Ludwik Domański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Ludwik Domański (ur. 24 lipca 1877 w Warszawie, zm. 2 października 1952 w Warszawie) – polski prawnik cywilista, wykładowca Wolnej Wszechnicy Polskiej i Uniwersytetu Łódzkiego, prezes Naczelnej Rady Adwokackiej 1936-1939

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył II Gimnazjum w Warszawie i prawo na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Następnie odbył dwuletnią aplikację sądową w Sądzie Okręgowym w Warszawie i pracował jako pomocnik adwokata przysiężnego. W 1906 otworzył własną kancelarię adwokacką specjalizującą się w prawie cywilnym. Jako radca w Wydziale Prawnym Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej nie został zmobilizowany do armii rosyjskiej w czasie I wojny światowej[1]. W 1915 został ewakuowany do Moskwy. Pod koniec wojny przeniósł się do Piotrogrodu, gdzie pracował w Komisji Likwidacyjna do spraw Królestwa Polskiego.

W 1918 powrócił do Warszawy - wznowił działalność swojej kancelarii adwokackiej i rozpoczął wykłady z prawa cywilnego w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Został powołany w skład Komisji Kodyfikacyjnej, w której był współreferentem projektu kodeksu zobowiązań. Od 1920 zasiadał w Warszawskiej Radzie Adwokackiej, zaś od 1924 - w Naczelnej Radzie Adwokackiej. W 1930 został skarbnikiem NRA, w 1931 - jej wiceprezesem. Od 1936 do 1939 sprawował funkcję prezesa NRA. Prowadził wykłady dla aplikantów adwokackich i komisji egzaminacyjnej dla aplikantów.

Jako prezes Akcji Katolickiej w Polsce[2] sprzeciwiał się wprowadzeniu świeckich rozwodów do prawa małżeńskiego. Polemizował w tej kwestii z prof. Karolem Lutostańskim. Na początku marca 1938 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej Zjednoczenia Polskich Prawników Katolików[3].

W 1940 został skreślony przez okupantów hitlerowskich z listy adwokatów za sprzeciw przeciw pozbawieniu prawa wykonywania zawodu adwokatów pochodzenia żydowskiego. Zmusiło go to do podjęcia pracy w kancelarii notarialnej Stanisława Małachowskiego-Łempickiego. Od 17 kwietnia do 21 maja 1940 był więziony na warszawskim Pawiaku. Po II wojnie światowej otworzył kancelarię adwokacką w Łodzi i wykładał prawo cywilne na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. W 1950 bez podania przyczyny został skreślony z listy wykładowców. Spędził ostatnie lata życia w Warszawie[4]. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera M, rząd 5, grób 9/10)[5].

Ważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • O prawie własności nieruchomości hipotekowanych (1931)
  • O prawie małżeńskim (1931)
  • Instytucje kodeksu zobowiązań: komentarz teoretyczno-praktyczny: część ogólna [T. 1] - T. 2 (Marjan Ginter - Księgarnia Wydawnictw Prawniczych, Warszawa 1936)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ludwik Domański. slawniprawnicy.mecenasi.pl. [dostęp 2019-06-11].
  2. ↑ Jerzy Waldorff i inni, Cmentarz Powązkowski w Warszawie, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1982, s. 143.
  3. ↑ Nowe władze zjednoczenia polskich prawników katolików. „ABC”. Nr 71, s. 3, 7 marca 1938. 
  4. ↑ Krzemiński Zdzisław. Sylwetki wybitnych adwokatów: adwokat Ludwik Domański. „Palestra”. 26/4-5(292-293), s. 54, 1982. 
  5. ↑ Cmentarz Stare Powązki: MICHALINA DOMAŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-06-11].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Domański&oldid=61716991”