Ludwik Turasiewicz
| ||
 porucznik kawalerii
| ||
| Data urodzenia | 10 lipca 1907 | |
| Data śmierci | 14 października 1986 | |
| Przebieg służby | ||
| Siły zbrojne |  Wojsko PolskieArmia Polska w ZSRR  Polskie Siły Zbrojne
| |
| Jednostki | 2 Pułk Strzelców Konnych, 5 Pułk Ułanów Zasławskich, 7 Dywizjon Kawalerii, 1 Pułk Ułanów Krechowieckich | |
| Stanowiska | dowódca szwadronu, dowódca plutonu | |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa), wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa | |
| Odznaczenia | ||
    
| ||
Ludwik Andrzej Turasiewicz (ur. 10 lipca 1907, zm. 14 października 1986) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego, awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień majora.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 10 lipca 1907[1]. Był synem Emila[2]. U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa w ramach wojny polsko-ukraińskiej[3]. W 1919 ukończył I klasę w Wyższym I Realnego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza we Lwowie[4]. Ukończył Korpus Kadetów Nr 1 we Lwowie[3]. W Wojsku Polskim został awansowany na stopień podporucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1930[1]. W 1932 był oficerem 2 pułku Strzelców Konnych[5]. Według stanu z marca 1939 w stopniu porucznika pełnił stanowisko zastępcy komendanta zastępcy oficera mobilizacyjnego w 5 pułku Ułanów Zasławskich[6].
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów, a od 1940 w obozu jenieckim NKWD w Griazowcu[2]. Po zawarciu układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność został oficerem Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. Był dowódcą II szwadronu w 7 dywizjonie kawalerii (istniejącym na przełomie 1941/1942). Później, w ramach Polskich Sił Zbrojnych w 1942 sprawował stanowisko dowódcy plutonu łączności w 1 pułku Ułanów Krechowieckich.
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[3]. Został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień majora[3]. Zmarł 14 października 1986[3]. Został pochowany na cmentarzu Merton and Sutton Joint Cemetery przy Garth Road w Morden (Londyn) 20 października 1986[3]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[3]
- Złoty Krzyż Zasługi (1978)[7]
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
- Krzyż Obrony Lwowa[3]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[3]
- Złota Odznaka Honorowa Koła Lwowian w Londynie[3]
- inne odznaczenia polskie, brytyjskie, włoskie[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 171.
- ↑ a b Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 34. [dostęp 2019-11-05].
- ↑ a b c d e f g h i j k Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 52, s. 54, Styczeń 1987. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi Wyższego I Realnego Gimnazyum im. Adama Mickiewicza we Lwowie za rok szkolny 1918/19. Lwów: 1919, s. 15.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 656.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 691-692.
- ↑ Komunikat o nadaniu Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 33, 31 grudnia 1978.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Jeńcy polscy obozu NKWD w Griazowcu (1940–1941)
- Majorowie mianowani przez władze RP na uchodźstwie po 1947
- Odznaczeni Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino
- Odznaczeni Krzyżem Obrony Lwowa
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni odznaką pamiątkową „Orlęta”
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (władze RP na uchodźstwie)
- Oficerowie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR 1941–1942
- Orlęta lwowskie (1918–1919)
- Pochówki w Londynie
- Porucznicy kawalerii II Rzeczypospolitej
- Porucznicy kawalerii Polskich Sił Zbrojnych
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Urodzeni w 1907
- Zmarli w 1986
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej
- Oficerowie 5 Pułku Ułanów Zasławskich