Aleksander Serednicki

Aleksander Serednicki
pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia	6 lutego 1886 Demenki pow. kijowski
Data i miejsce śmierci	23 kwietnia 1926 ok. Radomia
Przebieg służby
Lata służby	od 1903
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Carskie Siły Powietrzne Wojsko Polskie Lotnictwo Wojska Polskiego
Stanowiska	Inspektor Wojsk Lotniczych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Aleksander Serednicki (ur. 6 lutego 1886 w Demenkach, w ujeździe czerkaskim guberni kijowskiej, zm. 23 kwietnia 1926 w Radomiu) – harcerz, pułkownik pilot Wojska Polskiego.

Życiorys

Pułkownik pilot Aleksander Serednicki przy samolocie

Był synem Władysława i Zofii z Billewiczów. Ukończył szkołę kadetów w Kijowie, a następnie Oficerską Szkołę Kawalerii w Elizawetgradzie po ukończeniu, której w randze korneta przydzielony został do 8 Pułku Dragonów. W 1908 uzyskał awans na porucznika. W latach 1910–1912 był słuchaczem Wyższej Szkoły Oficerskiej Kawalerii w Petersburgu. Po ukończeniu szkoły awansował na podrotmistrza i został skierowany na roczny kurs do Szkoły Aeronautycznej.

Po wybuchu I wojny światowej dowodził szwadronem w 6 Pułku Huzarów. W kwietniu 1915 przeniesiony został do lotnictwa. Latał na największych ówcześnie samolotach niszczycielskich Ilja Muromiec. Wkrótce mianowany został dowódcą eskadry, a przed końcem wojny dywizjonu lotniczego.

27 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu rotmistrza. 5 stycznia 1919 mianowany został dowódcą 4 Eskadry Wywiadowczej. Wkrótce zyskał wielkie uznanie i pełnił wiele ważnych funkcji. Był kolejno dowódcą I Grupy Lotniczej i szefem lotnictwa Frontu Litewsko-Białoruskiego, szefem sztabu Inspektoratu Wojsk Lotniczych (od października 1919), szefem lotnictwa polowego przy Naczelnym Dowództwie (od 1 maja 1920), szefem lotnictwa Frontu Północnego (od 1 sierpnia 1920) i 1 Armii, a od 20 września 1920 szefem lotnictwa w Kwaterze Naczelnego Wodza.

W czasie pełnienia wszystkich tych funkcji cały czas czynnie brał udział w lotach bojowych wielokrotnie odznaczając się wielką odwagą. Za działalność bojową w wojnie polsko-bolszewickiej został odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz Polową Odznaką Pilota.

Po wojnie w 1920 został mianowany podpułkownikiem. Od 1 września 1921 został mianowany dowódcą 3 Pułku Lotniczego w Poznaniu. W kolejnym roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika. 9 marca 1922 został wyznaczony na stanowisko inspektora lotnictwa przy Departamencie IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W piątek 23 kwietnia 1926, w locie z Łodzi do Warszawy, stracił orientację w terenie i wylądował przygodnie pod Radomiem. W czasie startu w „nieznanym terenie, znajdując się na niewielkiej jeszcze wysokości uderzył podwoziem o dość wyniosły pagórek, powodując skoziołkowanie aparatu, który doszczętnie został zdruzgotany. Płk pil. Serednicki został śmiertenie ranny, w następstwie czego w krótkim czasie po wypadku życie zakończył w szpitalu w Radomiu. Mechanik kpr. Wnorowski, który w momencie katastrofy wypadł z aparatu, odniósł lekkie obrażenia”.

Pochowany 27 kwietnia 1926. W czasie ceremonii pogrzebowej załoga 13 Eskadry Lotniczej w składzie sierż. pil. Wacław Brzezina i st. szer. mech. Wincenty Gromadzki zrzucała wieniec. W trakcie zrzucania wieńca doszło do zderzenia z innym samolotem, w wyniku którego samolot runął na ziemię, a obaj lotnicy ponieśli śmierć.

Bibliografia

• Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa, praca zbiorowa pod red. mjr. dypl. pil. Marjana Romeyki, Warszawa 1933
• JerzyJ. Pawlak JerzyJ., Polskie eskadry w latach 1918–1939, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989, ISBN 83-206-0760-4, OCLC 69601095 .
• Rocznik oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1923, s. 19, 932, 943
• Rocznik oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1924, s. 19, 833, 861