Focjusz (Topiro)

	Sukcesja apostolska
	Sukcesja apostolska
Data konsekracji	12 lipca 1943
Konsekrator	Sergiusz (Stragorodski)
Współkonsekrowani biskupi
Aleksander (Winogradow)	26 stycznia 1947

	Focjusz
	Focjusz
	Boris Topiro
	Boris Topiro
	arcybiskup lwowski i tarnopolski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1884 ; Piśmiennaja
Data śmierci	20 sierpnia 1952
	arcybiskup lwowski i tarnopolski
Okres sprawowania	1951-1952
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1926
Diakonat	1943
Prezbiterat	1943
Sakra biskupia	12 lipca 1943

Focjusz, imię świeckie Boris Aleksandrowicz Topiro (ur. 16 stycznia 1884 na stacji Piśmiennaja, zm. 20 sierpnia 1952) – rosyjski biskup prawosławny.

Wykształcenie średnie zdobył w gimnazjum, w 1908 ukończył ze stopniem kandydata nauk teologicznych wyższe studia w Petersburskiej Akademii Duchownej. Pracował następnie jako nauczyciel w szkole średniej, po czym został docentem w Instytucie Pedagogicznym uniwersytetu w Pietrozawodsku.

W 1926, w ramach Żywej Cerkwi, złożył wieczyste śluby mnisze, a następnie święcenia diakońskie i kapłańskie. W lutym 1927 odnowicielski metropolita Pimen wyświęcił go na biskupa tulczyńskiego. Od 1928 do 1931 był biskupem ługańskim. W 1931 przeszedł w stan spoczynku, po czym wystąpił z Żywej Cerkwi i wstąpił do grigoriewców, gdzie po raz drugi przyjął chirotonię biskupią, obejmując, w randze arcybiskupa, zarząd eparchii nowoczerkaskiej. W czerwcu 1943 poprzez złożenie aktu pokutnego wrócił do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, zachowując jedynie śluby mnisze. W tym samym roku został ponownie wyświęcony na kapłana, po czym podniesiony do godności archimandryty.

12 lipca 1943 przyjął kanonicznie chirotonię na biskupa kubańskiego i krasnodarskiego. Po roku przeniesiony na katedrę chersońską i nikołajewską, zaś w 1945 – do eparchii orłowskiej i briańskiej. W lutym 1946, za dotychczasową pracę na rzecz Cerkwi oraz za zaangażowanie patriotyczne w II wojnie światowej, otrzymał godność arcybiskupa. W tym samym roku wyjechał do Paryża, gdzie miał wspierać metropolitę Eulogiusza w zarządzaniu Zachodnioeuropejskim Egzarchatem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego; zachował urząd arcybiskupa orłowskiego.

W 1947 został arcybiskupem odeskim; po roku odszedł w stan spoczynku. W listopadzie 1948 decyzja ta została cofnięta i arcybiskup Focjusz objął zarząd eparchii wileńskiej i litewskiej, który w latach 1950-1951 łączył z godnością egzarchy zachodnioeuropejskiego. W grudniu 1951 mianowany arcybiskupem lwowskim i tarnopolskim, sprawował urząd do śmierci w roku następnym.