() | |
Stanowiska | Inspektor Wojsk Lotniczych | |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() |
Aleksander Serednicki (ur. 6 lutego 1886 w Demenkach, zm. 23 kwietnia 1926 w Radomiu) – harcerz, pułkownik pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Demenkach, w ówczesnym powiecie czerkaskim guberni kijowskiej, w rodzinie Władysława i Zofii z Billewiczów[1]. W 1903, po ukończeniu korpusu kadetów w Kijowie, wstąpił do Szkoły Junkrów Kawalerii w Jelizawetgradzie. Po jej ukończeniu, w korneta, przydzielony został do 8 Astrachańskiego Pułku Dragonów(ros.)[1]. W 1908 uzyskał awans na porucznika. W latach 1910–1912 był słuchaczem Wyższej Szkoły Oficerskiej Kawalerii w Petersburgu. Po ukończeniu szkoły awansował na podrotmistrza i został skierowany na roczny kurs do Szkoły Aeronautycznej[1].
Po wybuchu I wojny światowej dowodził szwadronem w 6 Klasickim Pułku Huzarów(ros.). W kwietniu 1915 przeniesiony został do lotnictwa. Latał na największych ówcześnie samolotach niszczycielskich Ilja Muromiec. Wkrótce mianowany został dowódcą eskadry, a przed końcem wojny dywizjonu lotniczego[1].
27 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu rotmistrza[1]. 5 stycznia 1919 mianowany został dowódcą 4 eskadry wywiadowczej. Wkrótce zyskał wielkie uznanie i pełnił wiele ważnych funkcji. Był kolejno dowódcą I Grupy Lotniczej i szefem lotnictwa Frontu Litewsko-Białoruskiego, szefem sztabu Inspektoratu Wojsk Lotniczych (od października 1919), szefem lotnictwa polowego przy Naczelnym Dowództwie (od 1 maja 1920), szefem lotnictwa Frontu Północnego (od 1 sierpnia 1920) i 1 Armii, a od 20 września 1920 szefem lotnictwa w Kwaterze Naczelnego Wodza. W czasie pełnienia wszystkich tych funkcji cały czas czynnie brał udział w lotach bojowych wielokrotnie odznaczając się wielką odwagą[1]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w wojskach lotniczych, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2].
Od 1 września 1921 dowodził 3 pułkiem lotniczym w Poznaniu[1]. 9 marca 1922 został wyznaczony na stanowisko inspektora lotnictwa przy Departamencie IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych[3][4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[5].
W piątek 23 kwietnia 1926, w locie z Łodzi do Warszawy, stracił orientację w terenie i wylądował przygodnie pod Radomiem. W czasie startu w „nieznanym terenie, znajdując się na niewielkiej jeszcze wysokości uderzył podwoziem o dość wyniosły pagórek, powodując skoziołkowanie aparatu, który doszczętnie został zdruzgotany. Płk pil. Serednicki został śmiertelnie ranny, w następstwie czego w krótkim czasie po wypadku życie zakończył w szpitalu w Radomiu. Mechanik kpr. Wnorowski, który w momencie katastrofy wypadł z aparatu, odniósł lekkie obrażenia”[6].
Pochowany 27 kwietnia 1926 na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 17-6-12/13/14)[7]. W czasie ceremonii pogrzebowej załoga 13 eskadry lotniczej w składzie sierż. pil. Wacław Brzezina i st. szer. mech. Wincenty Gromadzki zrzucała wieniec. W trakcie zrzucania wieńca doszło do zderzenia z innym samolotem, w wyniku którego samolot runął na ziemię, a obaj lotnicy ponieśli śmierć.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari[8]
- Krzyż Walecznych[8]
- Polowa Odznaka Pilota – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”[9]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 342.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 575.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 19, 932, 943.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 19, 833, 861.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 243.
- ↑ „Polska Zbrojna” Nr 113 z 25 kwietnia 1926 r. s. 4.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: REMISZEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-03-07] .
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 19, 932.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 435.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
- Harcerze
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Polową Odznaką Pilota
- Pułkownicy lotnictwa II Rzeczypospolitej
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polscy lotnicy w wojnie polsko-bolszewickiej
- Urodzeni w 1886
- Zmarli w 1926
- Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
- Żołnierze Carskich Sił Powietrznych
- Piloci 4 Eskadry Wywiadowczej