Charles Barkley

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Charles Barkley
Ilustracja
Charles Barkley (2008)
34, 32, 4
silny skrzydłowy
Pełne imię i nazwisko Charles Wade Barkley
Pseudonim Sir Charles
Data i miejsce urodzenia 20 lutego 1963
Leeds
Wzrost 198 cm
Masa ciała 114 kg
Kariera
Aktywność 1984–2000
Szkoła średnia Leeds (Leeds, Alabama)
College Auburn (1981–1984)
Draft 1984, numer: 5
Philadelphia 76ers
Multimedia w Wikimedia Commons

Charles Wade Barkley (ur. 20 lutego 1963 w Leeds) – amerykański koszykarz grający zawodowo w NBA, na pozycji skrzydłowego, dwukrotny mistrz olimpijski, wicemistrz NBA (1993), po zakończeniu kariery sportowej komentator i analityk koszykarski. Wraz z Kevinem Durantem wynikiem 38 punktów zajmuje drugie miejsce w rozgrywkach play-off w zdobyczy punktowej w pierwszej połowie meczu[1][2][3][4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po zrezygnowaniu z 4. roku studiów na uniwersytecie w Auburn (ostatecznie skończył studia – kierunek marketing) został wybrany w drafcie 1984 przez Philadelphię 76ers w 1. rundzie z numerem piątym. Od razu zaczął się wyróżniać w NBA swoimi dowcipnymi, czasem obraźliwymi wypowiedziami. Zdobył też jednak uznanie na boisku, gdzie wkładał w grę wiele wysiłku. Był bardzo skoczny, potrafił skutecznie zdobywać punkty. Popisywał się rzutami, które potrafił wykonywać z każdego miejsca na boisku. Przez pierwszych 9 lat kariery jego skuteczność nie spadła nigdy poniżej 50%, w całej karierze miał skuteczność 54,1%, a w rekordowym sezonie 1989-1990 – 60% (przy średniej punktowej 25,2 pkt. na mecz).

W sezonie 1986-87 Barkley został najniższym mistrzem zbiórek w NBA. Cechowała go zdolność do rozgrywania akcji, a także umiejętność rzucania za 3 punkty oraz przechwytywania piłek (drugi na liście wszech czasów na pozycji nr 4 – silnego skrzydłowego).

W drużynie z Filadelfii był początkowo drugoplanową postacią. Zmieniło się to po odejściu Juliusa Ervinga i Mosesa Malone’a. Barkley został liderem drużyny. Jako zawodnik Sixers, wystąpił w meczu gwiazd NBA. W trakcie spotkania (1991) zdobył 17 punktów, ale co ważniejsze zebrał 22 piłki, co było wyrównaniem rekordu należącego do Wilta Chamberlaina z 1967. Barkley zdobył nagrodę MVP za ten występ.

W 1992 zawodnik został oddany do Phoenix Suns. Do księgi rekordów Sixers wpisał się będąc czwartym w całkowitej liczbie punktów (14184), trzecim w średniej punktowej (23,3), trzecim w liczbie zbiórek (7079), ósmym w liczbie asyst (2276) i drugim w skuteczności (57%). Przez 7 kolejnych lat przewodził Sixers w skuteczności i zbiórkach, a przez 6 kolejnych lat w punktach. W Suns w sezonie 1992/1993 przewodził NBA w punktach, zbiórkach i asystach. Zdobył wtedy nagrodę MVP sezonu zasadniczego i doprowadził Suns do Finału NBA, w którym jednak zespół z Phoenix przegrał 4-2 z Chicago Bulls. W tym samym roku został wybrany do reprezentacji Stanów Zjednoczonych na igrzyska olimpijskie w Barcelonie. Z reprezentacją Stanów Zjednoczonych, w skład której wchodzili tacy gracze jak Michael Jordan, Larry Bird czy Magic Johnson, zdobył złoty medal. Drużyna USA wygrywała każdy mecz przewagą minimum 30 punktów.

W kolejnych latach wielu graczy Suns dręczyły kontuzje i drużyna nie zdołała już powtórzyć swojego sukcesu. Barkley przeszedł wówczas do Houston Rockets. Tam razem z Hakeemem Olajuwonem i Clydem Drexlerem miał w końcu zdobyć trofeum. Szanse były duże, gdyż „Rakiety” wywalczyły już tytuł rok i dwa lata wcześniej. Jednak ze względu kontuzje w sezonie 1996/1997 Charles zagrał w tylko w 53 meczach, a rok później w 68.

Barkley zakończył karierę w sezonie 1999/2000 w mieście, w którym ją zaczął, czyli Filadelfii. Podczas meczu Rockets-Sixers 8 grudnia Barkley próbując zablokować rzut Tyrone’a Hilla upadł na parkiet i nabawił się kontuzji, która nie pozwoliłaby mu już na zagranie w całym sezonie, który miał być jego ostatnim. W związku z tym postanowił zakończyć karierę od razu. Zaraz potem został komentatorem meczów koszykówki w jednej z amerykańskich stacji TV. 21 marca 2000 koszulka „Sir Charlesa” z numerem 34 została zastrzeżona przez władze Philadelphii 76ers.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Barkley w barwach Philadelphia 76ers (1991).

Na podstawie[5][6], o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA[edytuj | edytuj kod]

  • Uczestnik turnieju NCAA (1984)
  • Koszykarz Roku Konferencji Southeastern (SEC – 1984)[7]
  • MVP turnieju SEC (1984)
  • Zaliczony do:
  • Drużyna Auburn Tigers zastrzegła należący do niego numer 34

NBA[edytuj | edytuj kod]

Kadra[edytuj | edytuj kod]

Inne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Durant scores 38 points in half, 1 shy of NBA playoff record, nba.com(ang.)
  2. ↑ NBA playoffs 2019: Warriors' Kevin Durant ties postseason record with 38 points in first half of game 6 vs. Clippers, cbssports.com(ang.)
  3. ↑ Rekord Duranta. Mistrzowie NBA (w końcu) w drugiej rundzie, sport.tvp.pl
  4. ↑ Kevin Durant ties Charles Barkley in most points in a half Warriors vs Clippers game six, youtube(ang.)
  5. ↑ Charles Barkley – realgm.com (ang.). realgm.com. [dostęp 11 lipca 2016].
  6. ↑ Charles Barkley Elected to Hall of Fame (ang.). nba.com. [dostęp 11 lipca 2016].
  7. ↑ a b Charles Barkley – collegebasketballexperience.com (ang.). collegebasketballexperience.com. [dostęp 11 lipca 2016].
  8. ↑ NBA Championships: Year by Year Champions (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 18 czerwca 2016].
  9. ↑ NBA MVP Award Winners (ang.). nba.com. [dostęp 17 czerwca 2014].
  10. ↑ NBA All-Star Game MVPs (ang.). nba.com. [dostęp 17 czerwca 2014].
  11. ↑ NBA Players of the Month (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  12. ↑ Charles Barkley Profile (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  13. ↑ a b c All-NBA Teams (ang.). nba.com. [dostęp 17 czerwca 2014].
  14. ↑ All-Rookie Teams (ang.). nba.com. [dostęp 17 czerwca 2014].
  15. ↑ The NBA’s 50 Greatest Players (ang.). nba.com. [dostęp 17 czerwca 2014].
  16. ↑ Duncan wins 2001-02 IBM Award (ang.). nba.com. [dostęp 17 czerwca 2014].
  17. ↑ NBA Rebounds Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  18. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Rebounds Per Game (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 3 kwietnia 2018].
  19. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Steals Per Game (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 6 kwietnia 2018].
  20. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Free Throws (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 24 marca 2018].
  21. ↑ a b NBA Retired Numbers (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  22. ↑ Games of the XXVth Olympiad -- 1992 (ang.). archive.usab.com. [dostęp 2015-01-26].
  23. ↑ Games of the XXVIth Olympiad -- 1996 (ang.). archive.usab.com. [dostęp 2015-01-26].
  24. ↑ MEN'S TOURNAMENT OF THE AMERICAS -- 1992 (ang.). archive.usab.com. [dostęp 26 stycznia 2015].
  25. ↑ TWELVTH WORLD UNIVERSITY GAMES -- 1983 (ang.). archive.usab.com. [dostęp 2015-01-26].
  26. ↑ 1992 United States Olympic Team - Hall Of Famers (ang.). hoophall.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  27. ↑ 1992 Olympic Games Tournament for Men - Filed Goal % - Statistics (ang.). fiba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  28. ↑ History of the NBA Global Games (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  29. ↑ Hall Of Famers - Charles Barkley (ang.). hoophall.com. [dostęp 17 czerwca 2014].
p • d • e
Zdobywcy nagrody najbardziej wartościowego zawodnika sezonu w NBA
p • d • e
1992 Dream Team IO w Barcelonie
p • d • e
1996 Dream Team IO w Atlancie
p • d • e
Galeria Sław Koszykówki im. Jamesa Naismitha
  • pogrubienie – oznacza, że dana osoba została wybrana do Hall Of Fame jako trener i jako zawodnik
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Barkley&oldid=61069197”