Edmund Zientara
| |||||||||||||||||||||||||||||
![]() Edmund Zientara (1970) | |||||||||||||||||||||||||||||
Pełne imię i nazwisko | Edmund Jan Zientara | ||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | 25 stycznia 1929 Warszawa | ||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce śmierci | 3 sierpnia 2010 Warszawa | ||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost | 170 cm | ||||||||||||||||||||||||||||
Pozycja | napastnik, pomocnik | ||||||||||||||||||||||||||||
Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||
Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||
![]() |

Edmund Jan Zientara (ur. 25 stycznia 1929 w Warszawie, zm. 3 sierpnia 2010[1] tamże) – polski piłkarz, trener i działacz sportowy. W latach 1991–1995 sekretarz generalny Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Aleksandra, żołnierza AK poległego w powstaniu warszawskim, i Wiktorii z Sulińskich. W czasie okupacji niemieckiej był członkiem Szarych Szeregów (ps. Dante)[2].
Wychowanek Polonii Warszawa. Najlepsze lata swojej kariery spędził w Legii. Grał w niej przez 12 lat, od 1950 do 1962 roku. Z Legią zdobył mistrzostwo Polski i Puchar Polski (oba w 1956).
Debiutował w Wojskowych 19 listopada 1950 w meczu z Lechem Poznań. Swoje ostatnie spotkanie w barwach Legii rozegrał 1 kwietnia 1962 (z Cracovią). Grał również w Polonii Warszawa, Lubliniance, Gwardii Warszawa i Maribyrnong Polonii w Melbourne. W barwach Legii rozegrał 169 spotkań, strzelił w nich 3 gole. Gdy grał w drużynie stołecznych mierzył 170 cm i ważył 69 kg. Jest jednym z trzech ludzi, obok Jacka Magiery i Aleksandara Vukovicia, którzy zdobyli mistrzostwo Polski z Legią zarówno w roli piłkarza, jak i trenera. Uhonorowany został przyjęciem do galerii sław Legii Warszawa. Był kapitanem reprezentacji Polski (19 razy). Rozegrał w niej 40 spotkań. Między innymi uczestniczył w turnieju piłkarskim Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (1960 r.), gdzie rozegrał 3 spotkania.
Wystąpił w meczu otwarcia stadionu Camp Nou w Barcelonie. Reprezentacja Polski pod nazwą Reprezentacji Warszawy uległa Barcelonie 2:4.
Od sezonu 1972/1973 przez 3 lata prowadził Pogoń Szczecin. Później pracował m.in. w Stali Mielec w połowie lat 70., zdobywając z nią m.in. Mistrzostwo Polski w 1976. Jego wychowankami byli słynni piłkarze, jak np. Kazimierz Deyna.
W latach 1991–1995 sekretarz generalny Polskiego Związku Piłki Nożnej[2].
W 1999 roku odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3].
Został pochowany na warszawskim cmentarzu Bródnowskim[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zmarł legendarny polski piłkarz i trener. [dostęp 2010–08–03].
- ↑ a b Stefan Szczepłek. Urodziny starego warszawiaka. „Skarpa Warszawska”, s. 47, styczeń 2019.
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 11, poz. 202
- ↑ Piłkarska Warszawa pożegnała swoją legendę
|
|
- Urodzeni w 1929
- Polscy piłkarze na igrzyskach olimpijskich
- Polscy olimpijczycy (Rzym 1960)
- Piłkarze Gwardii Warszawa
- Piłkarze Legii Warszawa
- Piłkarze Lublinianki
- Piłkarze Polonii Warszawa
- Polscy trenerzy piłkarscy
- Trenerzy piłkarzy Legii Warszawa
- Trenerzy piłkarzy Pogoni Szczecin
- Trenerzy piłkarzy Stali Mielec
- Trenerzy piłkarzy Wisły Kraków
- Sekretarze generalni Polskiego Związku Piłki Nożnej
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Pochowani na Cmentarzu Bródnowskim
- Zmarli w 2010