Benedykt Dąbrowski (pilot)
| ||
| brak zwycięstw | ||
| ||
| starszy szeregowy | ||
| Data i miejsce urodzenia | 14 sierpnia 1920 Bydgoszcz | |
| Data i miejsce śmierci | 22 maja 1962 Kraków | |
| Przebieg służby | ||
| Siły zbrojne | .svg){kind=small} Lotnictwo Wojska Polskiego, Armia Krajowa
| |
| Jednostki | 114 Eskadra Myśliwska | |
| Główne wojny i bitwy | II wojna światowa, kampania wrześniowa | |
Benedykt Dąbrowski (ur. 14 sierpnia 1920 w Bydgoszczy, zm. 22 maja 1962 w Krakowie) – polski pilot wojskowy, uczestnik II wojny światowej.
Urodził się w rodzinie kolejarskiej, syn Jana i Bronisławy z domu Janickiej. W 1932 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum Matematyczno-Fizycznym im. Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy[1].
Absolwent Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy (przeniesionej w 1938 do Krosna) i Wyższej Szkoły Pilotażu Myśliwskiego w Grudziądzu. W 1939 otrzymał przydział do 114 eskadry myśliwskiej.
1 września 1939 r. przebywał wraz z eskadrą na lotnisku w Poniatowie pod Warszawą. 1 września zgłosił uszkodzenie niemieckiego bombowca. 14 września w rejonie Włodzimierza Wołyńskiego napotkał trzy Messerschmitty Bf 109 i został zestrzelony[1]. Ranny trafił do szpitala we Włodzimierzu Wołyńskim. Wykonał w sumie 17 lotów bojowych i brał udział w 11 walkach powietrznych.
Ze szpitala wyszedł o własnych siłach dopiero wiosną 1941 r. z krótszą lewą nogą. Pracował w warszawskiej Fabryce Silników Lotniczych przy ul. Kaczej. Powrócił do Bydgoszczy.
Latem 1942 r. wstąpił w szeregi Armii Krajowej pod pseudonimem „Balbo”. W listopadzie 1943 r. zorganizował Konspiracyjną Szkołę Małoletnich Lotnictwa[2], 12 osobową grupę młodych ludzi, których uczył lotnictwa. 23 stycznia 1945 dowodził oddziałem, który w ramach akcji "Alicja" opanował lotnisko w Bydgoszczy[3] i później przekazał je Rosjanom.
Zatrudniony w PLL LOT - latał jako pilot samolotów pasażerskich. Do 1948 był komendantem portu lotniczego na Okęciu.
Aresztowany w lipcu 1950 roku i skazany za 7 lat. Więzienie opuścił w 1955. Pracował w budownictwie. W lutym 1958 roku zrehabilitowany i ponownie zatrudniony w PLL LOT[4].
Zmarł na zawał serca 22 maja 1962 r. w Krakowie. Pochowany w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2].
W 1947 roku wydał swoje wspomnienia z walk we wrześniu 1939 pod tytułem: „114 start”. Książki „Eskadry straceńców” nie zdążył ukończyć.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Benedykt Dąbrowski. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-07-23].
- ↑ a b Benedykt Dąbrowski. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2019-07-23].
- ↑ Cichy bohater walk o wyzwolenie Bydgoszczy w styczniu 1945 r.
- ↑ Jak dzielny pilot zdobył samoloty na lotnisku. bydgoszcz.wyborcza.pl. [dostęp 2019-07-23].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Kurowski: „Lotnictwo polskie w 1939 roku”, Warszawa 1962
- Bogdan Zakrzewski: Orlęta bez skrzydeł. Warszawa: Wydawnictwo MON, 14/1983 z cyklu Biblioteka Żółtego Tygrysa. ISBN 83-11-06973-5.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Benedykt Dąbrowski (pol.). polishairforce.pl. [dostęp 2012-05-07].
- Benedykt Dąbrowski pilot 114 eskadry - polskie radio , wspomnienia z 1 września 1939 - http://www2.polskieradio.pl/wojna/posluchaj.aspx?sid=9
