Dymitr (Dobrosierdow)

	Sukcesja apostolska
	Sukcesja apostolska
Data konsekracji	18 maja 1914
Miejscowość	Moskwa
Miejsce	Sobór Zaśnięcia Matki Bożej
Konsekrator	Makary (Niewski)
Współkonsekratorzy	Aleksy (Opocki), Tryfon (Turkiestanow), Anastazy (Gribanowski), Modest (Nikitin), Nataniel (Troicki)

	Dymitr
	Dymitr
	Iwan Dobrosierdow
	Iwan Dobrosierdow
	arcybiskup możajski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	22 stycznia 1864 ; Pachotnyj Ugoł
Data i miejsce śmierci	21 października 1937 ; Poligon Butowo
	arcybiskup możajski
Okres sprawowania	1934–1937
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia moskiewska
Śluby zakonne	grudzień 1908
Diakonat	do 1899
Prezbiterat	6 maja 1899
Sakra biskupia	18 maja 1914
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dymitr, imię świeckie Iwan Iwanowicz Dobrosierdow (ur. 22 stycznia 1864 w Pachotnym Ugole, zm. 21 października 1937 na poligonie Butowo) – rosyjski biskup prawosławny, święty nowomęczennik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem kapłana prawosławnego. W 1885 ukończył seminarium duchowne w Tambowie i przez cztery lata pracował jako nauczyciel. 6 maja 1899, po wcześniejszym zawarciu małżeństwa, został wyświęcony na kapłana i skierowany do pracy duszpasterskiej w cerkwi św. Mikołaja w Mamontowie. Był także kierownikiem szkoły parafialnej działającej we wsi.

Przed 1894 żona i dzieci duchownego zmarły, co skłonił go do wyjazdu z guberni tambowskiej. Rozpoczął wyższe studia teologicznej w Moskiewskiej Akademii Duchownej, które pomyślnie ukończył w 1898. Został następnie kapłanem przy cerkwi IV gimnazjum w Moskwie. W grudniu 1908 kapłan złożył wieczyste śluby mnisze w Pustelni św. Zozyma i Smoleńskiej Ikony Matki Bożej, otrzymał natychmiast godność archimandryty, po czym objął stanowisko proboszcza cerkwi Dwunastu Apostołów w Moskwie.

18 maja 1914 w soborze Zaśnięcia Matki Bożej na Kremlu moskiewskim miała miejsce jego chirotonia na biskupa możajskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej. Tradycyjnie został również przełożonym monasteru św. Sawy Storożewskiego. W 1923 powierzono mu zarząd eparchii stawropolskiej, lecz pod naciskiem zwolenników Żywej Cerkwi, którzy przejęli niemal wszystkie parafie eparchii, musiał wyjechać ze Stawropola i ponownie udać się do Moskwy^[1]. We wrześniu przeniesiono go do eparchii tambowskiej jako wikariusza, z tytułem biskupa kozłowskiego. Faktycznie hierarcha zarządzał jako locum tenens całą administraturą. W eparchii tambowskiej w zdecydowany sposób zwalczał ruch Żywej Cerkwi, cieszył się znacznym autorytetem wśród ludności. Władze radzieckie od 1925 zaczęły wywierać na niego naciski, by wyjechał z Kozłowa. Kilkakrotnie był przesłuchiwany w OGPU i ostatecznie aresztowany w czasie wyjazdu do Siergijew Posadu. Spędził tydzień w więzieniu na Łubiance w Moskwie, po czym został zwolniony z nakazem powrotu do Kozłowa. Tam hierarcha został uwięziony ponownie i przewieziony do więzienia w Tambowie, gdzie przebywał rok. Wyjechał wówczas do Moskwy i służył w różnych cerkwiach w mieście.

Od 1929 do 1932 zarządzał eparchią kostromską, w tm samym czasie w 1930 roku równolegle kierował eparchią stalingradzką^[1]. W 1932 otrzymał godność arcybiskupią i został wyznaczony do objęcia katedry piatigorskiej. Od 1933 do 1934 kierował eparchią kałuską i borowską. W 1934 otrzymał godność biskupa możajskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej i przez kolejne trzy lata żył w Moskwie przy cerkwi św. Eliasza^[1].

29 września 1937 został aresztowany pod zarzutem prowadzenia systematycznej agitacji antyradzieckiej i uczestnictwa w organizacji kontrrewolucyjnej. Razem z nim zatrzymani zostali archimandryta Ambroży (Astachow), ihumen Pachomiusz (Turkiewicz), mniszka Tatiana (Biesfamilna), ks. Jan Chrienow oraz świeccy: Mikołaj Rejn, Bazyli Jefimow, Maria Wołnuchina i Nadzieja Ażgieriewicz^[2]. Był przetrzymywany na Butyrkach^[1]. 17 października 1937 duchowny oraz wszyscy z nim aresztowani zostali skazani na śmierć przez rozstrzelanie, zaś cztery dni później straceni na poligonie Butowo i tam pochowani w zbiorowym grobie^[2].