Alpine A110 (1963)
| ||
_-_18319974995.jpg) Alpine A110 | ||
| Producent | Alpine | |
| Okres produkcji | 1963 – 1974 | |
| Miejsce produkcji |  Dieppe[1]
| |
| Poprzednik | Alpine A108 | |
| Następca | Alpine A310 | |
| Dane techniczne | ||
| Segment | sportowe segmentu C[1] | |
| Typy nadwozia | 2-drzwiowe coupé[1] | |
| Silniki | 1,1 l, 1,2 l, 1,3 l R8 Major/Gordini R4 1,5 l R4 1,3 l, 1,6 l Renault R4 | |
| Skrzynia biegów | 4-biegowa manualna[1] | |
| Napęd | tylny[1] | |
| Długość | 3850 mm[1] | |
| Szerokość | 1550 mm[1] | |
| Wysokość | 1120 mm[1] | |
| Rozstaw osi | 2110 mm[1] | |
| Zbiornik paliwa | 38 litrów | |
| Dane dodatkowe | ||
| Konkurencja | Lotus Europa | |
Alpine A110 – samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez francuską markę Alpine w latach 1963 – 1974[1].
Historia i opis modelu[edytuj | edytuj kod]
_-_18293541556.jpg)
Wykonane z włókna szklanego nadwozie Alpine A110 zaprojektował Marcel Hubert. Samochód miał charakterystyczne proporcje - był niski, miał szerokie błotniki i małą kabinę. Jego cechą charakterystyczną była nisko poprowadzona maska, pozbawiona atrapy chłodnicy – chłodzenie silnika zapewniały wycięte przed tylnymi kołami otwory wentylacyjne. Mocno pochylona maska Alpine skrywała niewielki bagażnik, silnik auta umieszczono z tyłu. Główne reflektory A110 ukryto za osłonami z przezroczystego tworzywa. Alpine A110 był produkowany wyłącznie z dwudrzwiowym nadwoziem. Samochód był wyposażony w masywne obręcze kół odlewane ze stopów lekkich[potrzebny przypis].
Strukturę nośną stanowiła zespawana ze stalowych rurek centralna rama. W A110 zachowano układ napędowy pierwowzoru, z umieszczonym z tyłu silnikiem napędzającym tylne koła. Zamiast słabej, oryginalnej skrzyni biegów o trzech przełożeniach zastosowano nową, mocniejszą przekładnią pięciobiegową. Było to niezbędne ze względu na znacznie lepsze parametry stosowanych w A110 silników. Pod maską auta montowano czterocylindrowe, rzędowe jednostki napędowe, o pojemności od 0,9 do 1,6 l. Na skutek licznych modyfikacji były one znacznie mocniejsze od silnika stosowanego w Renault 8. Zasilany dwoma gaźnikami Webera silnik o pojemności 1,3 l rozwijał moc 90 KM,a jednostka 1,6 l - 125 KM. Dzięki niewielkiej, bo wynoszącej zaledwie 544 kg masie, samochód mógł się rozpędzić do prędkości 195 km/h w wersji 1,3 l i 210 km/h w wersji 1,6 l. Poza pochodzącym z Renault 8 silnikiem, konstruktorzy wykorzystali też zawieszenie tego auta. Prosty układ z pojedynczymi wahaczami poprzecznymi poddano jednak znacznym modyfikacjom, polegających m.in. na mocnym pochyleniu tylnych kół, co znacznie zwiększyło stabilność pojazdów[potrzebny przypis].
W roku 1973 samochód wygrał Rajdowe mistrzostwa świata w klasyfikacji konstruktorów m.in. w Rajdzie Monte Carlo (rok 1971 i 1973), Korsyki (rok 1973) oraz Portugalii (rok 1971, 1973).
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
Silnik[edytuj | edytuj kod]
- R4 1,6 l (1557 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV[1]
- Średnica × skok tłoka: 76,00 mm × 84,00 mm[1]
- Moc maksymalna: 138 KM przy 6000 obr/min[1]
- Maksymalny moment obrotowy: 146 N•m przy 5000 obr/min
Osiągi[edytuj | edytuj kod]
- Przyspieszenie 0-100 km/h: 6,3 s
- Prędkość maksymalna: 210 km/h[1]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- 1971 Alpine A110 1600S Technical specifications (ang.). W: carfolio.com [on-line]. [dostęp 20-12-2009].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Wielka Księga Samochodów. Michael Bowler, Giuseppe Guzzardi, Enzo Rizzo. Warszawa: Carta Blanca, 2011, s. 395. ISBN 978-83-7705-129-0.