Na mapach:
48°37′42″N 20°14′24″E/48,628333 20,240000

Jelšava
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| |||
![]() W tle Slovenska skala | |||
| |||
Państwo | ![]() | ||
Kraj | ![]() | ||
Powiat | Revúca | ||
Burmistrz | Milan Kolesár[1] | ||
Powierzchnia | 46,80[2] km² | ||
Wysokość | 259 m n.p.m. | ||
Populacja (2011) • liczba ludności • gęstość |
3229[3] 69,00 os./km² | ||
Nr kierunkowy | 058 | ||
Kod pocztowy | 049 16 (pošta Jelšava) | ||
Tablice rejestracyjne | RA | ||
Położenie na mapie kraju bańskobystrzyckiego ![]() | |||
Położenie na mapie Słowacji ![]() | |||
![]() | |||
Strona internetowa |
Jelšava (niem. Eltsch, węg. Jolsva) – miasto w południowej Słowacji, w powiecie Revúca, w kraju bańskobystrzyckim, w zachodniej części historycznej krainy Gemer.
Miasto położone jest na średniej wysokości 259 m n.p.m. w dolinie rzeki Muráň, pomiędzy wzniesieniami Pogórza Rewuckiego (Revucká vrchovina) i Krasu Słowackiego (Slovenský kras). Znajduje się na skrzyżowaniu dróg z Revúcy do Tornali oraz z Hnúšty do Rożniawy[4].
Pierwsze wzmianki o Jelšavie pochodzą z 1243. Miasteczko rozwinęło się w XIX wieku dzięki wydobyciu talku i magnezytu. Obecnie przemysł magnezytowy nieco podupadł, ale Jelšava jest nadal głównym jego ośrodkiem na Słowacji.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- kasztel Coburgów z XVI wieku przebudowany na przełomie XVIII i XIX wieku w stylu klasycystycznym,
- klasycystyczny kościół ewangelicki z 1784 z wieżą z 1834,
- klasycystyczny kościół rzymskokatolicki z 1838.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zoznam zvolených starostov a primátorov podľa obcí, miest a mestských častí (słow.). Štatistický úrad Slovenskej republiky, 2014. [dostęp 2017-09-24].
- ↑ Registre obnovenej evidencie pozemkov (słow.). Úrad geodézie, kartografie a katastra SR, 2017-08-10. [dostęp 2017-11-30].
- ↑ Slovakia: Banskobystrický kraj (ang.). W: City Population [on-line]. [dostęp 2017-09-24].
- ↑ Turystyczna i satelitarna mapa Słowacji. [dostęp 2017-09-13].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Jelszawa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 561 .