Maksymilian de Vidal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Maksymilian de Vidal
Data urodzenia ok. 1861
Data śmierci 4 października 1934
Odznaczenia
Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja) Komandor Orderu Gwiazdy Czarnej Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908) Order Lwa i Słońca (Persja) dla obcokrajowców Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)
Grób Maksymiliana de Vidala na Cmentarzu Powązkowskim

Maksymilian Ludwik Tadeusz Józef Jan de Vidal herbu Szranki (ur. ok. 1861, zm. 4 października 1934) – polski urzędnik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Maksymilian Ludwik Tadeusz Józef Jan de Vidal[1] był synem Anny i Ludwika (1811-1862, radca dworu, naczelnik wydziału korespondencji zagranicznej Banku Polskiego, redaktor „Kuriera Warszawskiego”)[2][3][4][5].

W latach 90. XIX wieku był członkiem zarządu i buchalterem kasy pożyczkowo-rzemieślniczej nr 5 przy ulicy Solnej w Warszawie[6]. Na przełomie XIX/XX wieku pracował jako urzędnik w policji w zaboru rosyjskiego, był młodszym pomocnikiem referenta kancelarii warszawskiego oberpolicmajstra[1][1], później sekretarzem warszawskiego oberpolicmajstra władz zaboru austriackiego[7][8][9]. 1 października 1905 został wybrany członkiem Archikonfraterni Literackiej w Warszawie[10]. Pełnił funkcję naczelnika wydziału kontroli służących[11]. U schyłku I wojny światowej w połowie 1918 jako sekretarz warszawskiego oberpolicmajstra powrócił do Warszawy[12]. Otrzymał tytuł radcy dworu[13]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości na przełomie stycznia i lutego 1921 został mianowany referentem urzędu starostwa powiatu warszawskiego[14], był także naczelnikiem kancelarii powiatowej starostwa warszawskiego[3][4]. Później przeniesiony na emeryturę[4]. Jego żoną była Julia Mamerta z domu Różańska (zm. 1958)[3][4][15].

Zmarł 4 października 1934 w wieku 73 lat[3][4][16]. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera Pod katakumbami-1-161/162)[17] 8 października 1934[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Ruch służbowy. „Kurier Warszawski”, s. 4, Nr 175 z 26 czerwca 1896. 
  2. ↑ Ogłoszenie. „Kurier Warszawski”, s. 5, Nr 354 z 23 grudnia 1911. 
  3. ↑ a b c d e f g h i Maksymilian de Vidal. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 7, Nr 274 z 5 października 1934. 
  4. ↑ a b c d e f Ś. p. Maksymilian de Vidal. „Kurier Warszawski”, s. 12, Nr 276 z 7 października 1934. 
  5. ↑ Ludwik de Vidal. baza-nazwisk.de. [dostęp 2017-05-23].
  6. ↑ Kasy rzemieślnicze. „Kurier Warszawski”, s. 2, Nr 91 z 31 marca 1896. 
  7. ↑ Wiadomości bieżące. „Kurier Warszawski”, s. 2, Nr 287 z 17 października 1899. 
  8. ↑ a b Kronika bieżąca. Osobiste. „Wiek Ilustrowany”, s. 5, Nr 35 z 28 stycznia 1905. 
  9. ↑ a b Rozporządzenia i zarządzenia. „Kurier Warszawski”, s. 3, Nr 41 z 10 lutego 1905. 
  10. ↑ Wiadomości bieżące. Archikonfraternja literacka. „Kurier Warszawski”, s. 4-5, Nr 272 z 2 października 1905. 
  11. ↑ Posiedzenia. „Kurier Warszawski”, s. 7, Nr 339 z 8 grudnia 1907. 
  12. ↑ Telegramy Gazety Lwowskiej. Powrót urzędników rossyjskich. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 160 z 19 lipca 1918. 
  13. ↑ a b c Wiadomości bieżące. Z miasta. „Kurier Warszawski”, s. 3, Nr 77 z 18 marca 1915. 
  14. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”, s. 23, Nr 3 z 30 marca 1921. 
  15. ↑ Julia Mamerta Różańska. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-05-23].
  16. ↑ Zmarli. „Nowiny Codzienne”, s. 2, Nr 278 z 6 października 1934. 
  17. ↑ Cmentarz Stare Powązki: DE VIDAL, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-02-22].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maksymilian_de_Vidal&oldid=62126292”