Curtis Cokes
| |||
 Curtis Cokes w marcu 2014 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 15 czerwca 1937 Dallas | ||
| Obywatelstwo |  Stany Zjednoczone
| ||
| Wzrost | 173 cm | ||
| Styl walki | praworęczny | ||
| Kategoria wagowa | półśrednia | ||
| Bilans walk zawodowych | |||
| Liczba walk | 80 | ||
| Zwycięstwa | 62 | ||
| Przez nokauty | 30 | ||
| Porażki | 14 | ||
| Remisy | 4 | ||
Curtis Cokes (ur. 15 czerwca 1937 w Dallas[1]) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii półśredniej.
Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1958. Jego pierwszym przeciwnikiem był Manuel Gonzalez, z którym w przyszłości spotykał się jeszcze czterokrotnie i z którym walczył o mistrzostwo świata. Cokes wygrał tę walkę i dziesięć następnych. Pierwszej porażki doznał z rąk Gonzaleza w kwietniu 1959. W 1961 wygrał i przegrał z przyszłym mistrzem świata Luisem Rodríguezem, a także zdobył wakujący tytuł mistrza Teksasu w wadze półśredniej po pokonaniu Gonzaleza.
Gdy w grudniu 1965 Emile Griffith zrezygnował z tytułu mistrza świata kategorii półśredniej (przygotowując się do walki o mistrzostwo wagi średniej z Dickiem Tigerem), World Boxing Association ogłosiła turniej o mistrzostwo, wyznaczają czterech pretendentów. Na pierwszym miejscu został wskazany Luis Rodríguez, na drugim Stanley Hayward, na trzecim Manuel Gonzalez, a na czwartym Curtis Cokes[2]. Hayward odmówił walki z Gonzalezem, a Cokes 6 lipca 1966 w Nowym Orleanie pokonał przez techniczny nokaut w 15. rundzie Rodrígueza. W pojedynku o tytuł mistrzowski WBA w wadze półśredniej 24 sierpnia 1966 w Nowym Orleanie Cokes zwyciężył Gonzaleza na punkty (po raz czwarty w karierze) i został nowym mistrzem świata WBA[3]. W RPA za mistrza uznawany był Willie Ludick, a w Kalifornii Charley Shipes.
W obronie tytułu mistrzowskiego Cokes pokonał 28 listopada 1966 w Dallas Jeana Josselina na punkty[4], wygrał 19 maja 1967 w Dallas z François Pavillą (z którym wcześniej zremisował w walce towarzyskiej w styczniu tego roku) przez techniczny nokaut w 10. rundzie[5], zwyciężył 2 października 1967 w Oakland Charleya Shipesa przez techniczny nokaut w 8. rundzie[6] i wygrał 16 kwietnia 1868 w Dallas przez techniczny nokaut w 5. rundzie z Williem Ludickiem[7]. Po tym zwycięstwie był powszechnie uważany za mistrza świata. Jednocześnie w tym okresie stoczył sześć pojedynków, w których tytuł mistrzowski nie był stawką. Oprócz remisu z Pavillą wygrał cztery z nich (w tym z Jeanem Josselinem w lutym 1968), a przegrał z Gypsy Joe Harrisem w marcu 1967.
21 października 1968 w Nowym Orleanie Cokes po raz kolejny obronił tytuł mistrzowski wygrywając na punkty z Ramónem La Cruzem[8]. Następna walka w obronie mistrzostwa nie była udana, gdyż 18 kwietnia 1969 w Inglewood José Nápoles wygrał z nim przez poddanie w 13. rundzie[9]. Nápoles zwyciężył również w pojedynku rewanżowym 29 czerwca tego roku w Meksyku, tym razem przez poddanie w 10 rundzie[10]. Później Cokes nie walczył już o tytuł mistrzowski, choć kontynuował karierę do 1972.
W 1972 wystąpił w dramacie filmowym Zachłanne miasto (Fat City) Johna Hustona[11]. Choć film był o tematyce bokserskiej, Cokes nie grał roli pięściarza. Później pracował przez wiele lat jako trener bokserski[2][12].
Został wybrany w 2003 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[13].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Curtis Cokes, The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- ↑ a b James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 361. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.)
- ↑ Barry J. Hugman, 1966-08-24 Curtis Cokes w pts 15 Manuel Gonzalez, Municipal Auditorium, New Orleans, Louisiana, USA - WBA, boxrec.com [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1966-11-28 Curtis Cokes w pts 15 Jean Josselin, Memorial Auditorium, Dallas, Texas, USA - WBA/EBU, boxrec.com [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1967-05-19 Curtis Cokes w rsc 10 (15) Francois Pavilla, Memorial Auditorium, Dallas, Texas, USA - WBA/WBC, boxrec.com [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1967-10-02 Curtis Cokes w rsc 8 (15) Charley Shipes, The Arena, Oakland, California, USA - WBA/WBC, boxrec.com [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1968-04-16 Curtis Cokes w rsc 5 (15) Willie Ludick, Memorial Auditorium, Dallas, Texas, USA - WORLD, boxrec.com [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1968-10-21 Curtis Cokes w pts 15 Ramon La Cruz, Municipal Auditorium, New Orleans, Louisiana, USA - WORLD, boxrec.com [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1969-04-18 Jose Napoles w rsc 13 (15) Curtis Cokes, Inglewood Forum, Los Angeles, California, USA - WORLD, boxrec.com [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1969-06-29 Jose Napoles w rtd 10 (15) Curtis Cokes, City Bullring, Mexico City, Mexico - WORLD, boxrec.com [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- ↑ Zachłanne miasto w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Rick Gosselin. Boxing legend Curtis Cokes, 76, has new digs, classic ideas. „The Dallas Morning News”, 2014-01-23 (ang.). [dostęp 2015-07-11].
- ↑ Curtis Cokes, International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-07-11] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 358-361. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.)
- Jim Amato, Curtis Cokes: A Look Back on a Hall of Famer, Bad Left Hook, 28 czerwca 2010 [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- Rick Gosselin. Boxing legend Curtis Cokes, 76, has new digs, classic ideas. „The Dallas Morning News”, 2014-01-23 (ang.). [dostęp 2015-07-11].
- Curtis Cokes, International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- Curtis Cokes, The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Cokesa, boxrec.com [dostęp 2015-07-11] (ang.).
- Curtis COKES, Sport & Note [dostęp 2015-07-11] (ang.).
