Darrell Ray Porter (ur. 17 stycznia1952, zm. 5 sierpnia2002) – amerykański baseballista, który występował na pozycji łapacza. Był jednym z pierwszych zawodowych sportowców, którzy przyznali się publicznie do uzależnienia od alkoholu i narkotyków[1].
Po ukończeniu szkoły średniej, w czerwcu 1970 został wybrany w 1. rundzie draftu z numerem czwartym przez Milwaukee Brewers i początkowo występował w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Danville Warriors, reprezentującym poziom Class-A[2][3]. W Major League Baseball zadebiutował 2 września 1971 w meczu przeciwko Kansas City Royals w wieku 19 lat[2]. W 1973, swoim pierwszym pełnym sezonie, w głosowaniu do nagrody AL Rookie of the Year Award zajął 3. miejsce, zaś rok później po raz pierwszy otrzymał powołanie do AL All-Star Team[2].
W grudniu 1976 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Kansas City Royals[2]. W 1979 został szóstym łapaczem w historii MLB, którzy osiągnęli pułap 100 runów i 100 RBI w sezonie zasadniczym[4]. Pod koniec 1979 roku poddał się leczeniu odwykowemu, a do zespołu powrócił pod koniec kwietnia 1980[5]. W grudniu 1980 jako wolny agent podpisał kontrakt z St. Louis Cardinals[2].
Walczący z uzależnieniem Porter został znaleziony martwy 5 sierpnia 2002 obok swojego samochodu w Sugar Creek. Przyczyną jego śmierci było zatrzymanie akcji serca[8].