Bolesław Konarski

Bolesław Konarski
podpułkownik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1891 Warszawa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1921–1933, 1939–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego II Korpus Polski Wojsko Polskie,
Stanowiska	urzędnik MSWojsk.
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa (bitwa pod Kaniowem) II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Bolesław Konarski (ur. 2 lutego 1891 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – inżynier, podpułkownik służby uzbrojenia Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się jako syn Franciszka i Julii z domu Dytkowskich. Uczył się w warszawskim gimnazjum rządowym, z którego został relegowany za udział w strajku szkolnym. Ukończył Szkołę Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, Instytut Elektrotechniki w Tuluzie.

Podczas I wojny światowej w 1915 wrócił na tereny polskie i rozpoczął pracę na kolei. Został wcielony do Armii Imperium Rosyjskiego i skierowany na tereny Rumunii w składzie oddziałów techniczno-hydraulicznych. Po wybuchu rewolucji rosyjskiej, przebywając w Jassach, był współzałożycielem Związku Polaków Wojskowych i zasiadł w zarządzie związku. Następnie był współtwórcą II Korpusu Polski w Rosji działając na polu reprezentacji strony polskiej wobec władz rumuńskich. Z II Korpusem odbył szlak bojowy. Po przegranej bitwie pod Kaniowem trafił do Kijowa, gdzie został kierownikiem do spraw finansowych OWA (jako główny skarbnik i członek Komendy Głównej).

W Wojsku Polskim służył od 1921 do 1933. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Ukończył kurs intendentów w Wyższej Szkole Wojennej. W 1928 był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Uzbrojeń z lokatą 11. Pracował w Wojskowym Centralnym Zakładzie Gospodarczym, Departamencie Intendentury, Departamencie Przemysłu Wojennego, Departamencie Uzbrojenia w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1928 był w dyspozycji Ministerstwa Przemysłu i Handlu. Został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931. W 1934 został przeniesiony w stan spoczynku.

Pełnił funkcję wicedyrektora Polskiego Radia.

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Był osadzony w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Upamiętnienie

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” przy Zespole Szkół w Czarnej został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Bolesława Konarskiego.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja)
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)

Bibliografia

• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 239. [dostęp 14 stycznia 2015].
• Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914-1939. Bolesław Konarski. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 14 stycznia 2015].
• Bolesław Konarski. katyn-pamietam.pl. [dostęp 14 stycznia 2015].
• Bolesław Konarski – życiorys na stronie Zespołu Szkół w Czarnej. zsczarna.pl. [dostęp 14 stycznia 2015].