Jan Chudzicki
| ||
 major lekarz
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 12 czerwca 1892 Stara Olsza | |
| Data i miejsce śmierci | 10 marca 1972 Kraków | |
| Przebieg służby | ||
| Siły zbrojne |  Legiony Polskie Wojsko Polskie LWP
| |
| Jednostki | 3 Pułk Piechoty 38 Pułk Piechoty 10 Batalion Sanitarny Zakład Amunicyjny Nr 4 5 Dywizjon Samochodowy 5 Dywizjon Taborów 20 Pułk Piechoty 73 Pułk Piechoty 6 Pułk Artylerii Lekkiej 6 Dywizja Piechoty | |
| Stanowiska | starszy lekarz dywizjonu naczelny lekarz pułku szef służby zdrowia dywizji | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka I wojna światowa kampania wrześniowa | |
| Odznaczenia | ||
    
| ||
Jan Antoni Chudzicki, ps. „Jesionowski” (ur. 12 czerwca 1892 w Starej Olszy, zm. 10 marca 1972 w Krakowie) – major lekarz Wojska Polskiego.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 12 czerwca 1892 roku w rodzinie Józefa i Leokadii[1]. Był starszym bratem Józefa (1895-1926), legionisty i oficera Wojska Polskiego. W 1912 roku został absolwentem Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Wówczas rozpoczął studia medycyny w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].
Po wybuchu I wojny światowej, 4 września 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył jako patrolowy sanitarny w szeregach 3 pułku piechoty w składzie II Brygady[1]. 1 listopada 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym[2]. Pod koniec 1917 roku awansowany do stopnia podporucznika sanitarnego. Od połowy lutego 1918 służył w II Korpusie Polskim w Rosji. Brał udział w bitwie pod Kaniowem w maju 1918 i trafił do niewoli niemieckiej. Po oswobodzeniu był żołnierzem na obszarach rosyjskich, gdzie ponownie dostał się do niewoli.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Szpitala Załogi w Modlinie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie medyków (od 1923 roku - grupa podlekarzy), a jego oddziałem macierzystym była wówczas Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 6[3].
W latach 1923-1924 był młodszym lekarzem pułku w 38 pułku piechoty w Przemyślu, pozostając oficerem nadetatowym 10 Batalionu Sanitarnego z jednoczesnym odkomenderowaniem na studia uniwersyteckie w Krakowie[4][5]. Od 1926 roku pełnił służbę w garnizonie Kraków. W 1928 roku służył w Zakładzie Amunicyjnym Nr 4, pozostając w kadrze oficerów służby zdrowia[6]. W 1930 uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich[7]. 26 marca 1931 został przeniesiony w korpusie oficerów sanitarnych z grupy podlekarzy do grupy lekarzy[8]. 22 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[9]. 23 października 1931 został przeniesiony z 5 Dywizjonu Samochodowego w Krakowie do 5 Dywizjonu Taborów w Bochni na stanowisko starszego lekarza[10][11]. Od 18 listopada 1935 był naczelnym lekarzem 20 pułku piechoty w Krakowie[1]. Od 15 listopada 1937był naczelnym lekarzem 73 pułku piechoty w Katowicach, a od maja 1939 naczelnym lekarzem 6 pułku artylerii lekkiej w Krakowie[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem służby zdrowia 6 Dywizji Piechoty[12]. Po zakończeniu wojny przez pewien czas był oficerem Ludowego Wojska Polskiego. Później pracował jako lekarz, prowadząc własną praktykę prywatną. Zmarł 10 marca 1972 w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Międzyaliancki
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 320.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 237, 1204, 1279.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1073, 1087.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 718, 744.
- ↑ Konopka 1936 ↓, s. 56.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 96.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 22 grudnia 1931 roku, s. 408.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 330.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 327, 787.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 329.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Konopka: Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok. Warszawa: Naczelna Izba Lekarska, 1936.
- Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Jan Antoni Chudzicki. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2016-06-04].
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Majorowie lekarze II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie II Korpusu Polskiego w Rosji
- Oficerowie sanitarni Legionów Polskich 1914–1918
- Oficerowie lekarze ludowego Wojska Polskiego
- Pochowani na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej
- Urodzeni w 1892
- Zmarli w 1972
- Żołnierze II Brygady Legionów Polskich
