Karabin maszynowy Maxim wz. 1910
| ||
| ||
| Państwo |  Imperium Rosyjskie ZSRR
| |
| Producent | Tulskij Orużiejnyj Zawod, Tuła[1] | |
| Rodzaj | ciężki karabin maszynowy | |
| Historia | ||
| Prototypy | 1910 | |
| Produkcja | 1912 – 1939 1941 – 1945 | |
| Dane techniczne | ||
| Kaliber | 7,62 mm | |
| Nabój | 7,62 x 54 mm R | |
| Taśma nabojowa | 250 szt.[2] | |
| Wymiary | ||
| Długość | 1067 mm | |
| Długość lufy | 721 mm | |
| Masa | ||
| broni | 64,5 kg (na podstawie, bez wody) | |
| karabinu właściwego | 20,3 kg (bez wody) | |
| podstawy | 41 kg.[2] | |
| lufy | 2 kg.[2] | |
| Inne | ||
| Prędkość pocz. pocisku | 600 m/s[1] | |
| Szybkostrzelność teoretyczna | 600 strz./min | |
| Zasięg skuteczny | 1200 m | |
Maxim wz. 1910 (7,62 станковый пулемет системы Максима образца 1910 года) – rosyjski/radziecki ciężki karabin maszynowy. Jedna z wielu wersji karabinu maszynowego Hirama Maxima.
Historia konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze ciężkie karabiny maszynowe dla Armii Imperium Rosyjskiego zakupiono w 1897 roku w zakładach Maxima w Anglii. Zakupione ckmy po raz pierwszy zostały użyte w czasie wojny z Japonią w 1904 roku. Był to pierwszy konflikt, w którym obie strony dysponowały karabinami maszynowymi (Japończycy używali ckmów Hotchkiss). Oceny skuteczności nowej broni były tak entuzjastyczne, że postanowiono zakupić licencję ckmu Maxima.
Produkowany w Tule ckm oznaczono jako wz.1905. Po paru latach został on zmodyfikowany. Modyfikacje miały na celu uproszczenie produkcji. Najbardziej widoczna była nowa chłodnica wykonana z tłoczonej falistej blachy (wz. 1905 miał chłodnicę gładką, mosiężną). Broń wyposażono także w odrzutnik, który poprawił niezawodność ckmu. Tak zmodyfikowany ckm został oznaczony jako Maxim wz. 1910 (w rzeczywistości był produkowany od 1912 roku).
W trakcie pierwszej wojny światowej armia rosyjska używała zarówno ckmów wz. 1905 jak i wz. 1910. Oba ckmy były także powszechnie używane w czasie rewolucji październikowej i późniejszej wojny domowej.
W Związku Radzieckim Maxim wz. 1910 był produkowany nadal bez większych zmian konstrukcyjnych. Jedynymi widocznymi zmianami było wprowadzenie w latach dwudziestych nowej, uproszczonej podstawy konstrukcji Sokołowa i przeskalowanie na początku lat trzydziestych celowników związane z wprowadzeniem nowej wersji naboju 7,62 x 54R mm z pociskiem ciężkim, mającym lepsze parametry balistyczne przy strzelaniu na duże odległości (ta odmiana jest czasem oznaczana jako Maxim wz. 1910/30). Jednak już w latach dwudziestych zdawano sobie sprawę, że ckm Maxim wz. 1910 jest przestarzały.
Szczególnie kłopotliwa była jego produkcja. Nie dość, że niemal wszystkie części były frezowane, to jeszcze nie były w pełni zamienne (każdy ckm był po złożeniu testowany, a następnie części były ręcznie pasowane przez rusznikarza).
Dlatego w 1928 roku ogłoszono konkurs na nowy ckm. Wygrał go Wasilij Diegtiariow i jego ckm przyjęty do uzbrojenia w 1939 roku jako DS-39 (przez całe lata trzydzieste trwało udoskonalanie konstrukcji). Po uruchomieniu produkcji DS-39 produkcję Maxima wz. 1910 wstrzymano. Jednak próbna eksploatacja ckmu Diegtiariowa w jednostkach wykazała, że jest on nadal bardzo zawodny. Dlatego po ataku niemieckim na ZSRR, w czerwcu 1941 roku, produkcję Maxima wz. 1910 wznowiono. Zaprzestano jej dopiero po rozpoczęciu masowej produkcji ckmu SG-43.
Ckm Maxim wz. 1910 znajdował się także na uzbrojeniu Wojska Polskiego. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 ckm-y wz. 1910 były jednym z podstawowych typów broni maszynowej używanej przez polską armię. Po przyjęciu w 1922 roku jako standardowej amunicji karabinowej naboju 7,92 x 57 mm Mauser podjęto w Polsce próby przystosowania ckm-u wz. 1910 do strzelania tym nabojem. Efektem tych prac był ckm Maxim wz. 1910/28 zasilany amunicją 7,92 mm. Do modernizacji wykorzystywano części ckm-ów MG08. Maxim wz. 10 był także podstawowym typem ciężkiej broni maszynowej jednostek polskich utworzonych w ZSRR po 1943 r. i Wojska Polskiego po II wojnie światowej aż do 1953 roku, kiedy zaczęto je zastępować przez SG wz.43 (w 1950 roku było ich w wojsku 2503)[3].
Konstrukcje pochodne[edytuj | edytuj kod]
- MT (Maxim-Tokariew) wz. 1925 – Lekki karabin maszynowy z lufą chłodzoną powietrzem. Produkowany w latach 1926 – 1927 w ilości 2450 egzemplarzy. Wycofany po wprowadzeniu do produkcji ręcznego karabinu maszynowego DP.
- PW-1 (Maxim-Nadaszkiewicz) wz. 1928 – Lotniczy karabin maszynowy. Używany jako karabin maszynowy pilota (np. w samolotach myśliwskich I-15bis). Produkowany w latach 1926 – 1940 w ilości 17 800 egzemplarzy.
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Ciężki karabin maszynowy Maxim wz. 1910 był zespołową bronią samoczynną. Zasada jego działania oparta była o krótki odrzut lufy. Ryglowanie układem kolankowo-dźwigniowym. Mechanizm spustowy umożliwiał tylko ogień ciągły. Zasilanie taśmowe (taśma ciągła, parciana). Przeładowanie obrotową rączką zamkową. Maxim wz. 1910 posiadał lufę niewymienną, chłodzoną wodą, zakończoną odrzutnikiem. Przyrządy celownicze składały się z muszki stałej i nastawnego celownika ramkowego. Wyposażony był w podstawę kołową konstrukcji Sokołowa z tarczą ochronną.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. s. 231.
- ↑ a b c Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). s. 138.
- ↑ Bogusław Perzyk. Pistolet maszynowy czy karabin? - z historii uzbrojenia strzeleckiego ludowego Wojska Polskiego w latach 1945-1956. „Poligon”. 3(38)/2013, s. 70
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 138. ISBN 83-86028-01-7.
- Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2011, s. 231. ISBN 978-83-7708-745-9.
| ||||||||||
