Wychowanek Spartaka Moskwa od 1945, w pierwszej drużynie od 1948. Największe sukcesy odnosił jako zawodnik konkurencyjnego Dinama. W mistrzostwach ZSRR rozegrał 200 meczów, w których strzelił 42 goli (w tym w Dinamie 120 spotkać i 35 bramek). Grał także w drugiej reprezentacji ZSRR.
Po zakończeniu kariery został trenerem. Od 1958 pracował w macierzystym Spartaku, a w 1967 w ramach kadry ZSRR[1].
Był trenerem drugiej kadry ZSRR, po czym od połowy 1969 pracował jako szkoleniowiec reprezentacji Polski, pierwotnie zakontraktowany na trzy lata, w zamierzeniu celem przygotowania zespołu do startu w ZIO 1972[2]. Znacząco podniósł poziom gry polskiej kadry[3]. Prowadził Polskę podczas turniejów mistrzostw świata w 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975 oraz zimowych igrzysk olimpijskich1972 w Sapporo[4][5]. Za jego kadencji Polska dwukrotnie awansowana do MŚ Grupy A (1969, 1972), trzykrotnie zajęła piąte miejsce w mistrzostwach świata - najwyższe pozycje w powojennym okresie[6]. Od 1974 jego asystentem był Józef Kurek[7]. Zgodnie z obowiązującymi w ZSRR przepisami mógł pracować za granicą dwa lata, jednak ostatecznie pozostał trenerem w Polsce przez sześć lat. Był najdłużej urzędującym selekcjonerem reprezentacji Polski w jej historii. Do dziś jest jednym z trzech rosyjskich trenerów kadry Polski (po nim byli Władimir Safonow i Igor Zacharkin). Po odejściu z Polski trenował Sokił Kijów[8][9] i Awtomobilist Swierdłowsk, pracował w komisji hokeja na lodzie Komisji Kultury Fizycznej oraz był konsultantem w klubach hokejowych. Później przeszedł na emeryturę. Po niespełna 20 latach powrócił do pracy trenerskiej w Polsce, prowadząc Naprzód Janów w lidze polskiej w sezonie 1993/1994.
Trenował także hokeistów na trawie[10].