Gwary ostródzkie
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia informacji. |
Gwary ostródzkie – grupa gwar dialektu mazowieckiego[1] używanych na terenie powiatu ostródzkiego, a także częściowo olsztyńskiego i nidzickiego[2]. W systemach wyróżniających dialekt chełmińsko-kociewsko-warmiński gwary te uznawane są za jego część. Wcześniej klasyfikowano je także jako gwary dialektu wielkopolskiego[3].
Najwięcej cech gwary ostródzkie dzielą z gwarą warmińską i gwarą mazurską. Jest w nich widoczny również wpływ gwar kociewskich.
Cechy fonetyczne[4]:
- brak mazurzenia;
- jabłonkowanie: wjeśk «wierzch», zapuściony «zapuszczony»;
- fonetyka międzywyrazowa nieudźwięczniająca;
- asynchroniczna wymowa spółgłosek wargowych miękkich: do stawjania «do stawiania», pchiasek «piasek»;
- przechodzenie nagłosowego ja- > je- i ra- > re- w niektórych wyrazach: jek «jak», reno «rano».
Cechy leksykalne[4]: ajnu «tam»; bisziek «byczek»; kej «kiedy»; kejbi «gdyby»; porwać «ukraść» i t. d.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dialekt mazowiecki, Dialekty i gwary polskie. Kompendium internetowe pod redakcją Haliny Karaś.
- ↑ Justyna Garczyńska, Dialekt mazowiecki. Ostródzkie. Geografia regionu, Dialekty i gwary polskie. Kompendium internetowe pod redakcją Haliny Karaś.
- ↑ Halina Karaś, Dialekt wielkopolski. Zasięg i podziały dialektu wielkopolskiego, Dialekty i gwary polskie. Kompendium internetowe pod redakcją Haliny Karaś.
- ↑ a b Justyna Garczyńska, Dialekt mazowiecki. Ostródzkie. Gwara regionu, Dialekty i gwary polskie. Kompendium internetowe pod redakcją Haliny Karaś.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Karol Dejna: Atlas gwar polskich, t. 2. Mazowsze. Warszawa, 2000.
- Stanisław Dubisz: Elementy rodzime i obcojęzyczne w słownictwie gwar ostródzko-warmińsko-mazurskich. W: Z Polskich Studiów Slawistycznych. Warszawa, 1978, s. 233—245.
- Stanisław Dubisz: Relikty bałtyckiego substratu językowego w nazewnictwie roślinnym gwar ostródzko-warmińsko-mazurskich. W: Bałto-słowiańskie związki językowe, pod red. Michała Kondratiuka. Wrocław, 1990, s. 87—94.
| ||||||||||||||||||||