Joseph Goebbels
| ||
![]() | ||
Pełne imię i nazwisko | Paul Joseph Goebbels | |
Data i miejsce urodzenia | 29 października 1897 Rheydt | |
Data i miejsce śmierci | 1 maja 1945 Berlin | |
![]() | ||
Okres | od 30 stycznia 1933 do 1 maja 1945 | |
Przynależność polityczna | Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników | |
Poprzednik | Adolf Hitler | |
Następca | Werner Naumann | |
2. ![]() | ||
Okres | od 30 kwietnia 1945 do 1 maja 1945 | |
Przynależność polityczna | Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników | |
Poprzednik | Adolf Hitler | |
Następca | Lutz Schwerin von Krosigk | |
![]() | ||
Odznaczenia | ||
![]() ![]() |
Paul Joseph Goebbels (ur. 29 października 1897 w Rheydt, zm. 1 maja 1945 w Berlinie) – niemiecki polityk, minister propagandy i oświecenia publicznego w rządzie Adolfa Hitlera (jeden z jego najbliższych współpracowników i doradców), członek ścisłego kierownictwa partii narodowosocjalistycznej (gauleiter Berlina), w ostatnich dniach życia kanclerz Rzeszy, zbrodniarz wojenny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dzieciństwo i młodość[edytuj | edytuj kod]
Goebbels urodził się w Rheydt, mieście przemysłowym na południe od Mönchengladbach na obrzeżach Zagłębia Ruhry[1] w rodzinie katolickiej; jego ojciec był urzędnikiem zakładowym, natomiast matka była robotnicą rolną. Goebbels miał czworo rodzeństwa: Hansa (1893–1947), Konrada (1895–1949), Elisabeth (1901–1915) oraz Marię (urodzona w 1910, później wyszła za mąż za niemieckiego reżysera Maksa M. Kimmicha).
Miał zdeformowaną prawą nogę, co było następstwem zespołu stopy końsko-szpotawej lub zapalenia szpiku[2]. William L. Shirer, który był dziennikarzem w Berlinie w latach 30. i znał dobrze Goebbelsa, napisał w książce Powstanie i upadek Trzeciej Rzeszy (1960), że deformacja była następstwem ataku zapalenia szpiku kostnego w dzieciństwie oraz nieudanej operacji przy próbie leczenia schorzenia. Goebbels nosił metalową obręcz oraz specjalne buty z powodu krótszej nogi, lecz mimo to kuśtykał przy poruszaniu się. Został odrzucony przy poborze do służby wojskowej podczas I wojny światowej. Potem sam czasem przedstawiał się jako weteran wojenny, a swoje niedomaganie tłumaczył raną wojenną[3].
Uczęszczał do niemieckiej szkoły z internatem prowadzonej przez franciszkanów w Bleijerheide, przedmieściu Kerkrade w Holandii. Studiował literaturę i filozofię na uniwersytetach w Bonn, Würzburgu, Fryburgu oraz Heidelbergu, gdzie napisał pracę doktorską na temat XIX-wiecznego pisarza romantycznego Wilhelma von Schütza. Dwaj profesorowie mający na niego największy wpływ – Friedrich Gundolf oraz opiekun doktoratu w Heidelbergu, Max Freiherr von Waldberg – byli Żydami. Jego inteligencja oraz polityczna przebiegłość były zazwyczaj doceniane także przez jego wrogów.
W kwietniu 1922 roku uzyskał doktorat w dziedzinie literatury na Uniwersytecie Ruprechta i Karola w Heidelbergu uzyskując zwyczajowo stopień doktora filozofii.
Początki działalności w NSDAP[edytuj | edytuj kod]
Od kwietnia 1924 roku był związany z ruchem nazistowskim jako publicysta i dziennikarz. Czwartego kwietnia 1924 roku stworzył lokalną grupkę narodowych socjalistów[4]. NSDAP była wówczas organizacją nielegalną. Została zdelegalizowana po nieudanym puczu monachijskim, który miał miejsce w listopadzie 1923. Do dołączenia do ruchu nazistowskiego skłoniła Goebbelsa fascynacja Hitlerem, o którym usłyszał po raz pierwszy śledząc doniesienia na temat procesu sądowego dotyczącego puczu monachijskiego. Uważał, że Hitler posiada niesamowitą charyzmę, jest „entuzjastycznym idealistą”, który „przywróci wiarę Niemcom”[4]. Ogromny wpływ na jego życie wywarło spotkanie z innymi sympatykami nazizmu wywodzącymi się z ruchu volkistowskiego, które miało miejsce podczas konferencji w Weimarze 15–17 sierpnia 1924 roku[4]. Spotkał tam między innymi Gregora Strassera, przywódcę antykapitalistycznego skrzydła NSDAP i Ericha Ludendorffa[4].
W grudniu 1924 Hitler został wypuszczony z więzienia, gdzie odsiadywał karę za nielegalną próbę puczu. W lutym 1925 roku doszło do zniesienia zakazu działalności NSDAP i reaktywacji partii. Goebbels został mianowany liderem ugrupowania na cały zachód Niemiec. Był to początek jego profesjonalnej kariery politycznej, za wykonywane obowiązki otrzymywał wynagrodzenie. W ramach swoich obowiązków między innymi wygłaszał przemówienia na wiecach partyjnych, pisał artykuły propagandowe i odpowiadał za druk ulotek[4].
Działalność w NSDAP przed zdobyciem władzy[edytuj | edytuj kod]
Na przełomie 1925 i 1926 roku w partii toczyły się spory na temat programu. Ścierały się ze sobą dwie frakcje, „socjalistyczna” skupiona dookoła Gregora Strassera i bardziej konserwatywna. Goebbels zaliczał się do frakcji socjalistycznej. W lutym 1926 roku Hitler wezwał około 60 gauleiterów i innych działaczy, w tym Goebbelsa, na spotkanie w Bambergu, w podlegającej Juliusowi Streicherowi Frankonii, gdzie wygłosił dwugodzinną mowę, odrzucając program polityczny „socjalistycznego” skrzydła partii. Dla Hitlera prawdziwym wrogiem narodu niemieckiego byli zawsze Żydzi, a nie kapitaliści. Goebbels był gorzko rozczarowany. Czuję się zdruzgotany, napisał. Był przerażony określeniem przez Hitlera socjalizmu jako „żydowskiego stworzenia”, oświadczeniem, że Związek Radziecki musi zostać zniszczony i deklaracją, że własność prywatna nie będzie przywłaszczona przez rząd nazistowski. Już nie w pełni wierzę w Hitlera. To jest straszna rzecz: moje wewnętrzne wsparcie dla niego zniknęło[5].
Hitler jednak poznał się na talentach Goebbelsa. W kwietniu ściągnął go do Monachium, wysłał po niego na dworzec własny samochód i udzielił mu długiej prywatnej audiencji. Hitler skrytykował Goebbelsa za jego poparcie dla socjalistycznego kierunku, ale zaproponował „czyste konto”, o ile Goebbels zaakceptuje jego przywództwo[potrzebny przypis]. Goebbels całkowicie skapitulował, odpłacając Hitlerowi pełną i niezmienną lojalnością do końca życia. Kocham go... On ma wszystko przemyślane, pisał później, Taki błyskotliwy umysł musi być moim przewodnikiem oraz Adolf Hitler, kocham cię, bo jesteś tak wielki i prosty zarazem, co czyni cię geniuszem. Fest pisze: Od tego momentu poddał on całe swoje istnienie Hitlerowi, świadomie eliminując wszystkie zahamowania zrodzone z rozumu, wolnej woli i szacunku dla samego siebie.
W 1926 w nagrodę za oddanie Hitler postawił go na czele okręgu berlińskiego partii jako gauleitera Berlina[6]. W 1928 roku odbyły się wybory do Reichstagu. NSDAP zdobyła 810 tysięcy głosów[6](2.6% wszystkich głosów)[4], co przeliczyło się na 12 miejsc w parlamencie[6]. Goebbels był zadowolony z tego wyniku. Udało mu się zdobyć mandat deputowanego[4].
Od kwietnia 1930 roku kierował propagandą NSDAP[7]. Założone przez niego czasopismo „Der Angriff”, organ prasowy partii nazistowskiej w Berlinie, wydawane było do 1933 roku[potrzebny przypis]. W wyniku jego sugestii Hitler zaczął używać tytułu Führer[potrzebny przypis].
Kariera w III Rzeszy[edytuj | edytuj kod]

Po przejęciu władzy przez Hitlera w 1933 roku Goebbels objął urząd ministra propagandy, oświecenia publicznego i informacji. Był znakomitym polemistą i mówcą. Odegrał znaczącą rolę w upowszechnianiu ideologii nazistowskiej oraz tworzeniu i umacnianiu państwa totalitarnego poprzez prowokacje, kłamstwa, parady i starannie wyreżyserowane wiece. Kreował Hitlera na wodza i umiejętnie podsycał wokół niego kult jednostki. W tym celu posługiwał się radiem i filmem, a monopolowi informacji zawdzięczał możliwość dowolnego kształtowania nastroju społecznego. Goebbels, pisząc rozprawy Druga rewolucja i Lenin czy Hitler, odkrył swój talent agitatora. Ujawniła się także, dotychczas skrywana, jego fascynacja przemocą. Historia, mówił, toczy się na ulicy – w pracy z lokalnymi liderami SA celowo prowokował bójki uliczne, często z użyciem broni palnej. Strzeżcie się, psy, pisał, gdy diabeł jest we mnie, nie ograniczycie go ponownie.
Zdaniem papieża Goebbels wraz z Alfredem Rosenbergiem podżegali Adolfa Hitlera do ataków na Kościół katolicki. Natomiast kardynał Michael von Faulhaber w raporcie stwierdzał że silna wiara Goebbelsa w Boga i Jezusa Chrystusa miesza się u niego z pogardą dla kleru i Kościoła. W związku z tym Pius interweniował u Benito Mussoliniego aby ten nakłonił Hitlera aby odsunął od siebie popleczników, m.in. Goebbelsa, którzy psują jego wizerunek[8].
Dnia 13 czerwca 1934 roku Goebbels przybył z wizytą do Warszawy, wygłosił odczyt i spotkał się między innymi z marszałkiem Józefem Piłsudskim[9][10].
Po klęsce pod Stalingradem powierzono mu zadanie przygotowania narodu niemieckiego do wojny totalnej. Od 1944 roku pełnił funkcję pełnomocnika Rzeszy ds. totalnej mobilizacji i komisarza obrony Berlina, co sprawiło, że stał się trzecim, po Hitlerze i Heinrichu Himmlerze, najważniejszym dygnitarzem w Rzeszy.
Wszelkie przejawy niemieckiej kultury starał się podporządkować ideologii nazistowskiej, czemu służyła utworzona przez niego w 1933 roku Izba Kultury Rzeszy. W końcowym okresie wojny opowiadał się za kontynuowaniem walki bez względu na ofiary wśród ludności cywilnej. Był fanatycznym nazistą – wprowadził 60-godzinny tydzień pracy, zakazał wszelkich form rozrywki, wymagał poświęcania życia dla Führera i dobra Rzeszy.
Samobójstwo[edytuj | edytuj kod]
W kwietniu 1945 roku postanowił się przenieść wraz z rodziną do bunkra Hitlera. W testamencie politycznym Hitler wyznaczył go na swojego następcę na stanowisko kanclerza Rzeszy, dlatego przez kilka godzin po śmierci Hitlera zajmował formalnie urząd kanclerza Rzeszy.
1 maja 1945 roku zabił swoją żonę Magdę, która uprzednio połknęła kapsułkę z cyjankiem, strzelając jej w tył głowy. Przed tym zamordowanych zostało przez nią i doktora Stumpfeggera sześcioro jej dzieci (źródła historyczne mówią, że podano im cukierki z cyjankiem): Helga (12 lat), Hildegarda (11 lat), Helmut (9 lat), Hedwiga (8 lat), Holdine (7 lat), Heidrun (4 lata). Następnie Goebbels sam popełnił samobójstwo około godziny 20:30[11] (część źródeł historycznych mówi, że samobójstwo popełnił w ogrodzie przed bunkrem kancelarii Rzeszy).
4 maja 1945 w małej miejscowości między Berlinem a Bernau ciało Goebbelsa (wraz z nim były tam zwłoki jego sześciorga dzieci i żony) rozpoznał Hans Fritzsche, komentator radiowy[12].
Osobistym adiutantem Goebbelsa był Günther Schwägermann[13].
Joseph Goebbels po wojnie został uznany za jednego z głównych zbrodniarzy wojennych.
Skład rządu Goebbelsa na podstawie testamentu Hitlera[edytuj | edytuj kod]
- Joseph Goebbels – kanclerz Rzeszy (Reichskanzler)
- Martin Bormann – minister partii
- Arthur Seyss-Inquart – minister spraw zagranicznych
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
- W 2004 roku, w filmie Upadek, opowiadającym o ostatnich dniach Hitlera, w rolę Goebbelsa wcielił się Ulrich Matthes.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Thacker 2009 ↓, s. 14.
- ↑ Goebbels informował o tym, że ma to pierwsze schorzenie (talipes equinovarus).
- ↑ Joachim Fest: The Face of the Third Reich, London 1970, s. 88.
- ↑ a b c d e f g Peter Longerich: Goebbels: A Biography. New York: 2015. ISBN 978-1-4000-6751-0.
- ↑ Kershaw Ian, Hitler I, s. 275.
- ↑ a b c Alan Bullock: Hitler. Studium tyranii. Warszawa: 1969, s. 116–119. ISBN 83-207-1746-9.
- ↑ Eugeniusz C. Król, Propaganda i indoktrynacja narodowego socjalizmu w Niemczech 1919-1945. Studium organizacji, treści, metod i technik masowego oddziaływania, Warszawa 1999, s. 66.
- ↑ David I. Kertzer, Papież i Mussolini. Nieznana historia Piusa XI i rozpwitu faszyzmu w Europie Wydawnictwo Czarne Wołowiec 2016, s. 203.
- ↑ Goebbels w Warszawie. „Ilustrowana Republika”, s. 1, nr 161 z 14 czerwca 1934.
- ↑ Min. Goebbels w Belwederze. „Polska Zbrojna”. nr 161, 15 czerwca 1934.
- ↑ Roger Manvell, Heinrich Frankel: Goebbels. Warszawa, Czytelnik, 1972, s. 314, 315.
- ↑ J. Heydecker, J. Leeb: Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat, Warszawa 1979, s. 29 (według innych relacji ciało Goebbelsa i jego żony spalono w ogrodzie gdzie popełnili samobójstwo, a ciała dzieci spoczywały w jednym z pomieszczeń bunkra).
- ↑ Eberle i Uhl 2005 ↓, s. 421.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ralf Georg Reuth: Goebbels. Wydawnictwo Iskry, 2004. ISBN 83-207-1763-9.
- Toby Thacker: Joseph Goebbels: Life and Death. London: Palgrave, 2009.
- Henrik Eberle, Matthias Uhl: Teczka Hitlera; materiały wieloletniego śledztwa utajnionego przez Stalina (ДЕЛО Но-1-Г-23). Świat Książki, 2005. ISBN 83-247-0047-1.
- Kershaw, Ian (1999). Hitler I, ISBN 0-393-04671-0.
- Peter Longerich: Goebbels: A Biography. New York: 2015. ISBN 978-1-4000-6751-0.
|
- ISNI: 0000 0001 2131 8198
- VIAF: 49226219
- LCCN: n79106293
- GND: 118540041
- NDL: 00441106
- LIBRIS: xv8bbfqg4m8mf7z
- BnF: 11905264v
- SUDOC: 026895455
- NLA: 35129689
- NKC: jn20000601935
- BNE: XX950021
- NTA: 068449410
- Open Library: OL48015A
- PLWABN: 9810582429005606
- NUKAT: n97004560
- NLI: 000054092, 000605371, 000612240, 000606218
- PTBNP: 237450
- CANTIC: a10093394
- ΕΒΕ: 102457
- KRNLK: KAC201716452
- WorldCat: lccn-n79106293
- Politycy NSDAP
- Niemieccy zbrodniarze wojenni w okresie II wojny światowej
- Niemieccy ministrowie
- Nazistowscy propagandyści
- Kanclerze Niemiec
- Ludzie związani z Berlinem
- Honorowi obywatele Wrocławia
- Niemcy pochodzenia holenderskiego
- Absolwenci Uniwersytetu Juliusza i Maksymiliana w Würzburgu
- Absolwenci Uniwersytetu Ruprechta i Karola w Heidelbergu
- Niemieccy samobójcy
- Urodzeni w 1897
- Zabójcy
- Zmarli w 1945