Pistolet maszynowy Ingram M10
| ||
| ||
| Państwo |  Stany Zjednoczone
| |
| Producent | Military Armament Corporation RPB Industries Inc. | |
| Rodzaj | pistolet maszynowy | |
| Historia | ||
| Prototypy | 1964 | |
| Produkcja | 1970 – ? | |
| Dane techniczne | ||
| Kaliber | 9 mm lub 11,43 mm[1] | |
| Nabój | 9 × 19 mm Parabellum lub .45 ACP (11,43 × 23 mm)[1] | |
| Magazynek | 30 lub 36 nab. (Parabellum) 30 nab. (.45 ACP) | |
| Wymiary | ||
| Długość | 280 mm (z kolbą złożoną) 533 mm (z kolbą rozłożoną) 266 mm (tłumik) | |
| Długość lufy | 146 mm | |
| Masa | ||
| broni | 2,84 kg (bez magazynka) 3,52 kg (z magazynkiem, Parabellum 36 nab.) 3,80 kg (z magazynkiem .45 ACP) | |
| wyposażenia dodatkowego | 0,54 kg (tłumik) | |
| Inne | ||
| Prędkość pocz. pocisku | 366 m/s (Parabellum) 280 m/s (.45 ACP) | |
| Szybkostrzelność teoretyczna | 1090 strz./min (Parabellum) 1145 strz./min (.45 ACP) | |
Ingram M10 (MAC-10) – amerykański pistolet maszynowy opracowany w 1964 roku w przedsiębiorstwie Military Armament Corporation.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Broń opracował w 1964 roku pracujący w Military Armament Corporation Gordon B. Ingram. Po ogłoszeniu upadłości przez Military Armament Corporation produkcję pistoletu maszynowego przejęła spółka RPB Industries Inc., ale wiele jego klonów powstawało też w wielu innych amerykańskich firmach, takich jak SWD Inc., Cobray i Jersey Arms. Broń była szczególnie chętnie używana w USA, Wielkiej Brytanii, Izraelu, Portugalii, Boliwii, Kolumbii, Gwatemali i Hondurasie.
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Jest to broń samoczynno-samopowtarzalna, działająca w oparciu o zasadę odrzutu swobodnego zamka[1]. Broń strzela z zamka otwartego, co obniża jej celność. Pistolet zdolny jest do prowadzenia ognia zarówno ciągłego jak i pojedynczego, nie posiada ogranicznika długości serii. Ogólny układ broni jest podobny do czechosłowackiego pistoletu maszynowego Sa vz. 48 lub izraelskiego Uzi, ale został on zaprojektowany o wiele później i jego konstrukcja, ani projekt nie pozostają w żadnym związku z powyższą bronią.
Podstawowymi elementami pistoletu maszynowego Ingram M10 są: lufa z osłoną, zamek, obudowa mechanizmu spustowego, rękojeść pistoletowa, magazynek i metalowa rozkładana kolba. Broń produkowano w wariantach z lufą kalibru 11,43 mm (0,45 cala) przystosowaną do naboju pistoletowego Colt (11,43 × 23 mm) lub 9 mm przystosowaną do naboju Parabellum (9 × 19 mm). Długość pistoletu zmniejszono dzięki temu, że w przednim skrajnym położeniu zamek teleskopowo nabiega na lufę. W celu stworzenia jednakowych warunków użytkowania pistoletu przez strzelców lewo- i praworęcznych, wszystkie urządzenia służące do tego celu umieszczone zostały w płaszczyźnie symetrii broni. Rękojeść do napinania zamka znajduje się na górze komory zamkowej, spełniając jednocześnie funkcję bezpiecznika, ryglując zamek w przednim położeniu (po obrocie rękojeści o 90º). Drugi bezpiecznik – nastawny, do blokowania zamka w przednim i tylnym położeniu umieszczono przed kabłąkiem spustu. Przyrządy celownicze usytuowano na komorze zamkowej. Składają się z muszki umieszczonej w osłonie i stałego celownika przeziernikowego. Szczególną cechą broni jest tłumik dźwięku MAC nakręcany na wylot lufy.
Podstawowy sposób strzelania z pistoletu maszynowego Ingram przewiduje trzymanie broni z kolbą przyciśniętą do biodra i korygowanie ognia przez obserwację padania pocisków przy przełączniku ustawionym na ogień ciągły. Do trzymania broni drugą ręką służy rzemień umocowany w przedniej części komory zamkowej.
Poza M10 (MAC-10) opracowano także pistolet maszynowy Ingram M11 (MAC-11) o identycznej konstrukcji, różniącej się wymiarami, masą i rodzajami stosowanych nabojów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Martin J. Dougherty: Broń strzelecka od roku 1860 do współczesności. Bremen: MAK, 2010, s. 131. ISBN 978-3-939991-73-1.