Pałac w Rząśniku
| ||
 nr rej. pałac A/5490/572 z 18.03.1959, park A/3294/510/J z 8.12.1977[1]
| ||
 Widok od południowego zachodu | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Rząśnik | |
| Typ budynku | pałac | |
| Styl architektoniczny | barok | |
| Architekt | Martin Frantz | |
| Inwestor | Johann Holzhausen | |
| Kondygnacje | 3 | |
| Rozpoczęcie budowy | 1734 r. | |
| Ukończenie budowy | koniec XVIII w. | |
Położenie na mapie gminy Świerzawa   Pałac w Rząśniku | ||
Położenie na mapie Polski  Pałac w Rząśniku | ||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Pałac w Rząśniku | ||
Położenie na mapie powiatu złotoryjskiego  Pałac w Rząśniku | ||
 51°00′58,18″N 15°46′43,57″E/51,016161 15,778769
| ||
Pałac w Rząśniku – został wybudowany pod koniec XVIII wieku, według projektu Martina Frantza, był restaurowany w XIX wieku i remontowany około 1900 roku. Obecnie znajduje się w stanie ruiny.
Spis treści
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Pałac położony jest we wsi Rząśnik w województwie dolnośląskim, w powiecie złotoryjskim, w gminie Świerzawa, na Pogórzu Kaczawskim w Sudetach, u północnego podnóża Gór Kaczawskich[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Budowa pałacu w Rząśniku została rozpoczęta w roku 1734 z inicjatywy Johanna Bernarda Holzhausena, według projektu wybitnego architekta Martina Frantza[2]. Budowę ukończono dopiero pod koniec XVIII wieku[2]. W XIX wieku pałac był restaurowany, a około 1900 roku przeprowadzono kompleksowy remont budynku[2].
Po 1945 roku w budynku znajdowały się mieszkania dla pracowników PGR-u[2]. W latach 1962-1963 przeprowadzono bieżące naprawy dachu, poza tym nie wykonano całościowego remontu.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Barokowy pałac został wzniesiony na planie prostokąta, z trzema ryzalitami i bocznymi skrzydłami[2]. Budynek jest trzytraktowy, trzykondygnacyjny, nakryty dachami mansardowymi z lukarnami[2]. Elewacje są dzielone pilastrami stojącymi na boniowanym cokole parteru, którego wnętrza zachowały część sklepień kolebkowych z lunetami[2]. Obecnie pałac jest w ruinie[2]. Budynek jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Góry Kaczawskie, tom 6, pod red. M. Staffy, Wydawnictwo I-BiS, Wrocław 2000, ISBN 83-85773-27-4, s. 289
