Antoine Perrenot de Granvelle

Antoine Perrenot de Granvelle
kardynał biskup
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1517 Ornans
Data i miejsce śmierci	21 września 1586 Madryt
Miejsce pochówku	Archikatedra św. Jana Chrzciciela w Besançon
arcybiskup Besançon
Okres sprawowania	1584–1586
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	21 maja 1542
Kreacja kardynalska	26 lutego 1561 Pius IV
Kościół tytularny	S. Bartolomeo all'Isola S. Prisca S. Anastasia S. Pietro in Vincoli S. Maria in Trastevere diecezja Sabina-Poggio Mirteto

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	21 maja 1542
Konsekrator	Juan Pardo de Tavera
Konsekrowani biskupi Francisco Manrique de Lara 21 maja 1542 Robert de Berghes 28 listopada 1557 Bartolomé de Carranza y Miranda 27 lutego 1558 Maximilien de Berghes 14 maja 1559 Pieter de Corte 26 grudnia 1561 Nicolaas van der Borcht 26 grudnia 1561 Martin Rythovius 1 listopada 1562 Pepin de Rosa 1 listopada 1562 François Sonnius 8 listopada 1562 Guillaume Damasi Van der Linden 4 kwietnia 1563 Gerard d’Hamericourt 12 września 1563 Johan Knijf 5 grudnia 1563 Francisco Pacheco de Toledo 26 października 1567

Antoine Perrenot de Granvelle (ur. 20 sierpnia 1517 w Ornans, zm. 21 września 1586 w Madrycie) – francuski kardynał.

Życiorys

Urodził się 20 sierpnia 1517 roku w Ornans, jako syn Nicolas Perrenot de Granvelle’a. Studiował na uniwersytetach w Paryżu, Padwie i Lowanium, uzyskując doktoraty z filozofii i teologii. W młodości został protonotariuszem apostolskim i kanonikiem w Besançon. 29 listopada 1538 roku został biskupem w Arras, a 21 maja 1542 roku przyjął sakrę. Rzadko przebywał w swojej diecezji, mieszkając w Brukseli i będąc zaangażowanym w karierę polityczną ojca. Brał udział w sejmie Rzeszy w Wormacji i Ratyzbonie, a po zakończeniu I wojny szmalkaldzkiej, negocjował pokój pomiędzy Janem Fryderykiem a Filipem Wielkodusznym. Po śmierci ojca w 1550 roku, został strażnikiem cesarskiej pieczęci i podsekretarzem stanu (nie otrzymując tytułu kanclerza). Kiedy Maurycy Wettyn najechał Innsbruck, Granvelle i Karol V musieli uciekać do Villach. Po abdykacji cesarza w 1556 roku, biskup został ministrem na dworze Filipa II, członkiem hiszpańskiej Rady Stanu i doradcą Małgorzaty Parmeńskiej. 26 lutego 1561 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Bartolomeo all'Isola. W wyniku reorganizacji diecezji Niderlandów został pierwszym arcybiskupem Mechelen. W wyniku oporu wobec zmian, nie objął archidiecezji, a w 1564 roku wyjechał dp Besançon i nigdy nie powrócił do Niderlandów. Rok później został wysłany do Rzymu, by dopilnować organizację Ligi Świętej, której skutkiem była bitwa pod Lepanto. W latach 1570–1571 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów i ambasadorem Hiszpanii w Państwie Kościelnym, a w okresie 1571–1575 – wicekrólem Neapolu. 3 października 1578 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Sabina. W 1583 roku zrezygnował z zarządzania archidiecezją, a rok później został arcybiskupem Besançon. Zmarł 21 września 1586 roku w Madrycie.