Angelo Maria Durini
| ||
Kardynał prezbiter | ||
![]() | ||
Kraj działania | ![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 24 maja 1725 Mediolan | |
Data i miejsce śmierci | 28 kwietnia 1796 Como | |
arcybiskup Ankary | ||
Okres sprawowania | 1766-1796 | |
Wyznanie | katolicyzm | |
Kościół | rzymskokatolicki | |
Sakra biskupia | 28 grudnia 1766 | |
Kreacja kardynalska | 20 maja 1776 Pius VI |
| ||
Data konsekracji | 25 lipca 1764 | |
Konsekrator | Klemens XIII | |
Współkonsekratorzy | Scipione Borghese Ignazio Reali |
Angelo Maria Durini (ur. 24 maja 1725 w Mediolanie, zm. 28 kwietnia 1796 w Como) – kardynał, nuncjusz apostolski w I Rzeczypospolitej w latach 1767-1772.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po studiach w Rzymie, zakończonych doktoratem w 1757 rozpoczął pracę w nuncjaturze w Paryżu. Od 1759 był inkwizytorem generalnym i delegatem apostolskim na Malcie. Był protegowanym papieża Klemensa XIII, który w 1766 zaraz po przyjęciu przez niego święceń kapłańskich, wyniósł go do godności biskupa tytularnego Ankary. W czasie swojej misji w Rzeczypospolitej poparł konfederatów barskich, występujących przeciwko narzuconemu przez Katarzynę II, z pomocą Stanisława Augusta Poniatowskiego protektoratowi rosyjskiemu. Konfederację poparł, choć sam Watykan nie zdecydował się na jej oficjalne poparcie. Udzielił błogosławieństwa oddziałom Kazimierza Pułaskiego w Częstochowie w 1770 roku, był także uczestnikiem przygotowań do porwania Stanisława Augusta Poniatowskiego[1]. Prawdopodobnie wówczas przekroczył swoje watykańskie instrukcje i został na żądanie Rosjan odwołany z Warszawy w 1772.
Polskiemu przedstawicielowi Stanisława Augusta w Rzymie markizowi Tommaso Anticiemu w 1772 roku udało się załatwić w Rzymie odwołanie Duriniego z Polski.
Po zakończeniu misji Durini w Polsce, przebywał w latach 1774-1776 w Awinionie, w 1776 został kardynałem i osiadł w Como.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mariusz Affek, Stolica Święta a Polska w latach 1764-1772 w aspekcie sytuacji międzynarodowej, w: Życie kulturalne i religijność w czasach Stanisława Augusta Poniatowskiego, Warszawa 1991, s. 78.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572-1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN Warszawa 1982, s. 536-537.
- The Cardinals of the Holy Roman Church