Antoine Perrenot de Granvelle
| ||
| kardynał biskup | ||
._Kardinaal_van_Granvelle,_minister_van_Karel_V_en_Philips_II_Rijksmuseum_SK-A-4071.jpeg)
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 20 sierpnia 1517 Ornans | |
| Data i miejsce śmierci | 21 września 1586 Madryt | |
| arcybiskup Besançon | ||
| Okres sprawowania | 1584–1586 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Sakra biskupia | 21 maja 1542 | |
| Kreacja kardynalska | 26 lutego 1561 Pius IV | |
| Kościół tytularny | S. Bartolomeo all'Isola S. Prisca S. Anastasia S. Pietro in Vincoli S. Maria in Trastevere diecezja Sabina-Poggio Mirteto | |
| |||||||||||||||||||||||||||||
| Data konsekracji | 21 maja 1542 | ||||||||||||||||||||||||||||
| Konsekrator | Juan Pardo de Tavera | ||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
Antoine Perrenot de Granvelle (ur. 20 sierpnia 1517 w Ornans, zm. 21 września 1586 w Madrycie) – francuski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 sierpnia 1517 roku w Ornans, jako syn Nicolas Perrenot de Granvelle’a[1]. Studiował na uniwersytetach w Paryżu, Padwie i Lowanium, uzyskując doktoraty z filozofii i teologii[1]. W młodości został protonotariuszem apostolskim i kanonikiem w Besançon[1]. 29 listopada 1538 roku został biskupem w Arras, a 21 maja 1542 roku przyjął sakrę[2]. Rzadko przebywał w swojej diecezji, mieszkając w Brukseli i będąc zaangażowanym w karierę polityczną ojca[1]. Brał udział w sejmie Rzeszy w Wormacji i Ratyzbonie, a po zakończeniu I wojny szmalkaldzkiej, negocjował pokój pomiędzy Janem Fryderykiem a Filipem Wielkodusznym[1]. Po śmierci ojca w 1550 roku, został strażnikiem cesarskiej pieczęci i podsekretarzem stanu (nie otrzymując tytułu kanclerza)[1]. Kiedy Maurycy Wettyn najechał Innsbruck, Granvelle i Karol V musieli uciekać do Villach[1]. Po abdykacji cesarza w 1556 roku, biskup został ministrem na dworze Filipa II, członkiem hiszpańskiej Rady Stanu i doradcą Małgorzaty Parmeńskiej[1]. 26 lutego 1561 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny [[S. Bartolomeo all'Isola|San Bartolomeo all’Isola]][2]. W wyniku reorganizacji diecezji Niderlandów został pierwszym arcybiskupem Mechelen. W wyniku oporu wobec zmian, nie objął archidiecezji, a w 1564 roku wyjechał dp Besançon i nigdy nie powrócił do Niderlandów[1]. Rok później został wysłany do Rzymu, by dopilnować organizację Ligi Świętej, której skutkiem była bitwa pod Lepanto[1]. W latach 1570–1571 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów i ambasadorem Hiszpanii w Państwie Kościelnym, a w okresie 1571–1575 – wicekrólem Neapolu[1]. 3 października 1578 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Sabina[2]. W 1583 roku zrezygnował z zarządzania archidiecezją, a rok później został arcybiskupem Besançon[2]. Zmarł 21 września 1586 roku w Madrycie[2].
