Piotr Odrowąż
| ||
 Odrowąż | ||
| Rodzina | Odrowążowie | |
| Data i miejsce śmierci | 6 września 1450 bitwa pod Krasną w Vaslui | |
| Ojciec | Dobiesław Odrowąż ze Sprowy i Zagórza | |
| Żona |
Katarzyna Odrowąż | |
| Dzieci |
Jan Odrowąż ze Sprowy, | |
Piotr Odrowąż ze Sprowy (ur. XV wiek, zm. 6 września 1450) – starosta generalny ruski w 1440 roku[1], starosta lwowski w latach 1442-1450 i podolski, wojewoda ruski (1437), wojewoda podolski (1434), starosta samborski i starosta halicki .
W 1431 roku za pośrednictwem księcia Witolda stał się Piotr Odrowąż właścicielem Satanowa i miał ufundować tamtejszy zamek oraz wystawił załogę rycerską do obrony pobliskich terenów przed tatarskimi atakami, które parokrotnie spustoszyły Podole.
Wieś Piekoszów, dawniej Piankoszów, odległa o 1,5 mili od Kielc, była siedzibą rodu Odrowążów i m.in Piotra Odrowąża, który tam miał ukończyć budowę kościoła.
Był też współfundatorem kościoła w Żurawicy i założycielem miasta Szczekociny, gdzie posiadał dobra.
Był synem Dobiesława ze Sprowy i Zagórza.
Miał czterech braci. Byli nimi Jan Odrowąż (zm. 1450) – arcybiskup lwowski, Mikołaj, Paweł Odrowąż - kasztelan lwowski (1463) i Dobiesław Odrowąż – kasztelan przemyski.
31 grudnia 1435 roku podpisał akt pokoju w Brześciu Kujawskim[2].
Piotr Odrowąż jako wojewoda lwowski był dowódcą wyprawy na Mołdawię i prowadził posiłki z Wołoszczyzny wraz z kasztelanem sandomierskim Przedborem z Koniecpola, dowodzący chorągwiami ziem lwowskiej i przemyskiej, zaś Teodoryk Buczacki, kasztelan i starosta podolski był na czele szlachty podolskiej. Gdy część wojsk polskich i Mołdawian, Aleksandra Eliaszewicza, skierowała się do ucieczki, sytuację zdołał jednak opanować Piotr Odrowąż, pełniący rolę dowódcy w bitwie.
Jednak w czasie odwrotu w lasach pod Crasną niedaleko Vaslui tabory wojsk polskich zostały niespodziewanie zaatakowane przez Mołdawian. Wkrótce (6 września 1450) wywiązała się krwawa bitwa z głównymi siłami Bogdana. Polacy zwyciężyli, ale ponieśli duże straty w ludziach. Zginął wtedy Piotr Odrowąż, Michał Buczacki i Mikołaj Poraj, starosta halicki.
Niepowodzenie tej kampanii przekreśliło możliwość włączenia Mołdawii do Polski.
Był uczestnikiem konfederacji Zbigniewa Oleśnickiego w 1438 roku[3].
Pozostała po Piotrze Odrowążu wdowa - Katarzyna, za zgodą syna swego Jana, wojewody ruskiego, uposażyła wzniesiony kościół w Piekoszowie.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy. Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 150.
- ↑ Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dodgiel, t. 4, Wilno 1764, s. 133.
- ↑ Codex epistolaris saeculi decimi quinti. T. 2, 1382-1445, Kraków 1891, s. 366.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ilona Czamańska: Mołdawia i Wołoszczyzna wobec Polski, Węgier i Turcji w XIV i XV wieku. Poznań: 1996.
- Zdzisław Spieralski: Awantury mołdawskie. Warszawa: 1967.
- Teodor Żychliński: Złota księga szlachty polskiej. T. 16. Poznań: 1879-1908.
- Polski Słownik Biograficzny. T. 23. Poznań. s. 541.
- Odrowążowie herbu własnego
- Starostowie generalni Rusi (Zjednoczone Królestwo Polskie)
- Starostowie haliccy (Zjednoczone Królestwo Polskie)
- Sygnatariusze pokoju brzeskiego 1435
- Szlachta Korony Królestwa Polskiego
- Uczestnicy konfederacji Zbigniewa Oleśnickiego 1438
- Wojewodowie podolscy (Zjednoczone Królestwo Polskie)
- Wojewodowie ruscy (Zjednoczone Królestwo Polskie)
- Polscy rycerze
- Zmarli w 1450