Ford C-Max

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Ford C-Max – samochód osobowy typu minivan klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 2003 – 2019.

Pierwsza generacja[edytuj | edytuj kod]

Ford Focus C-Max
Ford C-Max I
Ilustracja
Ford Focus C-Max przed liftingiem
Producent Ford
Projektant Daniel Paulin
Zaprezentowany Marzec 2003
Okres produkcji 2003 – 2010
Miejsce produkcji Niemcy Saarlouis
Następca Ford C-Max II
Dane techniczne
Segment minivan segmentu C
Typy nadwozia 5-drzwiowy minivan
Skrzynia biegów 5 i 6-biegowa manualna
4 i 6-biegowa automatyczna
CVT
Napęd przedni
Długość 4371 mm
Szerokość 1825 mm
Wysokość 1588 mm
Rozstaw osi 2640 mm
Masa własna 1372–1527 kg
Zbiornik paliwa 53-55 l
Liczba miejsc 5
Test Euro NCAP 4 gwiazdek
Bagażnik 460–1620 l
Dane dodatkowe
Pokrewne Ford Focus
Mazda 5
Konkurencja Chevrolet Rezzo
Citroën Xsara Picasso
Kia Carens
Opel Zafira
Renault Scénic
Toyota Verso
Volkswagen Touran
Multimedia w Wikimedia Commons
Ford Focus C-Max - tył
Ford C-Max - wersja po liftingu
Ford C-Max - tył wersji po liftingu

Ford C-Max I został zaprezentowany po raz pierwszy podczas targów motoryzacyjnych w Genewie w 2003.

Pierwsza generacja C-Maxa została zaprezentowana po raz pierwszy podczas targów motoryzacyjnych w Genewie w 2003 roku pod nazwą Ford Focus C-Max[1], podkreślając przez to związe tego modelu z kompaktowym Focusem. Samochód charakteryzował się przeszklonym nadwoziem i jednobryłową sylwetką[2].

Pojazd był pierwszym kompaktowym minivanem Forda[3], opartym o płytę opdłogową Ford C1, którą wykorzystano także w Maździe Premacy oraz w zaprezentowanym rok później Focusie drugiej generacji. Model Focus C-Max był zapowiedzią stylistyki standardowego Focusa II[4].

Lifting[edytuj | edytuj kod]

W grudniu 2006 roku zaprezentowano zmodyfikowaną wersję pojazdu, w ramach której nazwa została uproszczona i skrócona do Ford C-Max[5]. Facelifting nadwozia polegał głównie na zmianie wyglądu przodu pojazdu oraz modyfikacji tylnych lamp poprzez zastosowanie technologii LED. Oprócz tego, nieznacznie zmieniono wygląd wnętrza (przeprojektowany licznik oraz kolor podświetlenia przycisków zmieniony z zielonego na czerwony). Nowy wygląd nawiązuje do stylu Kinetic Design.

Wersje wyposażenia[edytuj | edytuj kod]

  • Trend
  • Ambiente
  • Ghia
  • Titanium

Silniki[edytuj | edytuj kod]

Silnik Pojemność

skokowa [cm³]

Typ silnika Moc maksymalna

[KM] (kW) przy obr/min

Maks. moment

obrotowy [Nm]


przy obr/min

1.6 Duratec 1596 benzynowy R4 100(75)/6000 146/4000
1.6 Duratec Ti-VCT 1596 benzynowy R4 115(86)/6000 155/4150
1.8 Duratec HE 1798 benzynowy R4 125(92)/6000 165/4000
2.0 Duratec HE 1999 benzynowy R4 145(108)/6000 185/4500
1.6 Duratorq 1560 wysokoprężny R4 90(67)/4000 215/1750
1.6 Duratorq 1560 wysokoprężny R4 109(81)/4000 240/1750 lub 260/1750
1.8 Duratorq 1753 wysokoprężny R4 115(86)/3700 280/1750 lub 300/1750
2.0 Duratorq 1997 wysokoprężny R4 136(101)/4000 320/2000 lub 340/2000


Druga generacja[edytuj | edytuj kod]

Ford C-Max II
Ford Grand C-Max
Ilustracja
Ford C-Max II przed liftingiem
Producent Ford
Zaprezentowany Sierpień 2009
Okres produkcji 2010 – 2019 (Europa)
2012 – 2018 (USA)
Miejsce produkcji Hiszpania Walencja
Niemcy Saarlouis
Stany Zjednoczone Wayne
Poprzednik Ford C-Max I
Dane techniczne
Segment minivan segmentu C
Typy nadwozia 5-drzwiowy minivan
Skrzynia biegów 5- i 6-biegowa manualna
6-biegowa automatyczna
Napęd przedni
Długość 4380 mm
4520 mm (Grand)
Szerokość 1828 mm
Wysokość 1626 mm
1684 mm (Grand)
Rozstaw osi 2648 mm
2788 mm (Grand)
Masa własna 1380–1550 kg
1480–1640 kg (Grand)
Zbiornik paliwa 60 l
Liczba miejsc 5-7
Bagażnik 432 – 1723 l
56–475–1742 l (Grand)
Dane dodatkowe
Pokrewne Ford Focus
Mazda 5
Konkurencja Chevrolet Orlando
Citroën C4 Picasso
Kia Carens
Opel Zafira
Renault Scénic
Toyota Verso
Volkswagen Touran
Multimedia w Wikimedia Commons
Ford C-Max II - tył
Ford Grand C-Max
Ford C-Max Energi
Ford C-Max II po liftingu
Ford C-Max II - tył po liftingu

Ford C-Max II został zaprezentowany po raz pierwszy w 2009 roku.

Po przedstawieniu pierwszych fotografii we wrześniu[6], pojazd został oficjalnie zaprezentowany podczas targów motoryzacyjnych we Frankfurcie jesienią 2009 roku.

Druga generacja C-Maksa jako pierwszy po miejskiej Fieście zaadaptowała nową generację języka stylistycznego Kinetic Design Forda[7], zyskując bardziej dynamiczną stylizację z dużym, trapezoidalnym wlotem w zderzaku, zadartą linią okien, agresywnie ukształconymi reflektorami i wyraźnie zarysowanymi przetłoczeniami na drzwiach bocznych.

Deska rozdzielcza utrzymała została w nowej awangardowej stylistyce Forda, również nawiązując do schematu stosowanego w przedstawionej rok wcześniej szóstej generacji Fiesty. Rozległa konsola centralna zyskała masywny panel radia, a także szeroko rozstawione nawiewy. Wyświetlacze umożliwiły kierowcy komunikowanie się z systemami HMI nowej generacji[8].

Grand C-Max[edytuj | edytuj kod]

Równolegle z podstawowym C-Maksem drugiej generacji, Ford wzorem konkurencyjnego Citroëna i Renault zdecydował się poszerzyć gamę swojego kompaktowego minivana o przedłużony wariant pod nazwą Grand C-Max[9]. Samochód zyskał wyżej poprowadzoną linię dachu, odsuwane drzwi drugiego rzędu siedzeń, a także inaczej stylizowaną tylną część nadwozia.

C-Max Energi[edytuj | edytuj kod]

Specjalnie z myślą o rynku północnoamerykańskim zbudowana została także spalinowo-elektryczna odmiana Ford C-Max Energi o napędzie hybrydowym typu plug-in, która po prezentacji prototypu w 2011 roku[10], oficjalnie trafiła do sprzedaży w styczniu 2014[11].

Pojazd łączył czterocylindrowy silnik benzynowy o pojemności 2 litrów, razem z silnikiem elektrycznym i baterią rozwijając 188 KM mocy[12]. Dzięki zastosowaniu paneli słonecznych na dachu, pojazd umożliwiał przejechanie ok. 1000 kilometrów przy średnim spalaniu 2,5l/100 km[13].

Lifting[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2014 Ford zaprezentował odświeżone modele C-Max i Grand C-Max[14]. Gama po restylizacji zyskała m.in. nowy, charakterystyczny dla producenta, kształt osłony chłodnicy, reflektory zintegrowane z ledowymi światłami do jazdy dziennej i przemodelowaną tylną klapę. We wnętrzu zmienił się kształt konsoli środkowej (na szczycie pojawił się dotykowy ekran o przekątnej 8 cali). Zmodyfikowano również paletę jednostek napędowych[15].

Sprzedaż[edytuj | edytuj kod]

W przeciwienstwie do poprzednika, C-Max oferowany i produkowany był także w Stanach Zjednoczonych z myślą o rynku Ameryki Północnej[16]. W ramach polityki redukcji nierentownych modeli, którą ogłoszono w kwietniu 2018 roku, samochód wycofano z produkcji w zakładach w Wayne kilka miesięcy później[17].

W grudniu 2018 roku Ford poinformował, że również i w Europie model C-Max wzorem wersji amerykańskiej i zostanie wycofany ze sprzedaży bez przewidywanego następcy. Produkcja w zakładach w Walencji i Saarlouis zakończyła się w 2019 roku. Co więcej, w drugich z wymienionych zakładów przeprowadzona została redukcja etatów – pracę utraciło 6190 osób[18].

Wersje wyposażeniowe[edytuj | edytuj kod]

  • C-Max:
    • Ambiente
    • Trend
    • Edition – edycja limitowana
    • Titanium
  • Grand C-Max:
    • Ambiente
    • Trend
    • Edition – edycja limitowana
    • Titanium

Silniki[edytuj | edytuj kod]

  • 1.6 16V 85 KM
  • 1.6 16V 105 i 125 KM
  • 1.6 Turbo 16V 150 KM
  • 1.6 Turbo 16V 182 KM
  • 1.6 TDCi 95 KM
  • 1.6 TDCi 115 KM
  • 2.0 TDCi 115 KM
  • 2.0 TDCi 140 KM
  • 2.0 TDCi 163 KM


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ford Focus C-Max (2003 - 2010) - opinie Moto.pl (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  2. ↑ Ford Focus C-Max – Ostatni z pierwszych (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  3. ↑ Ford Focus C-Max I [awarie i problemy] (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  4. ↑ Zalety i wady rodzinnego Forda C-Maxa (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  5. ↑ Ford C-Max - pierwsza jazda (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  6. ↑ FRANKFURT SHOW: All-new Ford C-max revealed (ang.). [dostęp 2021-01-17].
  7. ↑ FORD C-MAX 1.6 TDCI TITANIUM – AUTO TEST (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  8. ↑ Ford C-Max 2010 (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  9. ↑ 2010 Ford Grand C-Max Revealed (ang.). [dostęp 2021-01-17].
  10. ↑ Ford C-Max Energi (ang.). [dostęp 2021-01-17].
  11. ↑ Tym autem każdego dnia pojedziesz za darmo. Co potrafi ford c-max solar energie? Zdjęcia (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  12. ↑ Ford C-MAX Energi będzie mieć zasięg większy niż Toyota Prius? (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  13. ↑ Ford C-MAX Solar Energi napędzany słońcem (pol.). [dostęp 2021-01-17].
  14. ↑ Updated Ford C-Max Revealed for Europe (ang.). [dostęp 2021-01-17].
  15. ↑ Ford C-Max po liftingu (pol.). W: chceauto.pl [on-line]. [dostęp 17-09-2014].
  16. ↑ UAW: Ford to move production of Focus, C-Max out of United States in 2018 (ang.). [dostęp 2021-01-17].
  17. ↑ Ford Has Already Killed Off The Focus And C-Max In The US (ang.). [dostęp 2021-01-17].
  18. ↑ Ford Confirms Plan To Retire C-Max, Grand C-Max From Europe (ang.). [dostęp 2018-12-11].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ford_C-Max&oldid=62046382”