Edmund Bołociuch

Edmund Bołociuch
generał broni
Data i miejsce urodzenia	16 listopada 1938 Exincourt
Przebieg służby
Lata służby	1959 - 1998
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie Siły Zbrojne RP
Stanowiska	I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP
Odznaczenia

Edmund Bołociuch (ur. 16 listopada 1938 w Exincourt) – generał broni Wojska Polskiego, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP w latach 1992–1997.

Absolwent liceum ogólnokształcącego we Wrocławiu, w WP służył od września 1956, gdy został podchorążym Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 3 w Elblągu. W 1959 ukończył jako prymus i podporucznik szkołę oficerską we Wrocławiu. Początkowo dowódca plutonu w 33 pułku zmechanizowanym w Nysie, potem w 2 Dywizji Zmechanizowanej, od 1964 dowódca kompanii w stopniu porucznika, a od 1967 kapitana. 1967–1970 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie, po czym został szefem sztabu i zastępcą dowódcy 3 pułku czołgów w Żaganiu, od 1971 w stopniu majora. Od czerwca 1972 dowódca pułku, od 1974 w stopniu podpułkownika. 1975–1977 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, a po ich ukończeniu z wyróżnieniem został dowódcą 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej; dywizja ta zdobyła tytuł „Przodującego Związku Taktycznego w WP”. W październiku 1982 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu przewodniczący Rady Państwa PRL Henryk Jabłoński w obecności I sekretarza KC PZPR gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego. 1983-1985 szef sztabu – zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. 1986-1989 zastępca szefa ds. operacyjnych, a 1989–1990 szef Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP. W październiku 1989 mianowany generałem dywizji; nominację wręczył mu w Belwederze prezydent PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. W latach 1990-1992 Główny Inspektor Obrony Terytorialnej, a 1992-1997 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. Od 8 maja 1995 generał broni; nominację wręczył mu w Belwederze prezydent RP Lech Wałęsa. Zawodową służbę wojskową zakończył w czerwcu 1998.

Był najmłodszym dowódcą pułku i najmłodszym dowódcą dywizji w WP.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

I wiele innych polskich i zagranicznych odznaczeń.

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 173-175.