M109 SPH
| ||
 M109 SPH | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Stany Zjednoczone
| |
| Trakcja | gąsienicowa | |
| Załoga | 6 | |
| Historia | ||
| Produkcja | 1962 - ? | |
| Dane techniczne | ||
| Silnik | 8-cylindrowy diesel Detroit-Diesel Model 8V-71T o mocy 302kW (405KM) | |
| Długość | 6,61 m | |
| Szerokość | 3,29 m | |
| Wysokość | 3,28 m | |
| Masa | bojowa: 23723 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość | 56 km/h | |
| Zasięg | 390 | |
| Pokonywanie przeszkód | ||
| Brody (głęb.) | bez przygotowania: 1,07 m | |
| Rowy (szer.) | 1,82 m | |
| Ściany (wys.) | 0,52 m | |
| Dane operacyjne | ||
| Uzbrojenie | ||
| haubica 155 mm karabin maszynowy 12,7 mm | ||
M109 – amerykańska haubica samobieżna opracowana w celu zastąpienia pojazdów M44 SPH.
Zamówienie zostało złożone w 1952 roku, pierwsze egzemplarze seryjne opuściły hale montażowe w roku 1962. Po wprowadzeniu licznych ulepszeń, M109 stała się najpopularniejszą haubicą samobieżną na świecie. Wozy tego typu brały udział w konflikcie wietnamskim, w wojnach arabsko-izraelskich i wojnie iracko-irańskiej.
Stany Zjednoczone sprzedały pojazdy tego typu do prawie 30 krajów.
M109 może po przystosowaniu forsować wpław przeszkody wodne i strzelać pociskami różnych rodzajów, w tym także taktyczną nuklearną amunicją artyleryjską.
W ciągu kolejnych lat zmodernizowano podstawę działa, unowocześniono wieżę i samą haubicę, instalując ponadto automatyczny układ kierowania ogniem oraz wzmacniając opancerzenie.
Obecnie w armiach świata znajduje się około 4000 haubic samobieżnych M109.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- M109A3 GE A1 – niemiecka odmiana haubicy produkowana na licencji
| ||||||||||||||||
