Bank Handlowy w Warszawie
| ||
![]() | ||
Historyczna siedziba Banku Handlowego z 1874 r. w Warszawie przy ulicy Traugutta | ||
Forma prawna | spółka akcyjna | |
Data założenia | 1870 | |
Państwo | Polska | |
Siedziba | Warszawa | |
Adres | ul. Senatorska 16, Warszawa | |
Numer KRS | 0000001538 | |
Prezes | Sławomir S. Sikora | |
Rodzaj banku | bank uniwersalny, inwestycyjny | |
Kapitał własny | 522 638 400 zł | |
Giełda | Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie | |
Symbol akcji | BHW | |
Strona internetowa |
Bank Handlowy w Warszawie SA (BHW) – bank komercyjny z siedzibą w Warszawie, działający aktualnie pod marką Citi Handlowy (poprzednio: CitiBank Handlowy, Bank Handlowy w Warszawie, Handlobank). Jest 10. największym bankiem w Polsce pod względem wartości aktywów[2], a 18. pod względem liczby placówek[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Został założony w 1870 przez grupę osób wywodzących się z burżuazji finansowej, ziemiaństwa i inteligencji. Inicjatorem był finansista Leopold Kronenberg (1812–1878). Jest jednym z najstarszych banków w Polsce i w Europie. Pierwszym prezesem banku był Józef Zamoyski[4]. Już w 1872 bank posiadał filie i oddziały w Petersburgu, Moskwie, Berlinie, Gdańsku (Commerzbank in Warschau), Szczecinie i Łodzi oraz przedstawicielstwa we Włocławku, Płocku, Grójcu, Guzowie, Lublinie i Rawie Mazowieckiej. W następnych latach oddziały otwierano w kolejnych miastach, w tym Łodzi i Sosnowcu (1895), Częstochowie (1897), Lublinie (1898) i Kaliszu (1898). W pierwszych latach XX wieku Bank Handlowy był największym prywatnym bankiem na ziemiach polskich i jednym z niewielu prowadzących obsługę finansową handlu z Rosją i Europą Zachodnią. W okresie tym obroty banku wahały się na poziomie 2 mld rubli, co było sumą większą od ówczesnego budżetu Imperium Rosyjskiego. Bank wniósł znaczący wkład w budowę sieci kolejowej i ważnych zakładów przemysłowych na terenie Królestwa Polskiego. Bank nie przerwał swojej działalności w okresie obu wojen światowych jedynie ograniczając działalność. W czasie II wojny światowej oddziały banku na terenach włączonych do Rzeszy zostały zlikwidowane, zaś te na terenie Generalnego Gubernatorstwa działały pod ścisłą kontrolą władz okupacyjnych. Reaktywowany w 1945, bank początkowo obsługiwał prywatne przedsiębiorstwa przemysłowe i handlowe oraz niektóre spółdzielnie. Jako jeden z trzech banków uniknął po wojnie formalnej nacjonalizacji. Poddany został jednak kontroli rządowego komisarza, a państwo przejęło znaczącą liczbę akcji. W okresie istnienia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej był jednym z dwóch banków (obok Pekao S.A.), działających w formie spółki akcyjnej.
Po 1945 Bank Handlowy został głównym polskim korespondentem banków zagranicznych, a w 1964 uzyskał oficjalnie monopol na obsługę transakcji polskiego handlu zagranicznego. Spowodowało to w konsekwencji zbudowanie największej spośród ówczesnych polskich instytucji finansowych sieci banków korespondentów, otwarcie oddziału w Londynie, przedstawicielstw zagranicznych w Nowym Jorku, Moskwie, Belgradzie, Rzymie i Berlinie oraz filii w Wiedniu, Luksemburgu i Frankfurcie. Po 1989 bank stracił uprzywilejowaną pozycję w handlu zagranicznym i zaczął przekształcać się stopniowo w bank handlowy, otwierając liczne oddziały w kraju.
W okresie przemian ustrojowych bank odegrał istotną rolę w skandalu Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego. Znaczna część operacji walutowych FOZZ prowadzona była właśnie za pośrednictwem Banku Handlowego. Podczas kontroli przeprowadzonej w banku przez NIK w latach 1991–1992 stwierdzono liczne nieprawidłowości ujawnione w protokole pokontrolnym Działalność dewizowa Banku Handlowego, którego autorem była inspektor Halina Ładomirska. W raporcie wykazano, że w okresie kontroli bank prowadził działalność dewizową na szkodę polskiej gospodarki i oszacowano straty w ciągu tych dwóch lat na 5–10 mld dolarów[5]. W 1997 dokonano prywatyzacji banku.
Akcjonariat[edytuj | edytuj kod]
W 2001 miała miejsce fuzja Banku Handlowego w Warszawie S.A. oraz Citibank (Poland) SA. Aktualnie największym akcjonariuszem jest Citibank, N.A. (od 14 sierpnia 2007 75% akcji oraz 75% głosów na WZA[6]).
Od czerwca 1997 Bank Handlowy jest spółką notowaną na warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych, od kwietnia 2011 wchodził w skład WIG20.
Władze banku[edytuj | edytuj kod]
Prezesi Zarządu[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Kisiel (pierwszy powojenny prezes zarządu, wcześniej bezpośrednią działalnością operacyjną kierowali dyrektorzy)
- Roman Malesa
- Marian Minkiewicz
- Stanisław Kobak
- Kazimierz Głażewski
- Tadeusz Barłowski
- 1991–2003 Cezary Stypułkowski
- 2003–obecnie Sławomir S. Sikora
Przewodniczący Rady Nadzorczej[edytuj | edytuj kod]
- 1870–1871 – Józef Zamoyski
- 1872–1878 – Leopold Stanisław Kronenberg
- 1878–1880 – Juliusz Wertheim
- 1881–1887 – Stanisław Leopold Kronenberg
- 1888–1926 – Leopold Julian Kronenberg
- 1927–1931 – Stanisław Sebastian Lubomirski
- 1932–1939 – August Zaleski
- 1939–1944 – Józef Żychliński
- 1945–1946 – Stanisław Wachowiak
- 1947–1948 – Jerzy Jurkiewicz
- 1949–1951 – Zygmunt Karpiński
- 1951–1956 – Jakub Prawin
- 1956–1966 – Michał Rola-Żymierski
- 1967–1968 – Stanisław Majewski
- 1968–1973 – Henryk Kisiel
- 1974–1977 – Witold Bień
- 1978–1980 – Marian Krzak
- 1981–1986 – Witold Bień
- 1986–1988 – Andrzej Dorosz
- 1989–1990 – Janusz Sawicki
- 1991–1996 – Andrzej Olechowski
- 1996–1998 – Grzegorz Wójtowicz
- 1998–2000 – Andrzej Olechowski
- 2000–2012 – Stanisław Sołtysiński
- 2012–obecnie – Andrzej Olechowski
Siedziby[edytuj | edytuj kod]
Pierwszą siedzibą banku był Pałac Mostowskich w Warszawie gdzie wynajmowano mu pomieszczenia, w 1871 bank przeniósł się na ulicę Długą hip. 542, a następnie na ul. Mazowiecką. W 1874 oddano do użytku własny budynek banku projektu Leandro Marconiego na rogu współczesnych ulic Traugutta i Czackiego (wówczas Berga i Włodzimierzowskiej), w którym do dziś znajduje się jeden z jego oddziałów. W latach 1945–1949 rolę tymczasowej siedziby pełnił gmach łódzkiego oddziału przy ul. Piotrkowskiej 74. W 1950 centrala powróciła do odbudowanego gmachu na Traugutta 7/9 w Warszawie. W 1979 przeniesiono ją do wieżowca przy ul. Chałubińskiego 8, gdzie mieściła się do 2005. Obecnie główna siedziba banku znajduje się w Pałacu Jabłonowskich przy Senatorskiej 16.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ważne adresy | Bank Handlowy w Warszawie S.A, www.citibank.pl [dostęp 2019-12-31] .
- ↑ Największe Banki w Polsce http://finanse.wp.pl/gid,13524946,galeria.html?T[page]=7.
- ↑ Rzeczpospolita, 2011-06-16, s. 6.
- ↑ Andrzej Żor (2011) Koronenberg. Dzieje fortuny, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa, s. 257.
- ↑ 2 kadencja, 100 posiedzenie, 1 dzień. 5 lutego 1997.
- ↑ Bank Handlowy w Warszawie S.A. – Notowania – Bankier.pl.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Landau, Jerzy Tomaszewski: Bank Handlowy w Warszawie S.A. Zarys dziejów 1870–1995, MUZA S.A. Warszawa 1995
|
|