W 1926, w ramach Żywej Cerkwi, złożył wieczyste śluby mnisze, a następnie święcenia diakońskie i kapłańskie. W lutym 1927 odnowicielski metropolita Pimen wyświęcił go na biskupa tulczyńskiego. Od 1928 do 1931 był biskupem ługańskim. W 1931 przeszedł w stan spoczynku, po czym wystąpił z Żywej Cerkwi i wstąpił do grigoriewców, gdzie po raz drugi przyjął chirotonię biskupią, obejmując, w randze arcybiskupa, zarząd eparchii nowoczerkaskiej. W czerwcu 1943 poprzez złożenie aktu pokutnego wrócił do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, zachowując jedynie śluby mnisze. W tym samym roku został ponownie wyświęcony na kapłana, po czym podniesiony do godności archimandryty.
W 1947 został arcybiskupem odeskim; po roku odszedł w stan spoczynku. W listopadzie 1948 decyzja ta została cofnięta i arcybiskup Focjusz objął zarząd eparchii wileńskiej i litewskiej, który w latach 1950-1951 łączył z godnością egzarchy zachodnioeuropejskiego. W grudniu 1951 mianowany arcybiskupem lwowskim i tarnopolskim, sprawował urząd do śmierci w roku następnym.