49°49′33″N 22°20′07″E/49,825833 22,335278Bachórzec
| ||
| ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | podkarpackie | |
| Powiat | przemyski | |
| Gmina | Dubiecko | |
| Liczba ludności (2011) | 933[1][2] | |
| Strefa numeracyjna | 16 | |
| Kod pocztowy | 37-752[3] | |
| Tablice rejestracyjne | RPR | |
| SIMC | 0600237 | |
Położenie na mapie gminy Dubiecko   Bachórzec | ||
Położenie na mapie Polski  Bachórzec | ||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  Bachórzec | ||
Położenie na mapie powiatu przemyskiego  Bachórzec | ||
| 49°49′33″N 22°20′07″E/49,825833 22,335278
| ||
.jpg)
Bachórzec – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Dubiecko[4].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0600243 | Działki | część wsi |
| 0600250 | Gamratka | część wsi |
| 0600266 | Kaliga | część wsi |
| 0600272 | Łazy | część wsi |
| 0600289 | Makuchowa Góra | część wsi |
| 0600295 | Miasteczko | część wsi |
| 0600303 | Pasieka | część wsi |
| 0600310 | Podłazie | część wsi |
| 0600326 | Połanki | część wsi |
| 0600332 | Stawiska | część wsi |
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie przemyskim.
Przez wieś przebiega droga wojewódzka nr 884.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Historyczne nazwy: Bachorzec, Bochurzec (1391), Bachorzec (1589), Bachorca (1603), Bachorzec (1745), ukr. Вахіrec (1860). Nazwa osady pochodzi od niemieckiej lub polskiej nazwy osobowej Bach lub topograficznej niem. Bach (pol. potok, bagno), w związku z lokacją osady na prawie niemieckim (1407).
Od powstania do końca XVI wieku wieś należała do Kmitów. (m.in. do Piotra Kmity, wojewody krakowskiego[6], oraz innego Piotra Kmity, dziedzica Wiśnicza, także do Mikołaja Kmity, a następnie do Stadnickich, którzy mieli siedzibę w Dubiecku, oraz Wapowskich. Kolejnymi właścicielami (od 1648 do 1944) byli Krasiccy, po których pozostał pałacyk wybudowany w 1808. W 1808 urodził się tu Edmund Krasicki (1808–1894, właściciel posiadłości tabularnej w Bachorzcu w połowie XIX wieku[7]), syn Ksawerego Franciszka Krasickiego i Julii Teresy Wandalin-Mniszech. W 1839 na świat we wsi przyszedł jego syn Ignacy Krasicki (1839-1924), który był właścicielem Bachórzca[8].
Przed 1640 funkcjonował tu zbór kalwiński, a do 1760 wieś należała do parafii łacińskiej w Dubiecku. W latach 1760–1763 wybudowano modrzewiowy kościół w stylu podkarpackiego baroku, a w latach 60. XX w. wzniesiono nowy murowany kościół.
Od 1340 do 1772 wieś przynależała do Ziemi Sanockiej, województwo ruskie, następnie do 1914 – powiat przemyski (tzw. sanockie Podole) w prowincji austriackiej Galicja.
O Bachórcu pisał Wincenty Pol w "Senatorskiej zgodzie".
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- drewniany barokowy kościół parafialny pw. św. Katarzyny (1760–1763), wzniesiony z fundacji Antoniego z Siecina Krasickiego. Remontowany był: w XIX wieku (m.in. zyskał neobarokowy wystrój malarski wnętrza) oraz po uszkodzeniach I i II wojny światowej. Od 1961 nieużytkowany. W 2000 wyremontowany i zrekonstruowany. Zaliczany jest do zabytków Szlaku architektury drewnianej.
- ruiny zespołu dworskiego Krasickich ze starszą XVIII-wieczną oficyną przebudowaną w XX stuleciu oraz nowszym dworem z 1808. Folwark dworski został przejęty przez władze komunistyczne w 1944[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Portal polskawliczbach.pl
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2018-04-07].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych. Poczta Polska S.A., styczeń 2013. s. według wyboru. [dostęp 2014–03–09].
- ↑ a b TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 18.11.2015].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Adam Boniecki, Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, Warszawa : Warszawskie Towarzystwo Akcyjne Artystyczno-Wydawnicze 1907, cz. 1, t. 10, s. 191.
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 7.
- ↑ † Świętego Państwa Rzymskiego hrabia Ignacy Krasicki. „Ziemia Przemyska”. 1, s. 2, 3 stycznia 1925.
- ↑ Z kraju. Przemyśl. Koniec obszarników przemyskich. „Rzeczpospolita”. Nr 93, s. 4, 4 listopada 1944.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Olbromski Mariusz, J.Urszula Olbromska, Dorota Zahel, Rodem z Dubiecka... rodem z Bachórca... Ignacy Krasicki – książę poetów. Marcin Krasicki – wspomnienie domu rodzinnego. Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej, 2006
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Bachórzec w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. I: Aa – Dereneczna. Warszawa 1880.
| |||||||||||||
- ↑ Zasanie 1.) os. dom. do Sielnicy w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XIV: Worowo – Żyżyn. Warszawa 1895.
