Laurentius Litta

Laurentius Litta
kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	23 lutego 1756 Mediolan
Data i miejsce śmierci	1 maja 1820 Monteflavio
prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
Okres sprawowania	1814 – 1818
prefekt Kongregacji Indeksu
Okres sprawowania	1803 – 1816
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	6 czerwca 1780
Nominacja biskupia	23 września 1793
Sakra biskupia	6 października 1793
Kreacja kardynalska	23 lutego 1801
Kościół tytularny	biskup Sabiny

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	6 października 1793
Konsekrator	Luigi Valenti Gonzaga
Współkonsekratorzy	Carlo Crivelli Giovanni Francesco Guidi di Bagno-Talenti
Konsekrowani biskupi Jan Chrzciciel Albertrandi 26 stycznia 1796 Michele Belli 2 października 1814 Francesco Maria Cipriania OSB 2 października 1814 Candido Maria Frattini 2 października 1814 Giovanni Marchetti 2 października 1814 Anselmo Basilici 27 grudnia 1814 Aloisio Scacoz 13 sierpnia 1815 Ignazio Palmidessa 9 czerwca 1816 Michelangelo Calmet 4 sierpnia 1816 Pietro Paolo Mazzichi 4 maja 1817 Giuseppe-Maria Lais 19 kwietnia 1818 Rodolfo Brignole Sale 7 czerwca 1818 Edward Bede Slater OSB 28 czerwca 1818 Giovanni Philip Paroni OFMConv. lipiec 1818 Vincenzo Macchi 4 października 1818 Giuseppe Maria Pellicano 27 grudnia 1818 Francesco Saverio Triggiani 27 grudnia 1818 Giovanni Battista Bolognese 12 kwietnia 1819 Vincenzo Maria Manieri OFMConv. 12 kwietnia 1819 Emmanuele Lodi OP 24 sierpnia 1819 Luigi Ugolini 24 sierpnia 1819 Antonio Baldini 27 lutego 1820 Filippo Giudice Caracciolo COr 27 lutego 1820
Współkonsekrowani biskupi Wincenty Maria Strambi CP 26 lipca 1801

Laurentius Litta, (Lorenzo Litta, Wawrzyniec Litta) (ur. 1756, zm. 1820) – dyplomata i polityk watykański, kardynał-biskup Sabiny, prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (od 1814), arcybiskup Teb, nuncjusz apostolski w Rzeczypospolitej (1794-1797), a następnie w Rosji (1797-1799). Wikariusz generalny Rzymu (1818–1820).

Życiorys

Był bratem admirała floty rosyjskiej. Wrogo nastawiony do powstania kościuszkowskiego. 11 lutego 1794 został mianowany przez papieża Piusa VI nuncjuszem w Rosji, zaś 13 kwietnia 1794 w Rzeczypospolitej. Uchronił biskupa chełmskiego Wojciecha Skarszewskiego przed egzekucją. W czasie powstania współpracował z wywiadem rosyjskim i Prusakami. Pierwszy witał wkraczające do Warszawy wojska rosyjskie, potem przejmujące ją wojska pruskie. Pod jego wpływem 16 grudnia 1795 papież Pius VI wydał brewe potępiające insurekcję kościuszkowską, określając ją przedsięwzięciem bezbożnym. W 1796 w piśmie okólnym instruował księży, aby przy spowiedzi i nauce katechizmu nakłaniali wiernych do posłuszeństwa zaborcy.

Gdy w listopadzie armia rosyjska pod dowództwem gen. Aleksandra Suworowa pojawiła się na wschodnim brzegu Wisły i rozpoczął się szturm na Pragę i masakra, ambasador brytyjski pułkownik William Neville Gardiner i Laurentius Litta, przekroczyli rzekę, aby błagać o uratowanie życia mieszkańcom stolicy. Suworow w końcu dał się ubłagać.

Bibliografia

• Buchholtz L. H., Powstanie kościuszkowskie w świetle korespondencji posła pruskiego w Warszawie. listy Ludwiga Buchholtza do Fryderyka Wilhelma II (styczeń-czerwiec 1794 r.), Warszawa 1983. ​ISBN 83-211-0449-5​.
• Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772-1864. Wybór źródeł, oprac. O. Beiersdorf, Wrocław 1960.
• Laurentius Litta

Opracowania

• Cheney D. M., Lorenzo Cardinal Litta. [dostęp 2010-04-27].
• Davies N., Ostatni dyplomata w Warszawie. Gazeta.pl, 2007-11-28. [dostęp 2010-04-27].
• Zwycięstwo czy klęska? W 190 rocznicę powstania kościuszkowskiego, HenrykH. Kocój (red.), Katowice: UŚ, 1984, ISBN 83-00-00771-7, OCLC 69613004 .