Kazimierz Galiński
| ||
![]() | ||
Data urodzenia | 8 lutego 1894 | |
Data i miejsce śmierci | 26 września 1939 Warszawa | |
Przebieg służby | ||
Siły zbrojne | ![]() | |
Jednostki | 34 Pułk Piechoty 4 Batalion Graniczny 18 Pułk Piechoty Ekspozytura Nr 1 Oddziału II SG 33 Pułk Piechoty 360 Pułk Piechoty | |
Stanowiska | dowódca batalionu piechoty zastępca dowódcy pułku szef ekspozytury dowódca pułku piechoty | |
Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa obrona Warszawy (1939) | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Kazimierz Jan Galiński (ur. 8 lutego 1894, zm. 26 września 1939 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kazimierz Jan Galiński urodził się 8 lutego 1894 roku. W latach 1919–1920, w czasie wojny z bolszewikami, walczył w szeregach 34 pułku piechoty. Dowodził III batalionem tego pułku. 13 czerwca 1920 roku w czasie walk o Czarnobyl został ranny. W trzeciej dekadzie lipca 1920 roku, w czasie odwrotu spod Grodna objął dowództwo pułku. 2 sierpnia wyróżnił się w walce o Mężenin, w czasie której polska XVIII Brygada Piechoty rozbiła sowiecką 53 Brygadę Strzelców. Za ten bój odznaczony został Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. W południe następnego dnia dowodzony przez niego oddział skoncentrował się w Kołakach Kościelnych, a następnie rozpoczął marsz na Gunie-Ostrów i Gołasze-Dąb. Pod tą drugą wsią, prowadząc do natarcia jedną z kompanii został ciężko ranny. Tego samego dnia pułk został otoczony przez bolszewików i rozbity. Rannego dowódcę pułku i rannego dowódcę brygady, ppłk. Łuczyńskiego wywiózł z pola walki i okrążenia szer. Wincenty Zubik, później awansowany na kaprala i odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie czynnej, w macierzystym 34 pp stacjonującym w garnizonie Biała Podlaska. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 139. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1]. 10 lipca tego roku zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 56. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2].
Z dniem 3 października tego roku przeniesiony został do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 4 batalionu granicznego[3]. Za służbę w ochronie granic RP odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi. 23 stycznia 1929 roku awansował na podpułkownika. W marcu 1929 roku przeniesiony został z KOP do 18 pułku piechoty w Skierniewicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[4].
W tym samym roku zakwalifikowany został na studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po odbyciu trzymiesięcznego stażu oraz ukończeniu kursu próbnego przy WSWoj. (15 października – 15 grudnia 1929 roku) rozpoczął naukę na Kursie Normalnym WSWoj. 23 stycznia 1929 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].
Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego WP na stanowisko szefa Ekspozytury Nr 1 w Wilnie. Z dniem 1 października 1933 roku przeniesiony został ze Sztabu Głównego do 33 pułku piechoty w Łomży na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6]. Z dniem 31 sierpnia 1934 roku przeniesiony został w stan spoczynku[7].
W środę 9 marca 1938 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie skazujący emerytowanego pułkownika Kazimierza Galińskiego na karę sześciu miesięcy aresztu w zawieszeniu za spowodowanie obrażeń ciała u kpt. Władysława Sumary. Zdarzenie miało miejsce w Warszawie pod mostem Poniatowskiego. Obaj oficerowie strzelali do siebie z rewolwerów. W czasie wymiany ognia pułkownik Galiński zranił kapitana Sumarę. Jako pierwszy broń wyjął i strzelił kapitan Sumara. Pułkownik Galiński zamierzał jedynie „obić pejczem” swojego rywala. Motywem był romans pułkownika z żoną kapitana[8].
W czasie kampanii wrześniowej został powołany do czynnej służby i rozporządzeniem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z 4 września 1939 roku wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Lwowskiej Brygady Obrony Narodowej we Lwowie[9]. Stanowiska nie objął i walczył w Obronie Warszawy. 12 września, po śmierci ppłk. Jakuba Witalisa Chmury, objął dowództwo Odcinka Południowego i 360 pułku piechoty. 26 września, w czasie natarcia na Królikarnię, został śmiertelnie ranny. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera A17-2-12)[10].
Jego bezpośredni przełożony w czasie walk o Warszawę, płk dypl. Marian Porwit tak wspominał swego podkomendnego: „uzgodniliśmy z generałem Czumą, że dowództwo odcinka Południowego i 360 pp obejmie ppłk dypl. w st. sp. Kazimierz Galiński, znany nam jako dzielny oficer bojowy z czasów dawniejszych. (...) Podpułkownik Galiński, który wyszedł był ze służby czynnej, gdyż nie odpowiadały mu warunki czasów pokoju, a odżył po objęciu funkcji bojowej, robił więcej, niż przedstawiał w swoich meldunkach, spędzając dużą część każdego dnia na jednym z punktów swojej pozycji”[11].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari – pośmiertnie
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 28 lutego 1921[12]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 27 listopada 1929 „za zasługi w dziedzinie pacyfikacji pogranicza”[13]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” – 12 grudnia 1921[14]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 39.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 395.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 24 stycznia 1929 roku, s. 3-4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 194.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 283.
- ↑ "Czas" Nr 68 z 10 marca 1938 r., s. 14.
- ↑ dws.org.pl • Zobacz temat - Obsada personalna jednostek Obrony Narodowej (Małopolska), www.dws.org.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
- ↑ Marian Porwit, Obrona Warszawy ... s. 114, 200.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921 roku, s. 480.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922 roku, s. 268.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Wroczyński, Zarys historii wojennej 34-go Pułku Piechoty, Zakłady Graficzne "Polska Zjednoczona", Warszawa 1929
- Juliusz Rómmel, Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii "Łódź" i "Warszawa", Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1958
- Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1985, wyd. V, ISBN 83-11-07109-8
- Marian Porwit, Obrona Warszawy wrzesień 1939 r. Wspomnienia i fakty, Wydawnictwo "Czytelnik", Warszawa 1979, wyd. IV
- Józef Kazimierz Wroniszewski , Barykada września. Obrona Warszawy w 1939 roku, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1984, ISBN 83-11-07012-1, OCLC 69483479 .
- Jednodniówki KOP w zbiorach Centralnej Biblioteki Wojskowej, Wydawnictwo Polonia Militaris, Warszawa 2006, ISBN 83-60619-03-4
- Tadeusz Łaszczewski, Ppłk dypl. Kazimierz Jan Galiński
- Dowódcy batalionów Korpusu Ochrony Pogranicza
- Obrońcy Warszawy (1939)
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Polegli w kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1939
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Dowódcy 34 Pułku Piechoty (II RP)
- Zastępcy dowódcy 33 Pułku Piechoty (II RP)
- Zastępcy dowódcy 18 Pułku Piechoty (II RP)