Franciszek Maksymilian Ossoliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł dotyczy podskarbiego wielkiego koronnego. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.
Franciszek Maksymilian Ossoliński
Ilustracja
Herb
Topór
Rodzina Ossolińscy herbu Topór
Data urodzenia 2 kwietnia 1676
Data i miejsce śmierci 1 lipca 1756
Malgrange
Ojciec Maksymilian Ossoliński
Matka Teodora Krassowska
Żona

Katarzyna Miączyńska
Katarzyna Dorota Jabłonowska

Dzieci

z Katarzyną Miączyńską:
Józef Jan Kanty
Tomasz Konstanty
Anna Barbara

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Michała (Francja) Order Ducha Świętego (Francja)

Franciszek Maksymilian Ossoliński herbu Topór (ur. 2 kwietnia 1676, zm. 1 lipca 1756 w Malgrange) – podskarbi nadworny koronny od 25 sierpnia 1713, podskarbi wielki koronny w latach 1729-1736, marszałek sejmu zwyczajnego 5 października – 16 listopada 1722, starosta chmielnicki w 1705 roku[1].

Był sekretarzem prywatnym króla Augusta II i jednym z jego najwierniejszych stronników. Julian Bartoszewicz[2] notuje, że pełnił funkcję ministra gabinetowego i sekretarza stanu dla Polski (król nazywał to stanowisko camerarius noster intimus, intimus curiae nostrae notarius).

W 1703 został pułkownikiem chorągwi pancernej, w 1706 dragońskiej. Przystąpił do konfederacji sandomierskiej. W 1709 lub 1715 został kawalerem Orderu Orła Białego (order zwrócił po 1733)[3]. Od 1718 wybierany posłem na kolejne sejmy. Należał do Czerwonego Bractwa – pierwszej polskiej loży masońskiej. Poseł na sejm 1722 roku z ziemi łomżyńskiej[4]. W 1726 sejm przyznał mu nagrodę 40 000 złp. za zasługi antecesorów i z własnej osoby nam i Rzeczypospolitej świadczone. W 1727 został żupnikiem bocheńskim i wielickim.

W 1733 podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego, podpisał też konfederację dzikowską i wziął udział w walkach przeciwko wkraczającej armii rosyjskiej. Po kapitulacji Gdańska 9 lipca 1734 został przez Rosjan wzięty do niewoli. Nie wyjawił im miejsca ukrycia klejnotów koronnych, w wyniku czego był szczególnie surowo przez nich traktowany. Nigdy dobrowolnie nie uznał elekcji Augusta III. W 1735 wydał Manifest poczciwych i kochających ojczyznę synów, unikających warszawskiej drogi, w którym oskarżał Augusta III o pogwałcenie praw Rzeczypospolitej. W Królewcu Ossoliński został najbliższym współpracownikiem Stanisława Leszczyńskiego. Od 1736 przebywał na dworze Leszczyńskiego w Lunéville. Uzyskał od króla Francji Ludwika XV stałą pensję w wysokości 9000 liwrów rocznie. W 1737 został kawalerem orderów św. Michała i św. Ducha.

Zmarł 1 lipca 1756 w Malgrange i spoczął w krypcie królewskiej kościoła Notre-Dame de Bon Secours w Nancy.

Wywód przodków[edytuj | edytuj kod]

4. Zbigniew Ossoliński      
    2. Maksymilian Franciszek Ossoliński
5. Barbara Iwanowska        
      1. Franciszek Maksymilian Ossoliński
6. Maciej Krassowski    
    3. Teodora Krassowska    
7. Zofia Młodzianowska      
 

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo barskie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 248.
  2. ↑ Julian Bartoszewicz: Znakomici mężowie Polscy w XVIII w., t. II. Petersburg: B.M. Wolffa, 1856, s. 117 – 198.
  3. ↑ Marta Męclewska (opr.): Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008. Zamek Królewski w Warszawie: 2008, s. 145
  4. ↑ Teka Gabriela Junoszy Podoskiego, t. II, Poznań 1855, s. 204.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Podskarbiowie wielcy koronni
p • d • e
Podskarbiowie nadworni koronni
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Maksymilian_Ossoliński&oldid=56292169”