Konstantin Nikiforow

Konstantin Nikiforow Константин Никифоров
major
Data i miejsce urodzenia	31 października 1856 Gabrowo, Imperium Osmańskie
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1891 Merano, Austro-Węgry
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Księstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-turecka 1877-1878 wojna serbsko-bułgarska
Odznaczenia

Konstantin Nikiforow Константин Никифоров
Pełne imię i nazwisko	Константин Никифоров Попконстантинов
Data i miejsce urodzenia	31 października 1856 Gabrowo
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1891 Meran
Minister wojny
Okres	od 10 września 1885 do 12 sierpnia 1886
Poprzednik	Iwan Wejmarn
Następca	Olimpi Panow

Konstantin Nikiforow Popkonstantinow (bułg. Константин Никифоров Попконстантинов, ur. 31 października 1856 w Gabrowie, zm. 1 lutego 1891 w Merano) – bułgarski wojskowy i polityk, major, minister wojny Księstwa Bułgarii (1885-1886).

Życiorys

Urodził się w Gabrowie, był synem nauczyciela Nikifora i Any. Uczył się w Gabrowie, Elenie, a następnie w Mikołajowie na Ukrainie. W 1876 rozpoczął naukę w szkole artylerii w Petersburgu, w tym czasie służył w 26 brygadzie artylerii armii rosyjskiej. Naukę w szkole wojskowej przerwał w 1877 by wziąć udział w wojnie z Turcją. Po wyzwoleniu Bułgarii służył w 1 baterii artylerii. W 1879 powrócił na studia i w 1883 ukończył szkołę wojskową w Petersburgu. Po powrocie do kraju zajął się organizacją artylerii bułgarskiej, prowadził także wykłady w szkole wojskowej w Sofii. W 1885 objął stanowisko ministra wojny, w sytuacji kiedy Rosja nie zgodziła się na zjednoczenie Bułgarii i wycofała swoich doradców wojskowych. Zadaniem Nikiforowa stała się reorganizacja sztabu armii i przygotowanie kraju do wojny z Serbią. Za zasługi w czasie wojny otrzymał Order Waleczności 2 stopnia i uzyskał awans na stopień majora.

W 1886 po przewrocie dokonanym przez oficerów prorosyjskich, Nikiforow otrzymał propozycję by po raz kolejny objąć resort wojny, ale odmówił i przeszedł w stan spoczynku. W ostatnich latach życia prowadził wykłady z artylerii w szkole wojskowej i opracowywał podręczniki dla oficerów artylerii. W 1890 pogorszył się stan jego zdrowia i wyjechał na leczenie do Austro-Węgier, gdzie zmarł w 1891. W 1910 jego doczesne szczątki przeniesiono do Sofii.

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1879)
• porucznik (Поручик) (1881)
• kapitan (капитан) (1883)
• major (Майор) (1885)

Odznaczenia

• Order Waleczności 2 stopnia

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 322–323.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 327.