48°56′19″N 25°10′46″E/48,938611 25,179444Pałac w Koropcu
| ||
 Pałac w Koropcu | ||
| Państwo |  Ukraina
| |
| Obwód |  tarnopolski
| |
| Miejscowość | Koropiec | |
| Typ budynku | Pałac | |
| Styl architektoniczny | Klasycyzm, neorenesans | |
| Inwestor | Mysłowscy | |
| Ukończenie budowy | XIX w. | |
| Ważniejsze przebudowy | 1893 r. | |
| Pierwszy właściciel | Mysłowscy | |
| Kolejni właściciele | Stanisław Marcin Badeni | |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego   Pałac w Koropcu | ||
Położenie na mapie Ukrainy  Pałac w Koropcu | ||
| 48°56′19″N 25°10′46″E/48,938611 25,179444
| ||
Pałac w Koropcu – pierwotny klasycystyczny pałac zwieńczony czterospadowym dachem został wzniesiony przez Mysłowskich, właścicieli wsi[1] na początku XIX w.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Na początku XIX wieku rodzina Mysłowskich herbu Rawicz zbudowała w Koropcu niewielki pałac klasycystyczny. Pod koniec XIX wieku majątek nabył Stanisław Marcin Badeni, który rozpoczął po 1893 roku przebudowę rezydencji w stylu neorenesansu wiedeńskiego[2], wg projektu projektu nieznanego architekta. Prace budowlane zostały ukończone w 1906 roku. Od 1890 do lat dwudziestych XX wieku w pałacu mieściła się prywatna kaplica katolicka, najpierw rodziny Mysłowskich, a następnie Badenich. Pałac został częściowo zniszczony w latach 1914-1920 i wyremontowany w okresie międzywojennym. Pałac otaczał park krajobrazowy, ukształtowany przez słynnego ogrodnika Arnolda Röhringa, twórcę Parku stryjskiego we Lwowie. Przed 1939 rokiem park liczył 200 ha, a obecnie jego powierzchnia wynosi już tylko około 6 ha. Po śmierci Stanisława Badeniego w roku 1912 majątek przypadł jego najmłodszemu synowi, Stefanowi (1885-1961), który był jego właścicielem do 1939 r.
Po 1945 r. mieścił się w nim dom dziecka i szkoła.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IV. Warszawa: 1880-1902, s. 414.
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 90-96, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Koropiec w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. IV: Kęs – Kutno. Warszawa 1883.
