Andrzej Fonfara (bokser)
| |||
| |||
| Data i miejsce urodzenia | 4 listopada 1987 Białobrzegi | ||
| Obywatelstwo |  Polska
| ||
| Wzrost | 189 cm | ||
| Styl walki | praworęczny | ||
| Kategoria wagowa | półciężka | ||
| Bilans walk zawodowych[a] | |||
| Liczba walk | 36 | ||
| Zwycięstwa | 30 | ||
| Przez nokauty | 18 | ||
| Porażki | 5 (3 KO) | ||
| Remisy | 0 | ||
| Nieodbyte | 1 | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Andrzej Fonfara (ur. 4 listopada 1987 w Białobrzegach[1]) – polski bokser, były mistrz świata IBO w wadze półciężkiej.
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Kategoria półciężka[edytuj | edytuj kod]
3 czerwca 2006 w Ostrołęce Fonfara stoczył swoją pierwszą walkę na zawodowym ringu. Pokonując na punkty 39:39, 40:37 i 40:36 Słowaka Mirosława Kubika (0-3-0, 0 KO).
30 kwietnia 2010 zdobył tytuł młodzieżowego mistrza świata organizacji WBC Youth w bokserskiej wadze półciężkiej, pokonując Rogera Cantrella[2].
20 maja 2011 zdobył wakujący pas WBO NABO, nokautując w siódmej rundzie Anthony′ego Russella[3].
16 marca 2012 pokonał w trzeciej rundzie przez techniczny nokaut Byrona Mitchella, zdobywając tytuł zawodowego Mistrza Stanów Zjednoczonych federacji IBO[4][5].
13 lipca 2012 odniósł swój dotychczasowy największy sukces, wygrywając po 10 rundach jednogłośnie na punkty (stosunkiem 99:91 i dwukrotnie 97:93) z byłym mistrzem świata wagi półciężkiej IBF Glenem Johnsonem[6][7].
16 listopada 2012 zdobył tytuł Mistrza Świata federacji IBO w kategorii półciężkiej, pokonując przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Toma Karpency’ego. Już w pierwszym starciu Amerykanin zaliczył dwa nokdauny. Od drugiej rundy Fonfara walczył ze złamaną ręką. W siódmej rundzie po ofensywnej akcji Karpency przewrócił się, zgłaszając następnie kontuzję barku i zrezygnował z dalszej walki[8][9][10][11].
16 sierpnia 2013 na gali na stadionie U.S. Cellular Field w Chicago wygrał walkę przez nokaut w dziewiątej rundzie z Hiszpanem Gabrielem Campillo. Stawką pojedynku był awans na pozycję lidera rankingu organizacji IBF.
6 grudnia 2013 w UIC Pavilion w Chicago wygrał przez nokaut w drugiej rundzie z Kolumbijczykiem Samuelem Millerem (26-7, 23 KO)[12].
24 maja 2014 w Montrealu zmierzył się z Adonisem Stevensonem (23-1, 20 KO) w walce o pas mistrza świata federacji WBC. Polak przegrał jednogłośnie na punkty, sędziowie punktowali 115:110, 115:110 i 116:109 dla Kanadyjczyka[13].
1 listopada 2014 w UIC Pavilion w Chicago pokonał na punkty w stosunku 97:93, 98:92 i 97:93 Francuza Doudou Ngumbu[14].
18 kwietnia 2015 w kalifornijskim Carson Fonfara wygrał poprzez techniczną decyzję sędziów w dziewiątej rundzie z byłym mistrzem świata WBC kategorii średniej Meksykaninem Julio Césarem Chávezem Jr. (48-1-1, 32 KO), zdobywając międzynarodowy pas WBC International. Przed przerwaniem walki prowadzący na punkty (89:80, 88:81, 88:81) Polak lewym sierpowym, posłał rywala na deski w dziewiątej rundzie[15]. Walka została uznana przez wortal boxingscene.com za pięściarską niespodziankę półrocza 2015[16].
16 października 2015 w UIC Pavilion w Chicago w pierwszej obronie międzynarodowego pasa WBC International zmierzył się z byłym mistrzem świata organizacji WBO Nathanem Cleverlym (29-2, 15 KO). Po bardzo dobrym pojedynku pokonując Walijczyka jednogłośnie na punkty 115:113 i dwukrotnie 116:112[17].
18 czerwca 2016 niespodziewanie przegrał przez nokaut w pierwszej rundzie z Amerykaninem Joe Smithem Jr (21-1, 17 KO), tracąc pas WBC International.
4 marca 2017 udanie powrócił na ring, pokonując przez techniczny nokaut w 10 rundzie byłego dwukrotnego mistrza świata Chada Dawsona (34-4, 19 KO). Do momentu nokautu Polak przegrywał na kartach punktowych u wszystkich sędziów.
2 czerwca 2017 stanął do rewanżowego pojedynku z Adonisem Stevensonem (28-1, 23 KO). Tym razem walka od początku miała jednostronny przebieg, a Polak został poddany przez swój narożnik już w drugiej rundzie.
Kategoria junior ciężka[edytuj | edytuj kod]
16 czerwca 2018 w Warszawie zadebiutował w kategorii junior ciężkiej walką z Ismaiłem Sillachem (25-6, 19 KO). Wygrał ten pojedynek przez techniczny nokaut w 6 rundzie.
Wszedł w skład kolektywu DIIL Gang[18].
W lutym 2019 ogłosił zakończenie kariery[19].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Fonfara « Diilgang, diilgang.pl [dostęp 2018-06-29] (pol.).
- ↑ Fonfara młodzieżowym mistrzem świata WBC.
- ↑ Fonfara znokautował Russella i wywalczył pas WBO NABO.
- ↑ Fonfara zastopował Mitchella!. bokser.org. [dostęp 14 lipca 2012].
- ↑ Andrzej Fonfara vs. Byron Mitchell (ang.). boxrec.com. [dostęp 14 lipca 2012].
- ↑ Fonfara pokonał Johnsona!. bokser.org. [dostęp 14 lipca 2012].
- ↑ Andrzej Fonfara vs. Glen Johnson (ang.). boxrec.com. [dostęp 14 lipca 2012].
- ↑ Fonfara z pasem IBO. bokser.org. [dostęp 17 listopada 2012].
- ↑ Fonfara walczył ze złamaną ręką?. bokser.org. [dostęp 17 listopada 2012].
- ↑ Andrzej Fonfara vs. Tommy Karpency (ang.). boxrec.com. [dostęp 17 listopada 2012].
- ↑ Fonfara zdobył mistrzostwo jedną ręką. ringpolska.pl. [dostęp 17 listopada 2012].
- ↑ Efektowne zwycięstwo Andrzeja Fonfary w Chicago. wp.pl. [dostęp 6 grudnia 2013].
- ↑ Fonfara vs. Stevenson. Fonfara powalczy o mistrzostwo świata!. gwizdek24.se.pl. [dostęp 17 maja 2014].
- ↑ Andrzej Fonfara vs Doudou Ngumbu. youtube. [dostęp 30 listopada 2014].
- ↑ Fonfara zastopował Chaveza! (pol.). bokser.org. [dostęp 19 kwietnia 2015].
- ↑ Wygrana Fonfary nad Chavezem największą niespodzianką półrocza (pol.). bokser.org. [dostęp 19 kwietnia 2015].
- ↑ Fonfara-Cleverly: Aż trzy rekordy według Compubox! (pol.). bokser.org. [dostęp 17 października 2015].
- ↑ DIIL Gang. Andrzej Fonfara. diilgang.com. [dostęp 2016-08-06].
- ↑ Andrzej Fonfara zakończył karierę. "Nie mam już serca do boksu", Sport.pl [dostęp 2019-02-13] (pol.).