Kazimierz Galiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Kazimierz Jan Galiński
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia 8 lutego 1894
Data i miejsce śmierci 26 września 1939
Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Jednostki 34 Pułk Piechoty
4 Batalion Graniczny
18 Pułk Piechoty
Ekspozytura Nr 1 Oddziału II SG
33 Pułk Piechoty
360 Pułk Piechoty
Stanowiska dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku
szef ekspozytury
dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
obrona Warszawy (1939)
Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa

Kazimierz Jan Galiński (ur. 8 lutego 1894, zm. 26 września 1939 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Jan Galiński urodził się 8 lutego 1894 roku. W latach 1919–1920, w czasie wojny z bolszewikami, walczył w szeregach 34 pułku piechoty. Dowodził III batalionem tego pułku. 13 czerwca 1920 roku w czasie walk o Czarnobyl został ranny. W trzeciej dekadzie lipca 1920 roku, w czasie odwrotu spod Grodna objął dowództwo pułku. 2 sierpnia wyróżnił się w walce o Mężenin, w czasie której polska XVIII Brygada Piechoty rozbiła sowiecką 53 Brygadę Strzelców. Za ten bój odznaczony został Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. W południe następnego dnia dowodzony przez niego oddział skoncentrował się w Kołakach Kościelnych, a następnie rozpoczął marsz na Gunie-Ostrów i Gołasze-Dąb. Pod tą drugą wsią, prowadząc do natarcia jedną z kompanii został ciężko ranny. Tego samego dnia pułk został otoczony przez bolszewików i rozbity. Rannego dowódcę pułku i rannego dowódcę brygady, ppłk. Łuczyńskiego wywiózł z pola walki i okrążenia szer. Wincenty Zubik, później awansowany na kaprala i odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie czynnej, w macierzystym 34 pp stacjonującym w garnizonie Biała Podlaska. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 139. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1]. 10 lipca tego roku zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 56. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2].

Z dniem 3 października tego roku przeniesiony został do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 4 Batalionu Granicznego[3]. Za służbę w ochronie granic RP odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi. 23 stycznia 1929 roku awansował na podpułkownika. W marcu 1929 roku przeniesiony został z KOP do 18 pułku piechoty w Skierniewicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[4].

W tym samym roku zakwalifikowany został na studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po odbyciu trzymiesięcznego stażu oraz ukończeniu kursu próbnego przy W.S.Woj. (15 października – 15 grudnia 1929 roku) rozpoczął naukę na Kursie Normalnym W.S.Woj. 23 stycznia 1929 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].

Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego WP na stanowisko szefa Ekspozytury Nr 1 w Wilnie. Z dniem 1 października 1933 roku przeniesiony został ze Sztabu Głównego do 33 pułku piechoty w Łomży na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6]. Przed 1938 roku przeniesiony został w stan spoczynku.

W środę 9 marca 1938 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie skazujący emerytowanego pułkownika Kazimierza Galińskiego na karę sześciu miesięcy aresztu w zawieszeniu za spowodowanie obrażeń ciała u kpt. Władysława Sumary. Zdarzenie miało miejsce w Warszawie pod mostem Poniatowskiego. Obaj oficerowie strzelali do siebie z rewolwerów. W czasie wymiany ognia pułkownik Galiński zranił kapitana Sumarę. Jako pierwszy broń wyjął i strzelił kapitan Sumara. Pułkownik Galiński zamierzał jedynie „obić pejczem” swojego rywala. Motywem był romans pułkownika z żoną kapitana[7].

W czasie kampanii wrześniowej został powołany do czynnej służby i rozporządzeniem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z 4 września 1939 roku wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Lwowskiej Brygady Obrony Narodowej we Lwowie[8]. Stanowiska nie objął i walczył w Obronie Warszawy. 12 września, po śmierci ppłk. Jakuba Witalisa Chmury, objął dowództwo Odcinka Południowego i 360 pułku piechoty. 26 września, w czasie natarcia na Królikarnię, został śmiertelnie ranny.

Jego bezpośredni przełożony w czasie walk o Warszawę, płk dypl. Marian Porwit tak wspominał swego podkomendnego: „uzgodniliśmy z generałem Czumą, że dowództwo odcinka Południowego i 360 pp obejmie ppłk dypl. w st. sp. Kazimierz Galiński, znany nam jako dzielny oficer bojowy z czasów dawniejszych. (...) Podpułkownik Galiński, który wyszedł był ze służby czynnej, gdyż nie odpowiadały mu warunki czasów pokoju, a odżył po objęciu funkcji bojowej, robił więcej, niż przedstawiał w swoich meldunkach, spędzając dużą część każdego dnia na jednym z punktów swojej pozycji”[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 39.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 395.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 24 stycznia 1929 roku, s. 3-4.
  6. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 28.09.1933 r.
  7. ↑ "Czas" Nr 68 z 10 marca 1938 r., s. 14.
  8. ↑ dws.org.pl • Zobacz temat - Obsada personalna jednostek Obrony Narodowej (Małopolska), www.dws.org.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  9. ↑ Marian Porwit, Obrona Warszawy ... s. 114, 200.
  10. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2646 z 28 lutego 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 11 poz. 328)
  11. ↑ 27 listopada 1929 „za zasługi w dziedzinie pacyfikacji pogranicza” M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630
  12. ↑ Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 268)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Wroczyński, Zarys historii wojennej 34-go Pułku Piechoty, Zakłady Graficzne "Polska Zjednoczona", Warszawa 1929
  • Juliusz Rómmel, Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii "Łódź" i "Warszawa", Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1958
  • Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1985, wyd. V, ​ISBN 83-11-07109-8​
  • Marian Porwit, Obrona Warszawy wrzesień 1939 r. Wspomnienia i fakty, Wydawnictwo "Czytelnik", Warszawa 1979, wyd. IV
  • Józef Kazimierz Wroniszewski, Barykada września. Obrona Warszawy w 1939 roku, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1984, ISBN 83-11-07012-1, OCLC 69483479.
  • Jednodniówki KOP w zbiorach Centralnej Biblioteki Wojskowej, Wydawnictwo Polonia Militaris, Warszawa 2006, ​ISBN 83-60619-03-4​
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych
  • Tadeusz Łaszczewski, Ppłk dypl. Kazimierz Jan Galiński
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Galiński&oldid=55999314”