Urodzony na terenie Czechosłowacji u schyłku II wojny światowej, wraz z rodziną osiadł w Austrii we wrześniu 1945. Pochodził z austriackiej rodziny szlacheckiej, która osiedliła się na terenie Czech. Rodzina ta była również w posiadaniu tytułu hrabiowskiego. W 1963 wstąpił do zakonu dominikanów. Studiował w zakonnych domach studiów w Walberbergu i Bonn, święcenia kapłańskie otrzymał 27 grudnia 1970 (z rąk kardynała Franza Königa). Kontynuował naukę na uczelniach we Francji; w Le Saulchoir w Paryżu obronił doktorat z teologii, ponadto kształcił się na Sorbonie i w paryskim Instytucie Katolickim. W latach 1973–1975 był kapelanem studentów w Grazu. Wykładał na uniwersytecie w szwajcarskim Fryburgu oraz w Szkole Filozoficznej Opactwa Cystersów w Heiligenkreuz koło Wiednia. Od 1980 był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej, a od 1987 sekretarzem komisji ds. publikacji nowego katechizmu Kościoła katolickiego przy watykańskiej Kongregacji Doktryny Wiary. Tematyce katechizmu poświęcił liczne publikacje naukowe, w tym książki.
11 lipca 1991 papież Jan Paweł IIprekonizował go biskupem pomocniczym archidiecezji wiedeńskiej, z biskupią stolicą tytularną Sutri; sakry biskupiej udzielił mu 29 września 1991 arcybiskup Wiednia kardynał Hans Hermann Groër. W kwietniu 1995 Schönborn został promowany na arcybiskupa koadiutora Wiednia, a po ustąpieniu Groëra (w atmosferze skandalu) został nowym zwierzchnikiem archidiecezji wiedeńskiej we wrześniu 1995. W październiku 2019 złożył rezygnację ze sprawowanego urzędu w związku z osiągnięciem w styczniu 2020 wieku emerytalnego, jednakże Franciszek zlecił mu dalsze sprawowanie urzędu arcybiskupa wiedeńskiego[1]. 21 lutego 1998 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera Gesu Divin Lavoratore.
Od 1995 kardynał Schönborn pełni także funkcję ordynariusza dla wiernych obrządku bizantyjskiego zamieszkałych w Austrii, a w
w latach 1998–2020 był również przewodniczącym Konferencji Episkopatu Austrii[2].
Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, a w 2003 udzielił sakry biskupiej szwajcarskiemu kardynałowi nominatowi Cottierowi. Był wymieniany w gronie papabile, faworytów do następstwa po zmarłym w kwietniu 2005 papieżu Janie Pawle II.
W marcu 2008 stwierdził, że po ukazaniu się w 1968 encykliki "Humanae vitae" biskupi austriaccy i niemieccy nie mieli odwagi jej bronić z obawy przed niezrozumieniem przez naszych wiernych, w odróżnieniu od Kościoła w Krakowie, który pod przewodnictwem kard. Karola Wojtyły stanął w obronie życia. Stwierdził również, że rodziny Drogi Neokatechumenalnej dają nam w Europie świadectwo, że Paweł VI miał rację, że życie jest wielkim darem Boga i że „tak” dla życia jest warunkiem rzeczywistego życia, jest niezbędnym warunkiem dla żywej Europy[3].
Bóg zesłał Syna swego. Chrystologia. Michael Konrad i Hubert Philipp Weber (współpraca); Lucjan Balter SAC (przekład i opracowanie). Poznań: Pallotinum, 2002, seria: AMATECA podręczniki teologii katolickiej t.7. ISBN 83-7014-447-0.
Liczba purpuratów wynosi 227 zaś uprawnionych do udziału w Konklawe wynosi 128 kursywa podkreślona - kardynałowie, którzy utracili uprawnienia elektorskie
Austria
