49°47′04″N 22°38′00″E/49,784444 22,633333Korytniki
| Artykuł | 49°47′4″N 22°38′0″E |
| - błąd | 39 m |
| WD | 49°48'N, 22°41'E, 49°47'23.68"N, 22°37'55.85"E |
| - błąd | 19464 m |
| Odległość | 1271 m |
| ||||
| ||||
| ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  podkarpackie
| |||
| Powiat | przemyski | |||
| Gmina | Krasiczyn | |||
| Wysokość | 250 m n.p.m. | |||
| Liczba ludności (2015-121-31) | 642[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 16 | |||
| Kod pocztowy | 37-741[2] | |||
| Tablice rejestracyjne | RPR | |||
| SIMC | 0604749 | |||
Położenie na mapie gminy Krasiczyn  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu przemyskiego  | ||||
| 49°47′04″N 22°38′00″E/49,784444 22,633333
| ||||
Korytniki – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Krasiczyn[3][4]. Leży nad Sanem.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.
Części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0604755 | Kopiwnica | część wsi |
| 0604761 | Wesołówka | przysiółek |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś szlachecka, własność Krasickich, położona była w 1589 roku w ziemi przemyskiej województwa ruskiego[5]. Pierwsze wzmianki o wsi wymieniają rok 1397. Według etymologów nazwa pochodzi od zamieszkujących to korytników (rzemieślnik wyrabiający koryta). Koryto w tych czasach oznaczało drewniane naczynie do karmienia i pojenia zwierząt lub pojemnik na wydobywaną z ziemi solankę. Na początku XVI w. wieś należała do klucza krzywieckiego Orzechowskich. W 1540 wraz z całym kluczem trafiła w ręce Jakuba z Siecina, protoplasty rodu Krasickich. Wieś należąca do dóbr Krasiczyn, leżała w ziemi przemyskiej należała do wojewody sandomierskiego i lubelskiego Jana Tarły od 1724 roku[6]. W składzie klucza krasiczyńskiego przetrwały Korytniki – z krótką przerwą – do 1939 r. Jesienią 1939, po ustaleniu granicy niemiecko-radzieckiej na Sanie, właściciele Krasiczyna, Sapiehowie, ewakuowali z zamku w Krasiczynie do dworu w Korynikach wartościowe przedmioty oraz liczącą ok. 20 tys. tomów bibliotekę. Najcenniejszą część zbiorów przewieziono następnie do Pałacu Biskupiego w Krakowie.
W 1785 ukończono budowę traktu łączącego Przemyśl z Duklą, który wiódł tutaj dolina Sanu. Przy trakcie powstały zajazdy dla podróżnych. Każdy z nich miał wyszynk, pokoje gościnne, i przejezdną sień, w której mógł się zatrzymać wóz. Jeden z zajazdów był w Korytnikach. Latem 1945 r. ludność ukraińska została wysiedlona na Ukrainę a jej miejsce zajęli polscy repatrianci z ZSRR.
Najstarsza wzmianka o cerkwi parafialnej pochodzi z 1504 r. Obecna, murowana cerkiew pw. św. Dymitra pochodzi z 1886 r. i wykorzystywana jest obecnie jako kościół rzymskokatolicki.
Na pd.-zach. skraju zabudowań cmentarz żołnierski z I wojny światowej ze słabo widocznymi mogiłami zbiorowymi i zniszczonym drewnianym krzyżem. Obok cmentarza kopiec o wysokości ok. 5 m, otoczony starymi lipami, według miejscowej tradycji – cmentarz choleryczny.
We wschodniej części wsi, na skarpie opadającej w stronę Sanu miejsce po dworze. Dwór nie zachował się. Istnieją jeszcze fragmenty zabudowań dworskich. Przez kilkadziesiąt lat funkcjonował tu PGR.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Strona gminy, dane statystyczne
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 508 [dostęp 2020-12-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ a b GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Aleksander Jabłonowski, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 7. Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. Cz. 1, Warszawa 1901, s. 15.
- ↑ Wiesław Bondyra, Dobra ziemskie Tarłów w Małopolsce w czasach saskich, w: Tarłowie. Z dziejów kulturalnych, gospodarczych i politycznych rodu, Janowiec 2009, s. 52.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Korytniki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 430.
| ||||||||
