Ksawery Święcicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ksawery Święcicki
pułkownik kawalerii pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia 9 października 1895
Strzałków
Data i miejsce śmierci 4 listopada 1966
Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie,
Poland badge.jpgPolskie Siły Zbrojne
Jednostki 1 Pułk Ułanów
11 Pułk Ułanów Legionowych
7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich
Ministerstwo Spraw Wojskowych
Dywizjon Rozpoznawczy 10 Brygady Kawalerii
10 Oddział Rozpoznawczy
10 Batalion Dragonów
Stanowiska instruktor szkolny
dowódca szwadronu
dowódca dywizjonu
dowódca pułku
Główne wojny i bitwy I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Kampania francuska
front zachodni
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Świętego Sawy

Ksawery Święcicki (ur. 9 października 1895 w Strzałkowie, zm. 4 listopada 1966 w Londynie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ksawery Święcicki urodził się 9 października 1895 roku w dzierżawionym pałacyku malarza Henryka Siemiradzkiego[potrzebny przypis][1] w rodzinie Ksawerego Lucjana, dzierżawcy[potrzebny przypis][1] i właściciela ziemskiego dóbr w Smotryszowie[potrzebny przypis][1] i Marii Antoniny z Wiesiołowskich[potrzebny przypis][1][2].

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich i służył w 1 pułku ułanów w stopniu kaprala. Od 6 lutego do 1 kwietnia 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dostatecznym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana[3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 11 pułku ułanów. Został awansowany do stopnia porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5]. W 1923, 1924, jako oficer nadetatowy macierzystego 11 pułku ułanów z garnizonu Ciechanów, służył jako instruktor w batalionie szkolnym Oficerskiej Szkoły Inżynierii[6][7]. Został absolwentem kursu dowódców szwadronu. Został awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928, nadal pozostając oficerem 11 pułku ułanów[8][9] i pełniąc funkcję dowódcy szwadronu. Od 1929 był oficerem 7 pułku strzelców konnych wielkopolskich w garnizonach Poznań i Biedrusko[10] i w jego szeregach także był dowódcą szwadronu. Został awansowany do stopnia majora kawalerii od 1 stycznia 1935. Od tego roku był referentem Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 lipca 1938 został mianowany na stanowisko dowódcy dywizjonu rozpoznawczego 10 Brygady Kawalerii. Na czele tej jednostki walczył w kampanii wrześniowej. Za swoje czyny otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.

Po klęsce wojny obronnej i agresji ZSRR na Polskę został internowany na Węgrzech[11]. Przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Brał udział w kampanii francuskiej 1940, a po jej upadku przedostał się do Wielkiej Brytanii. Od 4 grudnia 1940 do 8 listopada 1943 w stopniu podpułkownika był dowódcą 10 oddziału rozpoznawczego i 10 batalionu dragonów. U schyłku wojny od 1944 do 1945 pełnił funkcję komendanta obozu rozdzielczego, utworzonego dla byłych polskich jeńców w niemieckiej niewoli. Został awansowany do stopnia pułkownika kawalerii.

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Londynie. Działał w emigracyjnych organizacjach kombatanckich. Zmarł w 1966[12][13][14]. Został pochowany na cmentarzu Streatham Park w Londynie[15].

Jego bracia Tadeusz, Mieczysław był legionistą a Bogdan także oficerem PSZ na Zachodzie[16], siostra Janina poślubiła Modesta Longina Słoniowskiego, oficera 1 kadrowej. Był żonaty z Jadwigą Zofią z domu Biedrzycką (1902-1971).[potrzebny przypis][17]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Dokument chrztu i urodzenia z parafii św. Lamberta w Radomsku
  2. ↑ Ocalić od zapomnienia. zbabcinegokredensu.blog.pl, 2014-11-29. [dostęp 2015-08-14].
  3. ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 7.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 685.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 608.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 621, 1526.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 561, 1386.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 300, 352.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 152.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 661.
  11. ↑ Jerzy Majka. Internowanie 10. Brygady Kawalerii (zmotoryzowanej) na Węgrzech w 1939 roku. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio F”. 60, s. 185, 189, 2005. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. 
  12. ↑ Baza osób polskich - polnische Personendatenbank. Święcicki, Ksawery (1895-1966) (niem.). baza-nazwisk.de. [dostęp 2015-08-14].
  13. ↑ Swiecicki, Ksawery (1895-1966) (niem.). litdok.de. [dostęp 2015-08-14].
  14. ↑ Ksawery Swiecicki (ang.). ancestry.co.uk. [dostęp 2015-08-14].
  15. ↑ Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach Londynu. s. 417.
  16. ↑ Józef Przedpełski: Flora Święcicka – Żona Bohater. jozefsprzedpelski.blog.onet.pl, 2012-12-03. [dostęp 2015-08-14].
  17. ↑ z, dokumenty ślubu.
  18. ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 251. [dostęp 2015-08-14].
  19. ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2015-08-14].
  20. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 519.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ksawery_Święcicki&oldid=61667234”