Bitwa pod Wojniczem
| ||||
| ||||
 Erik Dahlbergh, Bitwa pod Wojniczem 1655 | ||||
| Czas | 3 października 1655 | |||
| Miejsce | Wojnicz | |||
| Terytorium | Małopolska | |||
| Przyczyna | próba opanowania basenu Morza Bałtyckiego przez Szwedów | |||
| Wynik | zwycięstwo Szwedów | |||
| Strony konfliktu | ||||
| ||||
| Dowódcy | ||||
| ||||
| Siły | ||||
| ||||
Położenie na mapie Wojnicza   miejsce bitwy | ||||
Położenie na mapie Polski  miejsce bitwy | ||||
Położenie na mapie województwa małopolskiego  miejsce bitwy | ||||
Położenie na mapie powiatu tarnowskiego  miejsce bitwy | ||||
Położenie na mapie gminy Wojnicz  miejsce bitwy | ||||
| 49°58′00,1200″N 20°49′59,8800″E/49,966700 20,833300 | ||||
| Potop szwedzki |
|---|
|
Ujście – Sobota – Piątek – Żarnów – Nowy Dwór – Kraków (1) – Wojnicz – Kościan – Jasna Góra – Krosno – Gołąb – Jarosław – Nisko – Kozienice – Warka – Kłecko – Kcynia – Warszawa (1) – Tykocin – Warszawa (2) – Łowicz – Lubrze – Prostki – Filipów – Chojnice – Skałat – Warszawa (3) – Magierów – Czarny Ostrów – Kraków (2) – Toruń – Szkudy |
| II wojna północna |
|---|
|
Ujście – Sobota – Piątek – Żarnów – Nowy Dwór – Kraków (1655) – Wojnicz – Kościan (1655) – Jasna Góra – Krosno – Gołąb – Jarosław – Nisko – Kozienice – Warka – Kłecko – Kcynia – Warszawa (1) – Tykocin – Warszawa (2) – Łowicz – Lubrz – Prostki – Filipów – Chojnice – Warszawa (3) – Magierów – Czarny Ostrów – Skałat – Ängelholm – Kraków (1657) – Genevadsbro – Mön – Hjärtum – Kattarp – Frederiksodde – Tybrindvig – Toruń – Sund – Koldynga (oblężenie) – Koldynga (bitwa) – Szkudy – Głowa – Nyborg |
Bitwa pod Wojniczem stoczona została 3 października 1655 roku.
W tej bitwie chorągwie polskie miały nieznaczną przewagę liczebną nad armią szwedzką. Były to oddziały hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego, które odstąpiły spod Krakowa, kiedy sytuacja dalszej obrony stała się beznadziejna i wyruszyły z królem Janem Kazimierzem w kierunku Tarnowa. Król z orszakiem udał się dalej przez Wiśnicz do Nowego Sącza, a siły Stanisława Lanckorońskiego połączyły się z chorągwią hetmana wielkiego koronnego Stanisława Rewery Potockiego i pod Wojniczem stoczyły bitwę.W skład polskich wojsk weszło wojsko kwarciane i husaria Koniecpolskiego.
Rajtarzy Boddekera zostali odparci przez husarię, następnie husaria została ostrzelana przez ukrytych dragonów i muszkieterów oraz nastąpił dwustronny atak wojsk szwedzkich na skrzydła polskiej jazdy. Z lewej flanki zaatakował Karol Gustaw a z prawej Sulzbach. Husaria nie wsparta przez lekką jazdę w obliczu przytłaczającej przewagi liczebnej Szwedów w ślad za innymi chorągwiami wycofała się za Dunajec .
Dowódca wojsk polskich, hetman polny koronny Stanisław Lanckoroński, cudem uniknął śmierci. Ocalili go Stefan Bidziński i Wespazjan Kochowski.
W Tarnowie pod wpływem agitacji wysłanników szwedzkich i ich zwolenników Aleksandra Koniecpolskiego, Dymitra Wiśniowieckiego, Jana Sobieskiego (którzy liczyli na pomoc Karola Gustawa w walkach na wschodzie), większość żołnierzy uznała władzę króla szwedzkiego. 3 października został zajęty także Tarnów.