Edmund Chojecki (major)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł dotyczy majora. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.
Edmund Chojecki
Ilustracja
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia 18 marca 1892
Popówka
Data i miejsce śmierci wiosna 1940
Katyń
Przebieg służby
Lata służby do 1940
Siły zbrojne Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Jednostki 16 Pułk Ułanów Wielkopolskich
4 Pułk Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej
23 Pułk Ułanów Grodzieńskich
Główne wojny i bitwy wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941) Złoty Krzyż Zasługi
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Edmund Chojecki (pierwszy z prawej) w towarzystwie pozostałych członków polskiej kadry jeździeckiej

Edmund Chojecki (ur. 18 marca 1892 w Popówce, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Józefa i Władysławy, z domu Zdrojewska. Po I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. W maju 1920 roku, w stopniu porucznika, został przydzielony do 16 pułku Ułanów Wielkopolskich na stanowisko dowódcy szwadronu karabinów maszynowych[1].

Był wybitnym jeźdźcem. W 1921 znalazł się w składzie reprezentacji Polski w zawodach w Nicei. W kolejnych latach brał udział w wielu zawodach sportowych i odnosił sukcesy[2].

Został awansowany do stopnia rotmistrza w Korpusie Oficerów Kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich służył do 1924. Później był przydzielony do 4 pułku strzelców konnych Ziemi Łęczyckiej. Został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, gdzie w stopniu majora został szefem ekwitacji. W tym czasie poznał mjra Henryka Dobrzańskiego. W 1928 był przydzielony do 23 pułku Ułanów Grodzieńskich. Przed 1939 pracował na stanowisku Rejonowego Inspektora Koni w Łucku, podlegającemu Okręgowi Korpusu Nr II.

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. O jego pobycie tam wspomniał w swojej relacji Henryk Gorzechowski (syn Henryka Gorzechowskiego)[3]. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 480[4]. Przy zwłokach Edmunda Chojeckiego zostały odnalezione m.in. legitymacja oficerska, legitymacja Orderu Virtuti Militari i dokument jego nadania, trzy pocztówki, dwa listy, pugilares[5].

Jego żoną była Maria, z domu Mojewska, z którą miał córkę Krystynę.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[7].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” 26 marca 2009 Edmund Chojecki został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci przy Zespole Szkół w Birczy[8].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 22, 25, 36.
  2. ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 48, 66, 69.
  3. ↑ Na katyńskiej drodze. Z Henrykiem Gorzechowskim, ocalałym więźniem Kozielska rozmawia Marek Hołubicki. W: Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Relacje, wspomnienia, publicystyka. Warszawa: Alfa, 1989, s. 28-33. ISBN 83-7001-296-5.
  4. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 5 sierpnia 2014].
  5. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 37. ISBN 83-7001-294-9.
  6. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  7. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 5 sierpnia 2014].
  8. ↑ Informacje. bircza.edu.pl. [dostęp 6 sierpnia 2014].
  9. ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 42.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1151.
  11. ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 43.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edmund_Chojecki_(major)&oldid=56343088”