Douglas B-18 Bolo
| ||
 Douglas B-18B Bolo, muzeum Pima Air, w Tucson w Arizonie | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Stany Zjednoczone
| |
| Producent | Douglas | |
| Typ | samolot bombowy | |
| Konstrukcja | średniopłat o konstrukcja metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie | |
| Załoga | 6 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 1935 | |
| Lata produkcji | B-18: 1936 – 1937 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | B-18A, B-18B, B-18M:
2 x silniki gwiazdowe, 9-cylindrowe Wright R-1820-53 | |
| Moc | 930 KM - startowa
830 KM - na poziomie morza | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 27,30 m | |
| Długość | 17,60 m | |
| Wysokość | 4,00 m | |
| Powierzchnia nośna | 89,10 m² | |
| Masa | ||
| Własna | 7 400 kg | |
| Startowa | 10 030 kg (normalna) 12 600 kg (maksymalna) | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 346 km/h | |
| Prędkość wznoszenia | 5,2 m/s | |
| Pułap | 7 280 m | |
| Zasięg | 1 450 km (normalny) 3 400 km (maksymalny) | |
| Dane operacyjne | ||
| Uzbrojenie | ||
| 3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm 2200 kg bomb | ||
| Użytkownicy | ||
| Stany Zjednoczone, Brazylia, Kanada | ||
Douglas B-18 Bolo – samolot bombowy amerykańskich sił powietrznych USAAC i lotnictwa kanadyjskiego w późnych latach 30. i na początku lat 40. Jego konstrukcja oparta była na cywilnym samolocie pasażerskim Douglas DC-2.
W 1934 USAAC rozpisał konkurs na nowy bombowiec mający zastąpić używany wówczas Martin B-10, nowa konstrukcja miała mieć dwukrotnie większy zasięg i nośność. Rok później na lotnisku Wright Field zaprezentowano trzy samoloty – Douglas DB-1, Boeing Model 299 (późniejszy B-17 Flying Fortress) i Martin "Model 146". Czterosilnikowa maszyna Boeinga deklasowała konkurencję, ale z powodu katastrofy pierwszego prototypu (z powodu błędu pilota, 30 października 1935 r.) w nie wzięto jej wówczas pod uwagę.[1] Ostatecznie wybrano samolot Douglasa, ze względu na sprawdzoną konstrukcję i niższą cenę – DB-1 był dwa-trzy razy tańszy niż Model 299[2]. Produkcja nowego samolotu rozpoczęła się w styczniu 1936, otrzymał on oznaczenie B-18 Bolo.
Spis treści
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
DB-1 (Douglas, Bomber – samolot Douglasa, bombowy) oparty był na zmodyfikowanej konstrukcji DC-2 (Douglas, Cargo – samolot Douglasa, transportowy). Rozpiętość skrzydeł powiększono o 1,4 metra, zwiększono także przekrój kadłuba. Najpoważniejszą zmianą konstrukcyjną była zmiana zamontowania skrzydeł – DC-2 był dolnopłatem, a DB-1 średniopłatem. Uzbrojenie obronne zostało umieszczone w trzech wieżyczkach – na grzbiecie, w nosie i na dole kadłuba. Napęd stanowiły dwa silniki gwiazdowe Wright R-1820-45, o mocy startowej 930 KM.
W 1940 B-18 były głównymi bombowcami armii amerykańskiej, ale już w 1942 zostały wycofane z pierwszej linii, gdzie zostały zastąpione przez samoloty B-17 Flying Fortress; B-18 przesunięto do zadań patrolowych. Usunięto przednie stanowisko bombardiera na którego miejscu zamontowano duży radar, a w ogonie samolotu znajdował się detektor anomalii magnetycznych. Tak zmodyfikowane samoloty, znane jako B-18B, służyły w rejonie Karaibów, gdzie odbywały patrole w poszukiwaniu okrętów podwodnych. Dwa z nich przekazano lotnictwu Brazylii (Força Aérea Brasileira), a dwadzieścia zostało zakupionych przez lotnictwo kanadyjskie, w którym były znane jako Douglas Digby Mark I. W czasie wojny samoloty Bolo i Digby zatopiły cztery okręty podwodne.
Wersją rozwojową B-18 był Douglas B-23 Dragon.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wawrzyniec Markowski: Boeing B-17 Flying Fortress. Gdańsk: AJ - PRESS, 2004, s. 8, 11-13. ISBN 83-7237-143-1.
- William Wolf: Douglas B-18 BOLO. Schiffer, 2007. ISBN 978-0-7643-2581-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Muzeum USAF (ang.)
| ||||||||||||||||||
