Antoine Perrenot de Granvelle
| ||
kardynał biskup | ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 20 sierpnia 1517 Ornans | |
Data i miejsce śmierci | 21 września 1586 Madryt | |
Miejsce pochówku | Archikatedra św. Jana Chrzciciela w Besançon | |
arcybiskup Besançon | ||
Okres sprawowania | 1584–1586 | |
Wyznanie | katolicyzm | |
Kościół | rzymskokatolicki | |
Sakra biskupia | 21 maja 1542 | |
Kreacja kardynalska | 26 lutego 1561 Pius IV | |
Kościół tytularny | S. Bartolomeo all'Isola S. Prisca S. Anastasia S. Pietro in Vincoli S. Maria in Trastevere diecezja Sabina-Poggio Mirteto |
| |||||||||||||||||||||||||||||
Data konsekracji | 21 maja 1542 | ||||||||||||||||||||||||||||
Konsekrator | Juan Pardo de Tavera | ||||||||||||||||||||||||||||
|
Antoine Perrenot de Granvelle (ur. 20 sierpnia 1517 w Ornans, zm. 21 września 1586 w Madrycie) – francuski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 sierpnia 1517 roku w Ornans, jako syn Nicolas Perrenot de Granvelle’a[1]. Studiował na uniwersytetach w Paryżu, Padwie i Lowanium, uzyskując doktoraty z filozofii i teologii[1]. W młodości został protonotariuszem apostolskim i kanonikiem w Besançon[1]. 29 listopada 1538 roku został biskupem w Arras, a 21 maja 1542 roku przyjął sakrę[2]. Rzadko przebywał w swojej diecezji, mieszkając w Brukseli i będąc zaangażowanym w karierę polityczną ojca[1]. Brał udział w sejmie Rzeszy w Wormacji i Ratyzbonie, a po zakończeniu I wojny szmalkaldzkiej, negocjował pokój pomiędzy Janem Fryderykiem a Filipem Wielkodusznym[1]. Po śmierci ojca w 1550 roku, został strażnikiem cesarskiej pieczęci i podsekretarzem stanu (nie otrzymując tytułu kanclerza)[1]. Kiedy Maurycy Wettyn najechał Innsbruck, Granvelle i Karol V musieli uciekać do Villach[1]. Po abdykacji cesarza w 1556 roku, biskup został ministrem na dworze Filipa II, członkiem hiszpańskiej Rady Stanu i doradcą Małgorzaty Parmeńskiej[1]. 26 lutego 1561 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Bartolomeo all'Isola[2]. W wyniku reorganizacji diecezji Niderlandów został pierwszym arcybiskupem Mechelen. W wyniku oporu wobec zmian, nie objął archidiecezji, a w 1564 roku wyjechał dp Besançon i nigdy nie powrócił do Niderlandów[1]. Rok później został wysłany do Rzymu, by dopilnować organizację Ligi Świętej, której skutkiem była bitwa pod Lepanto[1]. W latach 1570–1571 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów i ambasadorem Hiszpanii w Państwie Kościelnym, a w okresie 1571–1575 – wicekrólem Neapolu[1]. 3 października 1578 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Sabina[2]. W 1583 roku zrezygnował z zarządzania archidiecezją, a rok później został arcybiskupem Besançon[2]. Zmarł 21 września 1586 roku w Madrycie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ISNI: 0000 0001 2100 5706
- VIAF: 34616793
- ULAN: 500274473
- LCCN: n85196211
- GND: 118718444
- LIBRIS: wt79dvhf1zhqf33
- BnF: 13526316h
- SUDOC: 027693589
- NLA: 35777660
- NKC: xx0241822
- DBNL: perr027
- BNE: XX1183999
- NTA: 068767161
- Open Library: OL2516446A
- PLWABN: 9810620370705606
- NUKAT: n2008128229
- NLI: 000472041
- PTBNP: 1567889
- CANTIC: a10808826
- LIH: LNB:CAJx;=Bc
- WorldCat: lccn-n85196211