Cyryl Karczyński

Cyryl Karczyński (ur. 1 lipca 1884 w Pelplinie, zm. 29 maja 1940 w Sachsenhausen (KL)) – polski duchowny katolicki, Sługa Boży Kościoła katolickiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rolniczej rodzinie Ignacego i Anny z domu Gdaniec. Po ukończeniu Collegium Marianum w Pelplinie uczęszczał do gimnazjum w Chełmnie, gdzie należał do Towarzystwa Filomatów, a po zdaniu matury wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie. 23 marca 1908 roku przyjął święcenia kapłańskie.

Pracę rozpoczął jako wikariusz w Luzinie i w tym czasie wstąpił do Towarzystwa Naukowego w Toruniu. Od 1913, pracując w Grzybnie, rozpoczął spisywanie ludowych pieśni (zebrał 152 pieśni ludowych)^[1]. W działalności etnograficznej współpracował z ks. Stanisławem Kujotem i ks. Henrykiem Szumanem^[1]. Przed przejściem do Glaznot (1915), na krótko pracował w Białutach. Od 1920 był proboszczem, dyrektorem Diecezjalnego Apostolstwa Modlitwy, dziekanem radzyńskim i dyrektorem domu emerytów, a w 1938 przeniesiony został do Cekcyna.

Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez Niemców 28 października 1939. Z więzienia w Kamieniu Krajeńskim, 15 grudnia 1939 przeniesiony został do niemieckiego obozu Stutthof (KL), a 10 kwietnia 1940 do obozu Sachsenhausen i tam zakatowany.

27 czerwca 1940, na parafialnym cmentarzu w Pelplinie, dokonano symbolicznego pochówku prochów Sługi Bożego Cyryla Karczyńskiego.

Był działaczem patriotycznym, kulturalnym i oświatowym, a także krzewicielem polskiej kultury i folkloru. Jego braćmi byli Marian i Aleksander.

Jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej.

↑ ^a ^b Wojciech Wielgoszewski: Duchowni diecezji chełmińskiej. [dostęp 2009-09-03].