Andrzej Fonfara (bokser)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Andrzej Fonfara
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 4 listopada 1987
Białobrzegi
Obywatelstwo  Polska
Wzrost 189 cm
Styl walki praworęczny
Kategoria wagowa półciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk 36
Zwycięstwa 30
Przez nokauty 18
Porażki 5 (3 KO)
Remisy 0
Nieodbyte 1
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 16 czerwca 2018.
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Andrzej Fonfara (ur. 4 listopada 1987 w Białobrzegach[1]) – polski bokser, były mistrz świata IBO w wadze półciężkiej.

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Kategoria półciężka[edytuj | edytuj kod]

3 czerwca 2006 w Ostrołęce Fonfara stoczył swoją pierwszą walkę na zawodowym ringu. Pokonując na punkty 39:39, 40:37 i 40:36 Słowaka Mirosława Kubika (0-3-0, 0 KO).

30 kwietnia 2010 zdobył tytuł młodzieżowego mistrza świata organizacji WBC Youth w bokserskiej wadze półciężkiej, pokonując Rogera Cantrella[2].

20 maja 2011 zdobył wakujący pas WBO NABO, nokautując w siódmej rundzie Anthony′ego Russella[3].

16 marca 2012 pokonał w trzeciej rundzie przez techniczny nokaut Byrona Mitchella, zdobywając tytuł zawodowego Mistrza Stanów Zjednoczonych federacji IBO[4][5].

13 lipca 2012 odniósł swój dotychczasowy największy sukces, wygrywając po 10 rundach jednogłośnie na punkty (stosunkiem 99:91 i dwukrotnie 97:93) z byłym mistrzem świata wagi półciężkiej IBF Glenem Johnsonem[6][7].

16 listopada 2012 zdobył tytuł Mistrza Świata federacji IBO w kategorii półciężkiej, pokonując przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Toma Karpency’ego. Już w pierwszym starciu Amerykanin zaliczył dwa nokdauny. Od drugiej rundy Fonfara walczył ze złamaną ręką. W siódmej rundzie po ofensywnej akcji Karpency przewrócił się, zgłaszając następnie kontuzję barku i zrezygnował z dalszej walki[8][9][10][11].

16 sierpnia 2013 na gali na stadionie U.S. Cellular Field w Chicago wygrał walkę przez nokaut w dziewiątej rundzie z Hiszpanem Gabrielem Campillo. Stawką pojedynku był awans na pozycję lidera rankingu organizacji IBF.

6 grudnia 2013 w UIC Pavilion w Chicago wygrał przez nokaut w drugiej rundzie z Kolumbijczykiem Samuelem Millerem (26-7, 23 KO)[12].

24 maja 2014 w Montrealu zmierzył się z Adonisem Stevensonem (23-1, 20 KO) w walce o pas mistrza świata federacji WBC. Polak przegrał jednogłośnie na punkty, sędziowie punktowali 115:110, 115:110 i 116:109 dla Kanadyjczyka[13].

1 listopada 2014 w UIC Pavilion w Chicago pokonał na punkty w stosunku 97:93, 98:92 i 97:93 Francuza Doudou Ngumbu[14].

18 kwietnia 2015 w kalifornijskim Carson Fonfara wygrał poprzez techniczną decyzję sędziów w dziewiątej rundzie z byłym mistrzem świata WBC kategorii średniej Meksykaninem Julio Césarem Chávezem Jr. (48-1-1, 32 KO), zdobywając międzynarodowy pas WBC International. Przed przerwaniem walki prowadzący na punkty (89:80, 88:81, 88:81) Polak lewym sierpowym, posłał rywala na deski w dziewiątej rundzie[15]. Walka została uznana przez wortal boxingscene.com za pięściarską niespodziankę półrocza 2015[16].

16 października 2015 w UIC Pavilion w Chicago w pierwszej obronie międzynarodowego pasa WBC International zmierzył się z byłym mistrzem świata organizacji WBO Nathanem Cleverlym (29-2, 15 KO). Po bardzo dobrym pojedynku pokonując Walijczyka jednogłośnie na punkty 115:113 i dwukrotnie 116:112[17].

18 czerwca 2016 niespodziewanie przegrał przez nokaut w pierwszej rundzie z Amerykaninem Joe Smithem Jr (21-1, 17 KO), tracąc pas WBC International.

4 marca 2017 udanie powrócił na ring, pokonując przez techniczny nokaut w 10 rundzie byłego dwukrotnego mistrza świata Chada Dawsona (34-4, 19 KO). Do momentu nokautu Polak przegrywał na kartach punktowych u wszystkich sędziów.

2 czerwca 2017 stanął do rewanżowego pojedynku z Adonisem Stevensonem (28-1, 23 KO). Tym razem walka od początku miała jednostronny przebieg, a Polak został poddany przez swój narożnik już w drugiej rundzie.

Kategoria junior ciężka[edytuj | edytuj kod]

16 czerwca 2018 w Warszawie zadebiutował w kategorii junior ciężkiej walką z Ismaiłem Sillachem (25-6, 19 KO). Wygrał ten pojedynek przez techniczny nokaut w 6 rundzie.

Wszedł w skład kolektywu DIIL Gang[18].

W lutym 2019 ogłosił zakończenie kariery[19].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Fonfara «  Diilgang, diilgang.pl [dostęp 2018-06-29] (pol.).
  2. ↑ Fonfara młodzieżowym mistrzem świata WBC.
  3. ↑ Fonfara znokautował Russella i wywalczył pas WBO NABO.
  4. ↑ Fonfara zastopował Mitchella!. bokser.org. [dostęp 14 lipca 2012].
  5. ↑ Andrzej Fonfara vs. Byron Mitchell (ang.). boxrec.com. [dostęp 14 lipca 2012].
  6. ↑ Fonfara pokonał Johnsona!. bokser.org. [dostęp 14 lipca 2012].
  7. ↑ Andrzej Fonfara vs. Glen Johnson (ang.). boxrec.com. [dostęp 14 lipca 2012].
  8. ↑ Fonfara z pasem IBO. bokser.org. [dostęp 17 listopada 2012].
  9. ↑ Fonfara walczył ze złamaną ręką?. bokser.org. [dostęp 17 listopada 2012].
  10. ↑ Andrzej Fonfara vs. Tommy Karpency (ang.). boxrec.com. [dostęp 17 listopada 2012].
  11. ↑ Fonfara zdobył mistrzostwo jedną ręką. ringpolska.pl. [dostęp 17 listopada 2012].
  12. ↑ Efektowne zwycięstwo Andrzeja Fonfary w Chicago. wp.pl. [dostęp 6 grudnia 2013].
  13. ↑ Fonfara vs. Stevenson. Fonfara powalczy o mistrzostwo świata!. gwizdek24.se.pl. [dostęp 17 maja 2014].
  14. ↑ Andrzej Fonfara vs Doudou Ngumbu. youtube. [dostęp 30 listopada 2014].
  15. ↑ Fonfara zastopował Chaveza! (pol.). bokser.org. [dostęp 19 kwietnia 2015].
  16. ↑ Wygrana Fonfary nad Chavezem największą niespodzianką półrocza (pol.). bokser.org. [dostęp 19 kwietnia 2015].
  17. ↑ Fonfara-Cleverly: Aż trzy rekordy według Compubox! (pol.). bokser.org. [dostęp 17 października 2015].
  18. ↑ DIIL Gang. Andrzej Fonfara. diilgang.com. [dostęp 2016-08-06].
  19. ↑ Andrzej Fonfara zakończył karierę. "Nie mam już serca do boksu", Sport.pl [dostęp 2019-02-13] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Fonfara_(bokser)&oldid=57009965”