Petrovicie Njegoše
Dynastia Petrowiciów-Niegoszów (cyryl. Петровић-Његош) – dynastia władająca Czarnogórą w latach 1697–1918. Jej przedstawiciele byli jednocześnie biskupami kościoła serbskiego, co pozwalało im utrzymać jedność czarnogórskich klanów i stawiać opór Imperium Osmańskiemu. Dynastia wzięła swoją nazwę od wsi Njeguši, w pobliżu Cetynii.
Początek dynastii[edytuj | edytuj kod]
Po śmierci ostatniego przedstawiciela dynastii Czarnojewiciów, państwem czarnogórskim rządzili kolejni władykowie. Okres ich panowania określany jest terminem Vladikat.
Przejście z luźnego sojuszu plemion do państwa doszło do skutku dzięki Daniłowo I Šćepčeviciowi, który został wybrany na władykę w latach 1697–1735. Był on pierwszym władcą z czwartej czarnogórskiej dynastii Petroviciów-Niegoszów, która następnie przez 200 lat sprawowała władzę w Czarnogórze.
Panowanie[edytuj | edytuj kod]
Władyka wybierał Ogólnoczarnogórskie Zgromadzenie (czarnog. Opštecrnogorski Zbor), spełniające rolę parlamentu, składające się z przedstawicieli wszystkich czarnogórskich plemion. Duchowych przywódców państwa zatwierdzał Rosyjski Kościół Prawosławny.
Chronologia[edytuj | edytuj kod]
- Vladika i mitropolit Danilo Petrović (1697-1735)
- Vladika i mitropilit Sava Petrović (1735-1782)
- Vladika i mitropolit Vasilija Petrović (1750-1766)
- Vladika i mitropolit Petar I Petrović Njegoš (Sveti Petar Cetinjski), (1782-1830)
- Vladika i mitropolit Petar II Petrović Njegoš (1832-1851)
- Knjaz Danilo Petrović (1851-1860)
- Mikołaj I Petrowić-Niegosz (knez 1860-1910 i kralj 1910-1918 )
- Danilo III (1 marca 1921. – 7 marca 1921.)
- Mihailo Petrović-Niegosz (7 marca 1921 – 13 lipca 1922.)
- Piotr III Petrović (1922-1932)
- Mikołaj II od 1986 roku