Jan Koelichen
| ||
| ||
 pułkownik lekarz
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 14 października 1871 Warszawa | |
| Data śmierci | 26 października 1952 | |
| Przebieg służby | ||
| Siły zbrojne | Wojsko Polskie | |
| Jednostki | Szpital Okręgowy Nr I | |
| Stanowiska | ordynator | |
| Późniejsza praca | ordynator w Szpitalu Ewangelickim w Warszawie | |
Jan Edward Koelichen (ur. 14 października 1871 w Warszawie, zm. 26 października 1952) – polski lekarz neurolog, pułkownik lekarz Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1899 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie przez dwa lata pracował na oddziale chorób wewnętrznych Jakowskiego. W tym czasie zaczyna się interesować neurologią i chorobami nerwowymi i rozpoczyna studia naukowe w prywatnej pracowni Edwarda Flatau w Warszawie. W 1901 roku jedzie do Berlina gdzie pracuje w poliklinice Oppenheima i Mendla przez dwa lata. Studiuje u Kraepelina w klinice umysłowo chorych w Heidelbergu i w klinice Erba, prowadzonej przez Hoffmanna. Od 1903 do 1906 pracował na oddziale neurologicznym Edwarda Flataua w szpitalu starozakonnych na Czystem gdzie publikuje szereg prac nad schorzeniami rdzenia. Od roku 1906 do 1914 prowadzi przychodnię dla nerwowo chorych w Szpitalu Ewangelickim i Karola i Marii. W czasie wojny od 1914 roku pracuje w Lazarecie Miejskim dla rannych od chwili wejścia Niemców. Od 1915 roku do 1918 prowadzi badania laboratoryjne nad drogami chłonnymi w układzie nerwowym w pracowni neurologicznej Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, prowadzonej przez Flataua na Śniadeckich (Kalista) 8[1].
Z dniem 13 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w chrakterze lekarza wojskowego, w stopniu kapitana[2]. W latach 1918-1928 był ordynatorem Oddziału Chorób Nerwowych w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, a następnie w Szpitalu Okręgowym Nr I w Warszawie. Jednocześnie, od początku 1920, był redaktorem naczelnym czasopisma „Lekarz Wojskowy”. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 45. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. Pełniąc służbę w szpitalu pozostawał na ewidencji Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr I, a od 1921 - 1 Batalionu Sanitarnego[3][4][5]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa-Miasto. Jako oficer stanu spoczynku posiadał przydział mobilizacyjny do Kadry Zapasowej Szpitala Okręgowego Nr I[6].
Był jednym z założycieli Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego i pisma Neurologia Polska. W latach trzydziestych był ordynatorem w Szpitalu Ewangelickim Zboru Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie przy ulicy Karmelickiej 10. Mieszkał wówczas przy Alei Frascati 2[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stefan K. Pieńkowski: Jan Koelichen. Warszawa: Nakładem "Lekarza Wojskowego", 1929.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 2 z 12 stycznia 1919 r., s. 53.
- ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 1113, 1123, 1197.
- ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 1003, 1017, 1078.
- ↑ Rocznik oficerski 1928, s. 709, 724.
- ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 375, 740.
- ↑ Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski ..., s. 1187, 1290.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Rocznik oficerski rezerw 1934.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936.
- Herman EJ. Historia neurologii polskiej. Polska Akademia Nauk, Monografie z dziejów nauki i techniki, Tom XCVII, Wrocław 1975
