Jan Moszew
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 30 maja 1900 Kraków | |
| Data i miejsce śmierci | 12 marca 1970 Kraków | |
| Profesor nauk chemicznych | ||
| Alma Mater | Uniwersytet Jagielloński | |
| Doktorat | 1930 | |
| Habilitacja | 1938 | |
| Profesura | 1947 | |
| Uczelnia | Uniwersytet Jagielloński | |
| Prorektor UJ | ||
| Odznaczenia | ||
 
| ||
Jan Moszew (ur.30 maja 1900 w Krakowie, zm. 12 marca 1970 tamże) – polski chemik.
Był synem Józefa, krawca, i Julii z Krupów. W 1918 rozpoczął studia na Wydziale Komunikacji Politechniki Lwowskiej. Na przełomie 1918/1919 brał udział w walkach o Lwów, a następnie do 1921 służył w 20 pułku piechoty w Krakowie. W latach 1921-1926 studiował chemię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1930 uzyskał stopień doktora, a w 1938 habilitował się na podstawie pracy dotyczącej ogólnej metody syntezy prowadzącej do pochodnych układów 1, 2-benzo-3, 8-dwuazaantracenu. 6 listopada 1939 został aresztowany podczas Sonderaktion Krakau, więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych w Sachsenhausen i Dachau. Po zwolnieniu 11 stycznia 1941 pracowal jako nauczyciel materiałoznawstwa w Dokształcającej Szkole Zawodowej Nr 2 w Krakowie oraz uczestniczył w tajnym nauczaniu, prowadząc zajęcia z chemii dla studentów Wydziału lekarskiego UJ. W lutym 1945 został mianowany kierownikiem Zakładu Chemii Organicznej UJ. Otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego (1947) i zwyczajnego (1956). Prorektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1952-1956. Był też prodziekanem Wydziału Matematyki, Fizyk i Chemii, kierownikiem pracowni w Zakładzie Syntez Organicznych Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, kierownikiem Katedry Chemii w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie (1952-1954). Członek PPS i PZPR (1948-1957).
Przedmiotem badań naukowych J. Moszewa były węglowodory o pierścieniach skondensowanych i ich pochodne, syntezy pochodnych chinoliny, trzymania substancji o właściwościach antyhistaminowych, przeciwgruźliczych oraz przeciwrakowych. Współpracował również z Instytutem Onkologicznym Akademii Medycznej w Krakowie.
Był mężem Ireny z Jabłońskich od 1932 roku, miał jednego syna Macieja, architekta i twórcy krakowskich szopek Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem 10 – lecia Polski Ludowej. Po śmierci w 1970 roku został pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera XVII, rząd 4, grób 14)[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 195, ISBN 978-83-233-4527-5.