Aleksander Serednicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Aleksander Serednicki
Ilustracja
pułkownik pilot pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia 6 lutego 1886
Demenki pow. kijowski
Data i miejsce śmierci 23 kwietnia 1926
ok. Radomia
Przebieg służby
Lata służby od 1903
Siły zbrojne Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Formacja Imperial Russian Aviation Roundel.svg Carskie Siły Powietrzne
Roundel of Poland (1921–1993).svg Lotnictwo
Stanowiska Inspektor Wojsk Lotniczych
Główne wojny i bitwy I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Pułkownik pilot Aleksander Serednicki przy samolocie

Aleksander Serednicki (ur. 6 lutego 1886 w Demenkach, zm. 23 kwietnia 1926 w Radomiu) – harcerz, pułkownik pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Demenkach, w ówczesnym powiecie czerkaskim guberni kijowskiej, w rodzinie Władysława i Zofii z Billewiczów[1]. W 1903, po ukończeniu korpusu kadetów w Kijowie, wstąpił do Szkoły Junkrów Kawalerii w Jelizawetgradzie. Po jej ukończeniu, w korneta, przydzielony został do 8 Astrachańskiego Pułku Dragonów(ros.)[1]. W 1908 uzyskał awans na porucznika. W latach 1910–1912 był słuchaczem Wyższej Szkoły Oficerskiej Kawalerii w Petersburgu. Po ukończeniu szkoły awansował na podrotmistrza i został skierowany na roczny kurs do Szkoły Aeronautycznej[1].

Po wybuchu I wojny światowej dowodził szwadronem w 6 Klasickim Pułku Huzarów(ros.). W kwietniu 1915 przeniesiony został do lotnictwa. Latał na największych ówcześnie samolotach niszczycielskich Ilja Muromiec. Wkrótce mianowany został dowódcą eskadry, a przed końcem wojny dywizjonu lotniczego[1].

27 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu rotmistrza[1]. 5 stycznia 1919 mianowany został dowódcą 4 eskadry wywiadowczej. Wkrótce zyskał wielkie uznanie i pełnił wiele ważnych funkcji. Był kolejno dowódcą I Grupy Lotniczej i szefem lotnictwa Frontu Litewsko-Białoruskiego, szefem sztabu Inspektoratu Wojsk Lotniczych (od października 1919), szefem lotnictwa polowego przy Naczelnym Dowództwie (od 1 maja 1920), szefem lotnictwa Frontu Północnego (od 1 sierpnia 1920) i 1 Armii, a od 20 września 1920 szefem lotnictwa w Kwaterze Naczelnego Wodza. W czasie pełnienia wszystkich tych funkcji cały czas czynnie brał udział w lotach bojowych wielokrotnie odznaczając się wielką odwagą[1]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w wojskach lotniczych, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2].

Od 1 września 1921 dowodził 3 pułkiem lotniczym w Poznaniu[1]. 9 marca 1922 został wyznaczony na stanowisko inspektora lotnictwa przy Departamencie IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych[3][4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[5].

W piątek 23 kwietnia 1926, w locie z Łodzi do Warszawy, stracił orientację w terenie i wylądował przygodnie pod Radomiem. W czasie startu w „nieznanym terenie, znajdując się na niewielkiej jeszcze wysokości uderzył podwoziem o dość wyniosły pagórek, powodując skoziołkowanie aparatu, który doszczętnie został zdruzgotany. Płk pil. Serednicki został śmiertelnie ranny, w następstwie czego w krótkim czasie po wypadku życie zakończył w szpitalu w Radomiu. Mechanik kpr. Wnorowski, który w momencie katastrofy wypadł z aparatu, odniósł lekkie obrażenia”[6].

Pochowany 27 kwietnia 1926 na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 17-6-12/13/14)[7]. W czasie ceremonii pogrzebowej załoga 13 eskadry lotniczej w składzie sierż. pil. Wacław Brzezina i st. szer. mech. Wincenty Gromadzki zrzucała wieniec. W trakcie zrzucania wieńca doszło do zderzenia z innym samolotem, w wyniku którego samolot runął na ziemię, a obaj lotnicy ponieśli śmierć.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 342.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 575.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 19, 932, 943.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 19, 833, 861.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 243.
  6. ↑ „Polska Zbrojna” Nr 113 z 25 kwietnia 1926 r. s. 4.
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: REMISZEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-03-07].
  8. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 19, 932.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 435.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Serednicki&oldid=61585869”