Laurentius Litta
| ||
| Kardynał biskup | ||
| ||
| Kraj działania | Watykan | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 lutego 1756 Mediolan | |
| Data i miejsce śmierci | 1 maja 1820 Monteflavio | |
| Miejsce pochówku | Bazylika świętych Jana i Pawła na Celiusie w Rzymie | |
| Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary | ||
| Okres sprawowania | 1814–1818 | |
| Prefekt Kongregacji Indeksu | ||
| Okres sprawowania | 1803–1816 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Prezbiterat | 6 czerwca 1780 | |
| Nominacja biskupia | 23 września 1793 | |
| Sakra biskupia | 6 października 1793 | |
| Kreacja kardynalska | 23 lutego 1801 | |
| Kościół tytularny | biskup Sabiny | |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data konsekracji | 6 października 1793 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Konsekrator | Luigi Valenti Gonzaga | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Carlo Crivelli Giovanni Francesco Guidi di Bagno-Talenti | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Laurentius Litta, (Lorenzo Litta, Wawrzyniec Litta) (ur. 1756, zm. 1820) – dyplomata i polityk watykański, kardynał-biskup Sabiny, prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (od 1814)[1], arcybiskup Teb, nuncjusz apostolski w Rzeczypospolitej (1794-1797), a następnie w Rosji (1797-1799). Wikariusz generalny Rzymu (1818–1820).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był bratem admirała floty rosyjskiej. Wrogo nastawiony do powstania kościuszkowskiego. 11 lutego 1794 został mianowany przez papieża Piusa VI nuncjuszem w Rosji, zaś 13 kwietnia 1794 w Rzeczypospolitej. Jako nuncjusz sprzeciwił się wydaniu w Polsce dzieła Constantina François de Chaseboeufa de Volneya Rozwaliny, czyli uwagi nad Rewolucyami narodów[2]. Uchronił biskupa chełmskiego Wojciecha Skarszewskiego przed egzekucją. W czasie powstania współpracował z wywiadem rosyjskim i Prusakami. Pierwszy witał wkraczające do Warszawy wojska rosyjskie, potem przejmujące ją wojska pruskie. Pod jego wpływem 16 grudnia 1795 papież Pius VI wydał brewe potępiające insurekcję kościuszkowską, określając ją przedsięwzięciem bezbożnym. W 1796 w piśmie okólnym instruował księży, aby przy spowiedzi i nauce katechizmu nakłaniali wiernych do posłuszeństwa zaborcy[3].
Gdy w listopadzie armia rosyjska pod dowództwem gen. Aleksandra Suworowa pojawiła się na wschodnim brzegu Wisły i rozpoczął się szturm na Pragę i masakra, ambasador brytyjski pułkownik William Neville Gardiner i Laurentius Litta, przekroczyli rzekę, aby błagać o uratowanie życia mieszkańcom stolicy. Suworow w końcu dał się ubłagać.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ D. M. Cheney: Lorenzo Cardinal Litta. [dostęp 2010-04-27].
- ↑ Ryszard Wołoszyński, Pokolenia oświeconych. Szkice z dziejów kultury polskie XVIII w. Warszawa 1967, s. 178.
- ↑ Dariusz Łukasiewicz: "Niemieckie psy" i "polskie świnie" oraz inne eseje z historii kultury. Gdynia: Wydawnictwo Uraeus, 1997, s. 249, 250. ISBN 83-85732-53-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Buchholtz L. H., Powstanie kościuszkowskie w świetle korespondencji posła pruskiego w Warszawie. listy Ludwiga Buchholtza do Fryderyka Wilhelma II (styczeń-czerwiec 1794 r.), Warszawa 1983. ISBN 83-211-0449-5.
- Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772-1864. Wybór źródeł, oprac. O. Beiersdorf, Wrocław 1960.
- Laurentius Litta
Opracowania[edytuj | edytuj kod]
- Cheney D. M., Lorenzo Cardinal Litta. [dostęp 2010-04-27].
- Davies N., Ostatni dyplomata w Warszawie. Gazeta.pl, 2007-11-28. [dostęp 2010-04-27].
- Zwycięstwo czy klęska? W 190 rocznicę powstania kościuszkowskiego, Henryk Kocój (red.), Katowice: UŚ, 1984, ISBN 83-00-00771-7, OCLC 69613004.