Edmund Zientara

Edmund Zientara
Edmund Zientara (1970)
Pełne imię i nazwisko	Edmund Jan Zientara
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1929 Warszawa
Data i miejsce śmierci	3 sierpnia 2010 Warszawa
Wzrost	170 cm
Pozycja	napastnik, pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1947–1950 Polonia Warszawa 30 (0) 1950–1952 Legia Warszawa 22 (0) 1952 Lublinianka Lublin 1953–1955 Gwardia Warszawa 64 (3) 1956–1962 Legia Warszawa 135 (3) 1962–1965 Maribyrnong Polonia 58 (11)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1950–1961 Polska 40 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1969–1971 Legia Warszawa 1972–1975 Pogoń Szczecin 1975–1977 Stal Mielec AEL Limassol –1981 Pezoporikos Larnaka 1982–1983 Polska (asystent) 1983–1984 Wisła Kraków 1984–1987 Polska U-21
Odznaczenia

Grób Edmunda Zientary na cmentarzu Bródnowskim

Edmund Jan Zientara (ur. 25 stycznia 1929 w Warszawie, zm. 3 sierpnia 2010 tamże) – polski piłkarz, trener i działacz sportowy. W latach 1991–1995 sekretarz generalny Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Życiorys

Syn Aleksandra, żołnierza AK poległego w powstaniu warszawskim, i Wiktorii z Sulińskich. W czasie okupacji niemieckiej był członkiem Szarych Szeregów (ps. Dante).

Wychowanek Polonii Warszawa. Najlepsze lata swojej kariery spędził w Legii. Grał w niej przez 12 lat, od 1950 do 1962 roku. Z Legią zdobył mistrzostwo Polski i Puchar Polski (oba w 1956).

Debiutował w Wojskowych 19 listopada 1950 w meczu z Lechem Poznań. Swoje ostatnie spotkanie w barwach Legii rozegrał 1 kwietnia 1962 (z Cracovią). Grał również w Polonii Warszawa, Lubliniance, Gwardii Warszawa i Maribyrnong Polonii w Melbourne. W barwach Legii rozegrał 169 spotkań, strzelił w nich 3 gole. Gdy grał w drużynie stołecznych mierzył 170 cm i ważył 69 kg. Jest jednym z trzech ludzi, obok Jacka Magiery i Aleksandara Vukovicia, którzy zdobyli mistrzostwo Polski z Legią zarówno w roli piłkarza, jak i trenera. Uhonorowany został przyjęciem do galerii sław Legii Warszawa. Był kapitanem reprezentacji Polski (19 razy). Rozegrał w niej 40 spotkań. Między innymi uczestniczył w turnieju piłkarskim Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (1960 r.), gdzie rozegrał 3 spotkania.

Wystąpił w meczu otwarcia stadionu Camp Nou w Barcelonie. Reprezentacja Polski pod nazwą Reprezentacji Warszawy uległa Barcelonie 2:4.

Od sezonu 1972/1973 przez 3 lata prowadził Pogoń Szczecin. Później pracował m.in. w Stali Mielec w połowie lat 70., zdobywając z nią m.in. Mistrzostwo Polski w 1976. Jego wychowankami byli słynni piłkarze, jak np. Kazimierz Deyna.

W latach 1991–1995 sekretarz generalny Polskiego Związku Piłki Nożnej.

W 1999 roku odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Został pochowany na warszawskim cmentarzu Bródnowskim.