W Pucharze Świata zadebiutowała 19 grudnia 1991 roku w Hochfilzen, zajmując 32. miejsce w biegu indywidualnym. Pierwsze punkty (w sezonach 1984/1985-1999/2000 punktowało 25. najlepszych zawodniczek) wywalczyła 18 stycznia 1992 roku w Ruhpolding, gdzie w sprincie zajęła 25. miejsce. Pierwszy raz na podium zawodów pucharowych stanęła 12 marca 1992 roku w Fagernes, kończąc rywalizację w sprincie na drugiej pozycji. W zawodach tych rozdzieliła RosjankęAnfisę Riezcową i NiemkęPetrę Behle. W kolejnych startach jeszcze 3 razy stawała na podium: 20 marca 1993 roku w Kontiolahti była trzecia w sprincie, 21 stycznia 2001 roku w Anterselvie zajęła drugie miejsce w biegu masowym, a 7 marca 2001 roku w Lake Placid ponownie była trzecia w sprincie. Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1992/1993, kiedy była szósta w klasyfikacji generalnej.
W 1992 roku wystąpiła na igrzyskach olimpijskich w Albertville w 1992 roku, gdzie była szósta w biegu indywidualnym i dziewiąta w sprincie. Na rozgrywanych dwa lata później igrzyskach w Lillehammer wywalczyła brązowy medal w sztafecie, startując razem z Briand, Claudel i Niogret. W biegu indywidualnym była jedenasta, a w sprincie nie wystąpiła. Brała też udział igrzyskach w Salt Lake City w 2002 roku, zajmując 26. miejsce w biegu indywidualnym, 23. w sprincie, 33. w biegu pościgowym oraz dziewiąte w sztafecie.
Jej mężem był niemiecki biathlonista Andreas Heymann, jednak rozwiedli się[1].